Գեղամ Նազարյան. «Մի կողմից վարչախմբին է թվում, որ ժողովուրդն անվերապահորեն պետք է ենթարկվի իրեն, հիմա էլ ընդդիմության առաջնորդներն են ժողովրդին ենթարկվելու կոչեր անում: Խեղճ հայ ժողովուրդ»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Թափեք Լևոնի ելույթն ամբողջությամբ, նետեք` կուզեք` աղբարկղ, կուզեք` թանգարան, եթե նրա համակիրն եք: Այն, չհաշված լեզվական առանձնահատկությունները, արտագրված էր ԺԿ նախագահ Տիգրան Կարապետյանի ելույթից և, ինչպես բոլոր նման դեպքերում է լինում, չուներ աղբյուրի ու բնագրի արժեք»։

Արման Սահակյան. «Իր ինքնամերկացնող ելույթով վարչապետը էականորեն ազդեց թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմության ծրագրերի վրա: Ս. Սարգսյանը այս ելույթով դրվել է խիստ ծանր ընտրության առաջ` ընդունել, որ իր պաշտոնավարման երեք տարիները տապալված են ու պաշտոնանկ անել վարչապետին կամ շարունակել ատամներով պահել նրան, բայց արդեն իմանալով, որ բոլորը հասկացել են` «նա քանդում է երկիրը»»։

Վարդան Մխիթարյան. «Անկասկած, Սերժ Սարգսյանը Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման բանակցային ճակատում բազմաթիվ սխալներ է թույլ տվել, բայց դա դեռ չի նշանակում, թե մենք դատապարտված ենք կորցնել Լեռնային Ղարաբաղը: Վստահաբար կարելի է պնդել, որ նորմալ իշխանությունների առկայության պարագայում հնարավոր կլինի հաղթահարել այս աննախանձելի վիճակը: Իսկ հիմա այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, թե վարչախումբը և Կոնգրեսը միասին մի խնդիր են հետապնդում` ժողովրդին նախապատրաստել Ղարաբաղի մատուցմանը Ադրբեջանին»։

Գեղամ Նազարյան. «Վարչախումբը շարունակում է ժողովրդին վախեցնել հնարավոր պատերազմով: Այս հարցում վարչախմբից ետ չեն մնում ընդդիմադիր որոշ գործիչներ, վարչապետը շարունակում է ինովացիա-ինովացիա խաղալ...»

Լյուդվիգ Խաչատրյան. «Շարունակ անկեղծորեն ու ցավով զարմանում ենք, թե որտեղից հայտնվեցին այսքան ոչնչություններ տարբեր պաշտոններում, ինչ հեշտությամբ են բարձր ու ցածր դիրքեր գրավում, ինչպես տառացիորեն մեր աչքի առաջ մարդիկ մեծ արագությամբ կորցնում են խիղճ ու արժանապատվություն, սրբություն ու տղամարդկային կեցվածք»։

Արման Սահակյան. «Լևոն Տեր–Պետրոսյանը ձևավորեց այս համակարգը՝ չհասցնելով լիարժեքորեն օգտվել դրանից, իսկ այնուհետև 1998–ից այդ համակարգը զարգացվեց և Սերժ Սարգսյանի նախագահության օրոք վերջնականապես կայացվեց»։

Վարդան Մխիթարյան. «Եթե նույնիսկ չլուծվի Ղարաբաղի հարցը կամ լուծումը երկարաձգվի եւս մի քանի տասնամյակ, դա դեռ չի նշանակում, որ ով գա իշխանության պետք է ասի, թե վատ ենք ապրում, քանի որ ղարաբաղի հարցը լուծված չէ»։

Գեղամ Նազարյան. «Մնում է հուսալ, որ մի պահ Սերժ Սարգսյանը դուրս կգա մաքուր օդ շնչելու, կկտրվի իր ամբիցիոզ խորհրդականներից, որոնք արդեն երազում են 2018թ. ընտրությունների մասին, ճիշտ կգնահատի իրավիճակը և հանուն մեր հայրենքի կհայտարարի, թե ո՛չ ինքը, ո՛չ իր հարազատներից որևէ մեկը չի պատրաստվում առաջադրվել 2013թ. ընտրություններին, և որ ամեն ինչ կանի խորհրդարանի և նախագահի առաջիկա ընտրությունները հնարավորինս ազատ ու արդար անցկացնելու համար»։

Հարութ Սասունյան. «Փետրվարի 16-ին Հարավային Կալիֆորնիայի համալսարանի Հանրային դիվանագիտության կենտրոնում ելույթ ունեցավ Միացյալ Նահանգներում Թուրքիայի դեսպան Նամիկ Թանը` «Հանրային դիվանագիտություն. թուրքական փորձը» թեմայով...»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հայ ազգային կոնգրեսի կարևոր խնդիրներից են ժողովրդին պատերազմով և Ռոբերտ Քոչարյանով վախեցնելը: Հետաքրքիրն այն է, որ գրեթե նույնն անում են նաև վարչախումբը և նրան ենթակա լրատվամիջոցները»:

Արմեն Ռուստամյան. «...իրավիճակը արմատապես փոխել և ընտրական գործընթացների նկատմամբ իշխանությունների լիակատար վերահսկողությունը հակակշռել հնարավոր է միայն ընտրական իրավունքի պաշտպանության և ամբողջական իրացման շնորիհիվ»։

Գեղամ Նազարյան. «Թերթելով մեր մամուլը, հետևելով հեռուստաալիքների լուրերի թողարկումներին և ինտերնետային պարբերականներին, տեսնում ենք, որ թերթերի զգալի մասը հատկացված է ոչ թե ներքին կյանքին, այլ ներքին «մուտիլովկաներին», որոնք միայն նողկանք են առաջացնում, իսկ հեռուստաալիքների լուրերի թողարկումներն էլ շարունակում են մեզ համոզել, որ այսքան երջանիկ կյանքը մեզ Սերժ Սարգսյանն է պարգևել»:

Արմենուհի Փալանդուզյան. «Արի Մանը վերցնում է բոցավառվող եղեգան կրակը, խարույկ է վառում։ Եվ դա տրնդեզի կրակն է։ Աստվածային երկունքի այդ կրակով է նա կռում նաև զորության թուր–կեծակին։ Այդ կայծակնացայտ թուրը հազարամյակներ անց իր մեծ էպոսի պատումը հյուսող ժողովուրդը Սասունցի Դավթի ձեռքին է դնելու»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը գուցեև լավ տղամարդ է, բայց նա իշխանության եկավ ձախողված ընտրությունների արդյունքում: Սարգսյանը պետք է վայր իջնի եւ վերջապես վերահսկի 1991 թվականից` Հայաստանի անկախության հռչակումից ի վեր անցած ողջ ժամանակաշրջանում առաջին ազատ ընտրությունների անցկացումը»։

Գևորգ Լալայան. «Հայաստանում կարծես սոցիալական բունտ է հասունանում: «Թթխմորն» էլ, որքան տարօրինակ հնչի, իշխանությունն է հրամցնում, ով չարաճճի երեխայի պես անընդհատ լուցկի է մոտեցնում հանրային դժգոհություններով լի վառոդի տակառին, եւ չկա մեկը, որ ձեռքին խփի»։

Գեղամ Նազարյան. «Բնականաբար, վարչախումբը եւս գիտակցում է, որ նոր ուժի ձեւավորումը կարագացնի իր վախճանը եւ խաղի մեջ է մտցնում տարբեր ֆիգուրների, բայց դա դատապարտված քայլ է»: