Հրաչ Բասմաջյան. «Կազմակեպիչներից մեկը ՀՀԿ երտթևի ղեկավար Կարեն Ավագյանն էր, ով մինչ ասօր ազատության մեջ է` ի տարբերություն Սերոբ Բոզոյանի»։

Լիլիթ Գալստյան. «Առաջիկայում նախագահական ընտրություններ են՝ կկարողանան արդյոք ինչ-որ բան փոխելու հանձնառությամբ միավորվել քաղաքացիական ու քաղաքական առողջ ուժերը՝ թե քաղաքացիական ապատիայի ու ընդդիմադիր ուժերի անհանդուրժողականության արդյունքում դարձյալ թավշե սահունությամբ կվերարտադվի գործող իշխանությունը։ ՈՒ ինչպես հայտնի խաղում են ասում՝ հետո ՆԵՂԱՑՈՂ ՉԼԻՆԻ....»:

Արեգ Գևորգյան. «Ինչքան շատանում է իշխանական քարոզչամեքենայի հիստերիան կապված Լևոն Զուրաբյանի անձի և ռեժիմը տապալելու գործում ՀԱԿ-ԲՀԿ համագործակցության հետ, այդքան ...»

ՀՀԿ-ում կա կարծիք ունենալու մենաշնորհ եւ մնացած բոլորի անձնական կարծիքները ենթակա են մեկ գերակա այդ կարծիքին

«Մենք կարծում ենք, որ նվազագույն աշխատավարձի չափը այսօր 50 000 ՀՀ դրամի սահմաններում է»:

Արմեն Ռուստամյան. «Այսքանից հետո կառավարությունը հայտարարում է, որ մեծամասնական ընտրակարգը չի բացառում որևէ կուսակցության թեկնածուի ընտրությունը հենց մեծամասնական ընտրակարգով: Արդեն տասը տարի է՝ հենց սա է բացառված: Էլ բացառվելը ոնց է լինում:»

Լևոն Զուրաբյան. «Նախ ասեմ, որ գնալով ինձ շատ դուր է գալիս աշխատանքը խորհրդարանում, որովհետեւ ոչ մի տեղ մենք դեռ չենք ունեցել հնարավորություն` այսքան մանրամասն բացահայտել պետական միջոցների մսխման եւ հարկատուների թալանի ավազակապետական սխեմաները, ինչքան որ դա հնարավոր է դառնում Ազգային Ժողովում»

Լիլիթ Գալստյան. «Ամենավախեցնողը թերևս այն զգացումս է եղել, թե ինչու հայ մարդն օտարվեց ազգային հարցից, սեփական հողից, նույնն է, թե ինքն իրենից։ Ինչպե՞ս կարողացանք այսքան հուսահատ ու հոռետես դարձնել սեփական ժողովրդին»:

Վահան Բաբայան. «Խ. Հարությունյանը այն մարդը չէ, ով իր անցած ճանապարհով վաստակել է ԲՀԿ-ի մասին հրապարակային կարծիք հայտնելու իրավունքը»։

Արեգ Գևորգյան. «Ով կմտածեր, որ Արման Բաբաջանյանը այսքան հավատարմորեն կծառայեր իրեն բանտում նվաստացնողներին»։

Վահե Սարգսյան. «Մի խոսքով` ծնունդդ շնորհավոր Երևան. դու այլևս պատմություն չունես, դու այլև դիմագիծ չունես: Դու քո չալաղաջանոցներով արժանի ես միայն ռուսական սեքս-համերգների, ինչը և բարեխղճորեն կազմակերպվում է»։

Լիլիթ Գալստյան. «Շատ-շատ եմ ուզում հավատալ, որ մեր արտաքին ճակատի բազմաթիվ ձախողումների պատճառն արտաքին գերատեսչության անհարմարավետ շենքն էր...»։

Էդուարդ Սարիբեկյան. «Իրադարձությունների զարգացումներից արդեն ամիսներ անց, երբ Օսկանյանի «գործն» աստիճանաբար միջազգային երանգավորում է ստանում, Հայաստանի իշխանությունների ներկայացուցիչները, ճտերին կորցրած թխսի պես, սկսել են պատեպատ տալ իրենց ու իրար կրկնելով հայտարարել, թե իրավական գործընթացները չի կարելի քաղաքականացնել»։

Հարութ Սասունյան. «Սա երկրորդ մասն է երկու դեմոկրատ կոնգրեսականներ Հովարդ Բերմանի և Բրեդ Շերմանի միջև ծավալված բանավեճի, որը կայացել էր Էնսինո քաղաքի Ֆերահյան դպրոցի Ավետիսյան դահլիճում սեպտեմբերի 29-ին»։

Թաթուլ Հակոբյան. «Հայաստանի գլխավոր դատախազին քրիստոնեաբար (քանի որ նրան հաճախ եմ տեսնում եկեղեցիների մոտ) խնդրում եմ այլևս իմ շահերը չպաշտպանել Վարդան Օսկանյանի «ոտնձգություններից»»:

Ստեփան Դանիելյան. «Երկրորդ հռետորական հարցը` ինչքան մանր պետք է լինել, որ իջնել արդեն տաքսիների միջոցով մարդկանց քցելու աստիճանի, այն էլ Հայաստան առաջին անգամ ոտք դնողների առաջին քայլի հաշվին, երբ ստեղծվում է առաջին տպավորությունը»:

Արտակ Աղբալյան. «Բայց այնուամենայնիվ բոլոր շանսերը ունենալով կեղծել, «առնել» ժողովրդին նրանց իշխանությունները գնացին այլ ճանապարհով `ժողովրդավարության ճանապարհով»։

«Աստղերը հիշեցնում են, որ նախագահական աթոռը զբաղեցնող անձը կոմունիստական անցյալ ունի, և ղեկավարման ընթացքում օգտագործում է կոմունիստական «շտուչկաները», ինչպես 1930-ական թվականներին Ստալինը իր հակառակորդներին ոչնչացնելու համար օգտագործում էր Գենրիխ Յագոդային և Նիկոլայ Եժովին»: