Դերենիկ Մալխասյան. «Զարմանալի կլիներ, եթե Սերժ Սարգսյանը լիսկաների, վարդանղուկասյանների, շմայսների և, Տիգրանի Սարգսյանի գլխավորությամբ, նմանատիպ այլ «կարկառուն» գործիչների ու դեմագոգների հետ դաշնակցելով՝ գրեթե զրոյական վարկանիշով մտածեր ազատ և արդար ընտրությունների մասին»։

Վարդան Մխիթարյան. «Դժվար չէր կռահել, որ ՀՀԿ-ի հետ միասնական ընտրացուցակով ընտրություններին գնալու առաջարկը մերժելուց եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի վերջին ելույթից հետո ճնշումները ԲՀԿ-ի վրա ավելի կմեծանան»։

Արա Պապյան. «Նորահաստատ պետությունների ճանաչման հարցն ամբողջովին ընկալելու համար անհրաժեշտ է տեսնել, թե միջազգային իրավունքն ինչպիսի չափորոշիչներ է առաջ քաշում այդ երկրների անկախու­թյունը ճանաչելու համար»։

Վարդան Մխիթարյան. «Մի՞թե վարչախմբի երիտթևն այս աստիճան խղճուկ վիճակում է հայտնվել, որ հումորային ներկայացումների և հաղորդումների միջոցով հակաղարաբաղցիական քարոզ են անում, իսկ սերիալներով էլ՝ «թիմակիցների» դեմ պայքարում»։

Սոնա Արշունեցի. «Միշտ էլ մենք բազկի ուժով հաղթել ենք, բայց երբ եկել է պահը մեր հաղթանակները դիվանագիտորեն ամրագրելու, պարտվել ենք»։

Գեղամ Նազարյան. «Տաղանդավոր եւ գերտեղեկացված մարդ պիտի լինես Հայաստանում, որ հասկանաս, թե որ լրատվամիջոցը դիմակ չի կրում կամ որ քաղաքական գործիչը դիմակ չունի»։

Հարութ Սասունյան. «Անցյալ շաբաթ մեծ խառնաշփոթ ստեղծվեց թուրք հասարակության մեջ, երբ վարչապետ Էրդողանն անսպասելիորեն ներողություն խնդրեց 1930-ական թվականներին Թուրքիայի հարավ-արևելքում քրդերի կոտորածների համար, որի մասին մինչ այժմ արգելված էր խոսել»։

Վահե Սարգսյան. «Մեր օրերում գնալով ավելի են թեժանում բանավեճերն այն մասին, թե, ի վերջո, ով է մեղավոր Ջավախքի խորացող ճգնաժամի մեջ. Վրաստանի կառավարությո՞ւնը, որը, տարածաշրջանային լեզվի կարգավիճակ չտալով հայերենին, դրանով զրկում է նրանց բազմաթիվ կենսական և այլ բազմապիսի իրավունքներից, թե՞ ջավախահայությունը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հայաստանում սկսվել է հետաքրքիր մի ժամանակաշրջան, որի ընթացքում բավական զարմանահրաշ իրադարձություններ եւ բացահայտումներ են տեղի ունենում»։

Դերենիկ Մալխասյան. «Միայն անկարողունակ և ապաշնորհ իշխանությունը կարող է հենվել փչացածների վրա, հասարկության առողջ և արարող հատվածի համար այդպիսի իշխանությունը անընդունելի և անհանդուրժելի է: Առանց փչացածների գոյության Սերժ Սարգսյանը հազիվ թե կարողանար պահպանել իր իշխանությունը և առավել ևս վերարտադրվելու փորձեր անել...»։

Գեղամ Նազարյան. «Եթե ինչ որ հրաշքով վարչախմբին հաջողվի վերարտադրվել եւ ժողովուրդը շարունակի հեռուստաէկրաններից տեսնել Սերժ Սարգսյանին, Տիգրան Սարգսյանին եւ մյուսներին, ապա Հայաստանում պարսկական աշտարակի կառուցումն արդեն խիստ խորհրդանշական կլինի»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Իսկ Թաթայից բացի ո՞վ չէր խմել այդ օրը: Եթե բոլորը խմած չլինեին, ՀՀԿ ջահելության մեծարման երեկոյին Թաթա կհրավիրեի՞ն»։

Վարդան Մխիթարյան. «Մեզ պետք է որակապես նոր Հայաստան, որտեղ պաշտոնյաները չեն նայի լրագրողների աչքերին եւ ցինիկ հայտարարություններ չեն անի, իսկ որոշ լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներ էլ պաշտոնյաներին տեսնելիս չեն սկսի ծիծաղել եւ սեթեւեթել»։

Արա Պապյան. «Ինչո՞ւ էր Վիլսոնը 1920թ. մայիսին սենատ բերում Հայաստանի մանդատի հարցը, ինչո՞ւ էր հարվածի տակ դնում սեփական վարկը»։

Գեղամ Նազարյան. «Հարբած վարչապետը ելույթ է ունենում երիտասարդների առջև՝ մի լավ զվարճացնելով նրանց, իսկ հետո՝ նաև ինքն իրեն:»

Էդիկ Անդրեասյան. «Տիգրան Սարգսյանը դռների մոտ ոտքը կախ գցեց: -Ինչ կա, Տիգրան,- հարցրեց նրան հայացքով ճանապարհող նախագահը: -Ճիշտն ասած` մի բան էի ուզում խնդրել, Ազատիչ...»։

Լիլիթ Գալստյան. «Իրապես, երկու ճշմարտությունների իրականությունում ենք ապրում և ներկա իշխանություններն իրենց փիլիսոփայությամբ և քաղաքական արժեքների համակարգով անկարող են կառուցել հասարակություն, որի կենտրոնում մարդն է ու նրա կարողությունների բացահայտումը»։

Հարութ Սասունյան. «Ցեղասպանությունից առաջ Օսմանյան կայսրությունում ապրող հազարավոր հայեր ապահովագրել էին իրենց կյանքը ամերիկյան և եվրոպական ընկերություններում, որպեսզի իրենց մահից հետո իրենց ժառանգները ստանային դրամական հատուցում»։