Հայաստանի իշխանությունն իր առօրյա կյանքով է ապրում, որտեղ միակ խնդիրը սեփական աթոռի պաշտպանությունն է` ինչ գնով էլ լինի:

Մի օր մի պայմանական «դիզայներ» առաջարկելու է լուծում։ Հայաստանն ունի դիզայնի կարիք:

Հայաստանի և Ադրբեջանի մի շարք պատգամավորներ ճանաչվել են «քույր քաղաքներ». հավասարաչափ նեղվել են Արամի ադրբեջանական դրոշն այրելու փաստից։

«Ռասկուլաչիտի» գործընթաց․ ոլորտ առ ոլորտ։

Քանի դեռ ունենք դավաճանի վրա հովանոց նետող Նարինե Ասատրյան, թշնամու դրոշն այրող Արամ Նիկոլյան՝ ամեն ինչ կորած չէ։

Հայրենիք, Արժանապատվություն, Կամք, Պետություն․ չկա այլ ճանապարհ։

Ադրբեջանի կողմից հետևողականորեն վարվող ցեղասպանական քաղաքականությունը ապացուցում է, որ Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքն այլընտրանք չունի։

Հենց այսպիսի վիճակում է այսօր գտնվում Հայաստանը և «կամ-կամ» հարցադրումը վերաբերվում է մեր երկրի լինել-չլինելու հարցին:

Պետք է ամեն վախ ամենօրյա ռեժիմով հաղթահարվի թշնամուն Երևանից ու Հայաստանի սահմաններից դուրս շպրտելու համար:

Նիկոլի իշխանությունը պահելը մեր ժողովրդի վրա արյուն ու մահեր է արժենում:

Ինչո՞ւ չենք կարողանում, նման սոցիալական բազա ունենալու պայմաններում, կոնսոլիդացվել մի քանի պարզ ձևակերպումների շուրջ և ավարտել ազգային մղձավանջի այս փուլը։

Նրանք այդ ընթացքում նպաստել են չարտոնված հանրահավաքների բազամարդությանը, ինչպես նաև խանգարել են դանչոյի դրոնների աշխատանքին։

Թէ բա՝ հակամարտությունը չի կարող ունենալ ռազմական լուծում։ Իյա, իրո՞ք։

Խոսքը բացառապես վերաբերել է ստատուս քվոյին, որի պարագայում Արցախի կարգավիճակն առկախվել է մինչև փոխհամաձայնեցված ընթացակարգով ԻՆՔՆՈՐՈՇՄԱՆ ՀԱՆՐԱՔՎԵ ՆԱԽԱՁԵՌՆԵԼԸ։

Ձեր վախերը ամեն ինչից են ու դա բնական է, դա պետք է լինի։ Չեք կարող էսքան մարդկանց վատություն անել ու վախեր չունենաք։

Թշնամու բանակը առանձնապես ոչնչով չի փոխվել։

Մեր անունից կարևորագույն բանակցություններ վարող երկու անձերի կարծիքն Ադրբեջանի և Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունների աշխատակիցների կողմից մեզ սպառնացող վտանգի մասին:

Ո՞ւմ Է պետք այսքան պորտաբույծ պահել ու կերակրել ՀՀ քաղաքացիների հարկերի հաշվին։