Գեղամ Նազարյան . «Համառ լուրեր են պտտվում, թե հիմա հեռուստաընկերությունների հարցերով զբաղվում է Սերժ Սարգսյանի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ, Սերժ Սարգսյանի փեսա Միքայել Մինասյանը' Միշիկը: Ընդ որում, վերջինս ամեն ինչ անում է, որ այս լուրերն ավելի մեծ տարածում ստանան, որպեսզի նույնիսկ Սյունիքի մարզի Նյուվադի գյուղում հասկանան, որ ինքն է որոշում, թե ով կարող է եթեր ունենալ, իսկ ով' ոչ»։

Լեոնիդ Հայրապետյան.«Կարծես թե Արցախում տարած հաղթանակից հետո պիտի արթնանայինք դարավոր քնից, ուշքի գայինք, սակայն եկան լևոնները և նրանց նմանները, ու նորից հայի սրտի մեջ վախ ներշնչեցին»։

Վարդան Մխիթարյան. «Արցախյան պատերազմում տարած հաղթանակից հետո իշխանությունները հրաշալի հնարավորություն ունեին փոխելու դարերի ընթացքում ստորացված հայ ժողովրդի աշխարհընկալումը, մտածողությունը, բայց դրա փոխարեն սկսվեցին ներքին գզվռտոցները, հարստության բաժանումները, որը շարունակվում է մինչ օրս: Այնպես որ, մինչև Հայաստանում երկրի կառավարմանը չմասնակցեն առողջ, իսկապես երկրի ապագայով մտահոգ մարդիկ և ուժեր, այս հարցում որևէ տեղաշարժ չի լինի»։

Հարութ Սասունյան. «Անցյալ շաբաթ մի ցնցող իրադարձություն տեղի ունեցավ, երբ ԱՄՆ դաշնային վերաքննիչ դատարանն իրավական և քաղաքական խոշոր հաղթանակ շնորհեց ամերիկահայերին...»։

Գեղամ Նազարյան. «Ինչ վերաբերում է ընդդիմադիր դաշտին, ապա այստեղ եւս տեղաշարժներն անհրաժեշտ են եւ անխուսափելի: Եւ եթե այս տեղաշարժերի արդյունքում ձեւավորվի այնքան անհրաժեշտ նոր ուժը (չշփոթել նոր դեմքերի հետ), որը կկարողանա դասեր քաղելով անցյալից եւ զերծ մնալով կուռքերի ազդեցությունից նոր խոսք ասել քաղաքական դաշտում, ապա դրանից միայն կշահի Հայաստանը եւ հայ ժողովուրդը, որը վաղուց սպասում է արմատական բարեփոխումների»։

Կարեն Խանլարյան. «Ազատություններից և ժողովրդավարությունի՞ց է ծնվում սոցիալապես ապահով հասարակություն, թե՞ սոցիալապես ապահով հասարակության մեջ են ձեւավորվում ժողովրդավարական արժեքները: Վերջապես հնարավո՞ր է լուծել այս պարադոքսը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Ինչպե՞ս կարող ենք համոզել չատագաղթել մի մարդու, ով հեռուստացույցով լսում է, թե ամեն պահի կարող է պատերազմ սկսվել, լսում է մեր դիվանագիտության տարած դատարկ հաղթանակների մասին: Լսում է նաև ընդդիմության առաջնորդներին, ովքեր ասում են, թե այս երկրում ոչ մի էական տեղաշարժ չի լինի, քանի դեռ չի լուծվել Ղարաբաղի խնդիրը, իսկ իմաստուն հայ մարդն էլ լավ է հասկանում, որ ԼՂ խնդիրը կարող է չլուծվել նաև առաջիկա հիսուն տարում»։

Արա Նռանյան. «Որոշ մասնագետներ նշում են, որ բռնությունից հրաժարումը և առանց ուժի կիրառման իշխանության փոփոխությունը հանդիսանում են դեմոկրատիայի հիմքերից մեկը: Հարց. նույնիսկ ոչ դեմոկրատական վարչակարգերի դեմ պայքարելի՞ս»։

Տիգրան Խզմալյան. «Համապատասխանո՞ւմ է արդյոք իրականությանը այն, որ փոխարտգործնախարար Սերգեյ Մանասարյանի ընտանիքի անդամները մշտական բնակություն են հաստատել Բուլղարիայում ու Եգիպտոսում, ԱԳՆ բաժնի պետ Եղիշե Սարգսյանի երկու դստրերն ապրում են Գերմանիայում, Մեծ Բրիտանիայում դեսպանատան աշխատող Վահրամ Աբաջյանի ընտանիքը մնաց Անգլիայում...»։

