«Կրկին անգամ ստիպում ես քո մասին խոսել որպես «օրվա կուրսով» շարժվող անվստահելի ու անկանխատեսելի գործընկերոջ մասին»:

«Բա լավ, նախագահական ողջ աշխատակազմում մեկը չգտնվե՞ց, որը հիուշեր, որ էդ անտեր համաշխարհային մարմնի անունը՝ «Միացյալ ազգերի կազմակերպություն» չի...»։

«Օրենքի՝ ուժի մեջ մտնելու դեպքում էս հազարավոր մարդիկ կա՛մ ապրանքների գներն են անհամեմատ բարձրացնելու, կա՛մ թքելու են էս երկրի վրա ու գնալու են էստեղից»։

«Սուտն էլ պիտի սահման ունենա, խելքին մոտիկ լինի»։

Իսկապես, իշխանականների համար շատ դժվար է տաք ու հարմարավետ գրասենյակը փոխել ձմռան ցրտին բողոքող քաղաքացու կողքին կանգնելով և նրանց բողոքը լսելով:

Բաղրամյան պողոտան դառնում է սոցիալական հերոսամարտի տարածք։

Այսօր թերթերից մեկը, հղում անելով ԱԺ իր աղբյուրներին, սովետական «անոնիմկաների» և «դանոսների» ոճով իմ մասին գրել է ...

«ՄԱԿ-ում Գլխավոր վեհաժողովի հատուկ նիստ էր գումարվել՝ նվիրված Օսվենցիմի ազատագրման 60-ամյակին»։

Միայն ՀՅԴ վերնախավն է գնացել նման ստորացուցիչ գործարքի, բայց վարկաբեկվել է ողջ կուսակցությունը:

«Նվագախմբի տղաները» ֆիլմը ցուցադրեցին...

«В любой непонятной ситуации отвечай: «Իյա, իրո՞ք»»:

«Չի բլթցնում նա, ով ոչինչ չի խոսում»։

Եթե բանակի, սահմանին տիրող վիճակի հարցերին պատասխանում է պաշտպանության նախարարը, արտաքին քաղաքականության հետ կապված՝ ԱԳ նախարարը, և, ընդհանրապես, եթե կա կառավարություն (այլ հարց է՝ լավ, թե վատ), էլ ինչի՞ համար ենք տանջում Շախմատի ֆեդերացիայի նախագահին․․․

«Սա արդեն ողբերգություն է, ուղեղիս մեջ ընդհանրապես չի տեղավորվում»։

Դե հո չէի՞ն կարող ասել, թե սահման պահողներին բարձրաստիճան իշխանավորների արշինով մի չափեք:

Անկեղծ ասած, տարօրինակ է նման միտք լսել Կոստանյանից այն պարագայում, երբ առաջին հերթին հենց Սերժ Սարգսյանն է իր «նախաձեռնողական քաղաքականության» արդյունքում Հայոց ցեղասպանության փաստը կասկածի տակ դրել...

Սպանության գործով կասկածները խորանում են, իսկ իշխանությունը թիվ մեկ թշնամի է համարում միտինգ անողին։

«Ադրբեջանի ՊՆ-ին խորհուրդ կտայինք տարբերել ականանետը նռնականետից»։