Վստահ եմ, որ նրանք նույնիսկ հպարտանում են այս փաստով։

Սա ինքնապաշպանություն չի, այլ բախտակիցներիս հասցեին գրված կամ հնչեցված անտրամաբանական հերհյուրանքների և անպատվումների արդյունք։

Սահմանը Հայաստանով երեք օր հանգիստ ֆռում ա ու Կապանում հայ ա սպանում։

Այդ դրոշն են ուզում ծածանել Երևանի կենտրոնում՝ ոչնչացնելով հայերին։

Պարզ մանիպուլյացիաներ անելիս գոնե անհակադրելին մի հակադրեք ախր:

Իսկապես, ամոթ մեզ բոլորիս, որ արմատախիլ չենք արել մեր ազգի միջից նման ողորմելի և անարժանապատիվ քոչվոր և հակամարդկային ցեղերին հատուկ դրսևորումները։

Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ մեզ ամեն գնով «խաղաղության» գնալու կոչեր անող արևմտյան երկրներն իրենք հրաժարվում են պարզապես նստել և խոսել ՌԴ-ի հետ։

Հայաստանի իշխանությունն իր առօրյա կյանքով է ապրում, որտեղ միակ խնդիրը սեփական աթոռի պաշտպանությունն է` ինչ գնով էլ լինի:

Մի օր մի պայմանական «դիզայներ» առաջարկելու է լուծում։ Հայաստանն ունի դիզայնի կարիք:

Հայաստանի և Ադրբեջանի մի շարք պատգամավորներ ճանաչվել են «քույր քաղաքներ». հավասարաչափ նեղվել են Արամի ադրբեջանական դրոշն այրելու փաստից։

«Ռասկուլաչիտի» գործընթաց․ ոլորտ առ ոլորտ։

Քանի դեռ ունենք դավաճանի վրա հովանոց նետող Նարինե Ասատրյան, թշնամու դրոշն այրող Արամ Նիկոլյան՝ ամեն ինչ կորած չէ։

Հայրենիք, Արժանապատվություն, Կամք, Պետություն․ չկա այլ ճանապարհ։

Ադրբեջանի կողմից հետևողականորեն վարվող ցեղասպանական քաղաքականությունը ապացուցում է, որ Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքն այլընտրանք չունի։

Հենց այսպիսի վիճակում է այսօր գտնվում Հայաստանը և «կամ-կամ» հարցադրումը վերաբերվում է մեր երկրի լինել-չլինելու հարցին:

Պետք է ամեն վախ ամենօրյա ռեժիմով հաղթահարվի թշնամուն Երևանից ու Հայաստանի սահմաններից դուրս շպրտելու համար:

Նիկոլի իշխանությունը պահելը մեր ժողովրդի վրա արյուն ու մահեր է արժենում:

Ինչո՞ւ չենք կարողանում, նման սոցիալական բազա ունենալու պայմաններում, կոնսոլիդացվել մի քանի պարզ ձևակերպումների շուրջ և ավարտել ազգային մղձավանջի այս փուլը։