Վարդան Մխիթարյան. «Լուրջ մտորումների տեղիք է տալիս այն, որ իրեն ժողովրդավարական ուժ համարող Հայ ազգային կոնգրեսում ժողովրդավարության կամ խոսքի ազատության մասին պատկերացումներն այնքան աղճատված են, որ որևէ մեկը չի հանդգնել Լևոն Տեր-Պետրոսյանին մտերմաբար խորհուրդ տալ կամ ակնարկել, որ գաղափարախոսության մասին դասախոսությունը մեծամտության սովորական դրսևորում է և կարող է ավելի իջեցնել առաջին նախագահի և Հայ ազգային կոնգրեսի վարկանիշը»։

Գևորգ Լալայան. «Միգուցե իսկապես կոռուպցիան արմատախիլ անելու մեծ ցանկությունն է գերատեսչություն բերել ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանի Տիգրան որդուն' որպես փոխնախարար, եւ մյուս հեռացվածներին փոխարինող երկու նորերին, սակայն ցանկությունը կոռուպցիայի պես չարիքի դեմ պայքարում ամենազորեղ միջոցը չէ»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի լեզվագրական բաժանմունքի 50-ական թվականների մի խումբ շրջանավարտներ, պարզվում է, «Հրապարակ» թերթում տեսել են Լևոն Անանյանի նկարն ու ցանկացել են իմանալ, թե ինչ ներբող է գրված նրա մասին այդ հոդվածում: Ու, այ քեզ բան, հայտնաբերել են, որ ոմն Էդիկ Անդրեասյան հանդգնել է իրենց կուռքին բան ասել»։

Արա Պապյան. «Իննսուն տարի առաջ այս օրերին տարաբախտ Ալեքսանդրապոլ (Գյումրի) քաղաքում հայերի ու թուրքերի միջև բանակցություններ էին ընթանում, մեր կարճատև քաղաքական պատմության թերևս դժվարագույն բանակցությունները: Այդ բանակցությունները 1920թ. դեկտեմբերի 3-ին ավարտվեցին Ալեքսանդրապոլի ծանրագույն պայմանագրի ստորագրումով»։

Հարութ Սասունյան. «Մի քանի օր առաջ ավարտվեց Արցախի Հանրապետության նախագահ Բակո Սահակյանի երրորդ այցը Լոս Անջելես: Ի տարբերություն նախորդ երկու այցերի, անցյալ շաբաթ նա' որպես պետության ղեկավար ընդունելության արժանացավ հայտնի քաղաքական գործիչների կողմից»։

«Գյուլը, մեր կարծիքով, գտել է հարցից խուսափելու իր համար լավագույն տարբերակը' մեղքը պաշտոնական Երևանի, որ նույնն է' ՀՀ նախագահի վրա բարդելը: Եվ մենք դարձյալ խնդիրներ ունենք»։

Էմիլ Աբրահամյան. «Դուք' սկսած առաջին դեմքից մինչև իր մերձավորները, նախարարները, պատգամավորները, գեներալները և իրենց բոլոր ազգականներն ու մերձավորները' ձեզնից սերվածներին ազատում եք բանակային ծառայությունից կամ տեղավորում հարմարավետ և տաքուկ տեղեր' դրանով իսկ դրսևորում եք և սերմանում «կաստայական-ընտրախավային» թշնամանք հասարակության նկատմամբ»։

Վարդան Օսկանյան. «Այս տարի Ադրբեջանի ռազմական բյուջեն գերազանցում է Հայաստանի և Ղարաբաղի ընդհանուր բյուջեի ծախսային մասը: Այս հանգամանքը, ինչպես նաև օրական ավելի քան 30 միջադեպերը շփման գծում, խաղաղության հույսեր չեն ներշնչում' հատկապես հաշվի առնելով որևէ փաստաթղթի շուրջ որևէ համաձայնության ակնարկի իսկ բացակայությունը»։

Վահե Սարգսյան. «Իր տարածքային ստորաբաժանումից բնավ ետ չի մնում նաև մայր կառույցը' ՀՀ Ոստիկանության Անձնագրային և վիզաների վարչությունը: Անվերջանալի ու նյարդային հերթերի պայմաններում մահկանացուն ստիպված է հաշվառման ձևաթուղթը լրացնելուց հետո դուրս գալ մասնաշենքից, դիմել դիմացի շենքում գտնվող ծառայություններ, որպիսի ինչ անի՞...։