Հարութ Սասունյան. «Չնայած հայկական հարցերի առնչությամբ Ջոն Քերիի աջակցության 30-ամյա տարեգրությանը, անցյալ շաբաթ, նոր պաշտոնն ստանձնելու հենց սկզբում նա ապացուցեց, որ նույնիսկ նման մտերիմ «բարեկամը» կարող է փոխել իր վաղեմի համոզմունքները»։

«... Իսկ եթե կարծում են, որ պայմանները բավարար են նորմալ ընտրություններ անցկացնելու և որպես քաղաքական ուժ բնական են համարում իրենց քաղաքական պայքարի մեջ մտնելը, ուրեմն ընդունում են, որ պայքարը քաղաքական է, հետևաբար պետք է ընդունեն նաև ընտրությունների արդյունքներ և շնորհավորել կանխորոշված հաղթողին: Հակառակ դեպքում ստիպված են լինելու կրկնել մեր նախապես արված գնահատակնները, բայց արդեն իշխանություններին մեծ ծառայություն մատուցելուց հետո»:

Շանթ Հարությունյան. «Քանի որ,ես դատարանում հայտարարել էի,որ Մարտի 1-ը կազմակերպել են ռուսական հատուկ ծառայությունները, ուստի մոսկվայի հրամանով, ինձ բանտից տեղափոխեցին գժանոց»։

Արեգ Գևորգյան. «Հանրապետականները լավ կանեն ավելացնեն Սերժ Սարգսյանի թիկնապահների քանակը»։

«Դուք, պարոն նախագահ, ձեր իշխանության հինգ տարիների ընթացքում ամեն ինչ արեցիք, որ հայը լքի իր երկիրը: Ձեր կառավարման շրջանում Հայաստանը լքել ու լքում են շուրջ 300 հազար հայեր, որոնք գնացին անվերադարձ, որոնց մեծ մասն էլ իմ հարևաններն ու բարեկամներն են... Այստեղ ապրելն անհնարին է դարձել...»

Սևակ Դանիելյան. «Խշխանություններն իրենց անմեղսունակությունն ու ձախորդությունն այս ամբողջ շիլաշփոթում փորձում են հիմնավորել Տեր-Պետրոսյանի, Քոչարյանի և Ծառուկյանի գոյությամբ»։

Ալեն Սիմոնյան. «Դաշտը հեղեղված է անիմաստ, տեղ-տեղ մարազմատիկ կրկնվող նյութերով: Ոչ Հայրիկյանը ,ոչ ընտրությունների օրվա 15 օր այս կողմ կամ այն կողմը չի փոխի ընտրության արդյունքը , ոչ էլ Հայաստանում բան կփոխի»:

Դավիթ Հայրապետյան. «Փորձեմ փոքր-ինչ շեղվել թեժ քաղաքական թեմաներից և կիսվել վերջին տեսածս ֆիլմից տպավորություններով՝ ինչպես միշտ, սակայն այս անգամ հայերեն, քանի-որ կարծում եմ, որ մտորումներս հետաքրքիր կլինեն միայն հայ հանրությանը...»

Մամիկոն Համբարյան. «Հարցնում եք, թե ո՞վ կարող էր Հայրիկյանի վրա մահափորձ կատարել, ում էր դա ձեռընտու, ես հարցնում եմ ձեզ, իսկ ո՞ւմ է ձեռընտու Հայաստանի մահը, կարծում եմ, որ եթե համադրենք, ապա կբացահայտենք, որ մարդասպանները նույն դեմքն ունեն»:

Արեգ Գևորգյան. «Ամեն դեպքում, հարկավոր է փաստել, որ երեկվա կրակոցները ընտրությունների նկատմամբ հետաքրքրություն առաջացրին, և այդպիսով որոշակի լուծում ստացավ Սերժ Սարգսյանի համար գլխացավանք դարձած նախագահական ընտրությունների նկատմամբ քաղաքացիների անտարբերության խնդիրը»

Կարեն Թովմասյան. «Այ այս պատճառներով ա, որ կատարվածը նմանեցնում եմ շոուի, իսկ թե Հայրիկյանը տեղյակ է եղել կազմակերպվելիք շոուի մասին, թե իր կամքին հակառակ դարձել ա այդ շոուի մաս, դա արդեն այլ հարց է»:

Լուսինե Հովհաննիսյան. «Նրանց, ովքեր կարդում են իմ նյութերը, ես խոստանում եմ` մինչև փետրվարի 18-ը այլևս ոչ մի տառ` քաղաքական երևակայական իրականության շուրջ»։

«Ուստի տվյալ՝ Sociometr, ASA, IPSC և այլ նման կազմակերպությունները պատահակա՛ն չեն դառնում միջազգային սոցիոլոգիական կազմակերպությունների մեծ մասի «տեղական օֆիսները», ինչով հրապարակայնացման վտանգ ներկայացնող հետազոտությունները «կանխվում» են Փեսայի ձեռամբ»

Հրանուշ Խառատյան. «Հենց այսպես է, որ իշխանությունը բարոյազրկում է հասարակությունը: Մի կողմից` արտամղելով իրենց «չհարմարվողներին», մյուս կողմից` մեծացնելով հարմարվողների բանակը: Սա հենց այն է, ինչ վստահ մերժում է «ինչ հասարակություն ունենք, այդպիսին էլ իշխանությունն է» արտահայտության իրավունքը, հաստատելով իրականը`«ցանկացած իշխանություն ձևավորում է իր պատճեն հասարակություն»»:

Արմեն Հովհաննիսյան. «Պարզվեց, որ առաջ վազող ու հավատալով փոփոխվելով դեպի ապահովություն սրընթացող Հայաստանում կա դավադիր մի բանջարատեսակ, որ մասնագետներին հայտնի է որպես Cucumis sativus, նվաստներիս որպես՝ վարունգ, իսկ Հանրապետական կուսակցության ղեկավար մասին՝ որպես խիյար: Ստորագույնը՝ թարս է աճում․․․»։

Հարութ Սասունյան. «Պետք է թուրքական կառավարությանը հնարավորինս հեռու պահել նախատեսված հայկական միջոցառումների մասին տեղեկացված լինելուց, որպեսզի Անկարան վաղօրոք տեղեկություններ և ժամանակ չունենա դիմակայել ու վարկաբեկել հայկական արդար պահանջները»։

Արեգ Գևորգյան. «Քանի գրոշի արժեք ունեն սարեր շարժելու...»

Խաչիկ Մուրադյան. «Թուրքիայի և Հայաստանի միջև այսօրվա ուժի անհավասարությունը նույն այդ ընչազրկման արդյունքն է: Եվ այդ ընչազրկության բեռն անիմաստ է դարձնում ցավը կիսելու ւ և հասկանալու փորձերը, որքան էլ դրանք անկեղծ լինեն»։