Վարդան Օսկանյանի հանդիպումը Գյումրիի ուսանողության հետ:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Խնդիրն այն է, որ հայերս, լինելով վերջին դարերի ընթացքում մանր բուրժուական, չարչի ժողովուրդ (եկեք դրանից չվախենանք) քաղաքականության միայն այդ ցինիկ կողմն ենք ընկալել»:

Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Օրուելյան տրամաբանությամբ՝ իշխանության հիմնական նպատակը հենց իշխանությունն է: Իշխանությունը երբևէ չի կարող բավարարվել իր ունեցած իշխանությամբ. այն ինքնաբավ չէ»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Կարելի է տարբեր կարծիքներ ունենալ՝ արդյոք Հայաստանը պե՞տք է գնար այդ նախապայմանների ընդունմանը, թե՞ ոչ, բայց այլ խնդիր է, որ «առանց նախապայմանների» արտահայտությունը սովորական սուտ է»։

Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Թե ինչու մենք չենք վստահում հայ պաշտոնյաների հայտարարություններին, միանգամայն այլ խոսակցության նյութ է, որի մեղավորը ոչ թե չհավատացողն է, այլ սեփական խոսքը արժեզրկման հասցրած սուբյեկտը»:

Վարդան Օսկանյան. «Այս փաստաթղթերը, հազիվ ստորագրված, և նույնիսկ դեռ վավերացված չլինելու պայմաններում, արդեն իսկ, հնարավոր է անվերադարձ, խարխլել են ազգային անվտանգության և ազգային ինքնության երեք կարևորագույն խնդիրների շուրջ Հայաստանի դիրքերը»:

Հովհաննես Նիկողոսյան. «Հայ-թուրքական հարաբերությունների շուրջ այս ամբողջ աղմուկի ֆոնին ի հայտ են գալիս այնպիսի խմբեր և անհատներ, ովքեր անում են ամեն հնարավորը և անհնարը` երեւալու «ավելի լավը եւ քնքուշը», քան բոլոր մնացածները, և բոլորին ի ցույց դնել իրենց հանդուրժողականության ֆանտաստիկ մակարդակը»։

Ստեփան Սաֆարյան. «Խաղացողներն էլ, գլխավոր մրացավարն էլ, հանդիսատեսն էլ միջազգային հանրությունն է: Նա է ասելու, թե ո՞վ, ու՞մ և ե՞րբ գոլ խփի, և այս ամենում Հայաստանի ու Թուրքիայի իշխանություններն ուղղակի տիկնիկներ են»։

Րաֆֆի Հովհաննիսյան. «Հայաստանի նախագահն ու արտգործնախարարը գրչի մի հարվածով հատեցին վտանգի և արժանապատվության գիծն ու հոկտեմբերի 10-ին Ցյուրիխում հրաժարվեցին հինավուրց երկրի և նրա բնիկ ժառանգների հիմնարար իրավունքների, անվտանգության ու ամբողջականության տեւական պահպանման ազգային որոնումից»։

Արմինե Գրիգորյան. «Ի դեպ, այս երկու ուժերից մեկի ազգային-արտաքին քաղաքական կուրսը մյուսի ազգային-արտաքին քաղաքական կուրսի հայելային արտացոլումն է միայն»։

Անդրիաս Ղուկասյան.« «Հայկական հարցի» լուծման ռուս-թուրքական քաղաքական որոշման իրականացման մեխանիզմը մեկնարկել է, և քիչ հավանական է, որ այն կընդհատվի Հայաստանի իշխանությունների կողմից»:

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Դ. Մեդվեդևի «Առա՛ջ, Ռուսաստա՛ն» հոդվածը, որը ներկայացրեցի նախորդ անգամ, կարելի է դիտարկել ոչ միայն ներռուսական, այլև համաշխարհային համատեքստում, ինչը կարող է ավելի պարզ դարձնել դրա նշանակությունը և հետագայում օգնել՝ դա կապելու ներհայկական ներկայիս զարգացումների հետ»:

Արտակ Սարգսյան. «… հայերս արդեն երրորդ-չորրորդ անգամն է, որ պարտվում ենք, ընդ որում մեկը թուրքական զենքի պարտադրանքով, երկրորդը՝ թուրք-բոլշևիկյան պարտադրանքով, և, երրորդը, ցավալիորեն, կամովին, այն էլ սեփական նախաձեռնությամբ»

Սուրեն Մովսիսյան. «ԱԳՆ-ում պատրաստված դիվանագետների բացակայության մասին է խոսում նաև հայ-թուրքական երկու արձանագրությունների առկայությունը»:

Արման Մուսինյան. «Տևական ժամանակ ես խուսափում էի արձագանքել իմ լավ բարեկամ Անդրանիկ Թևանյանի հոդվածներին ու դրանցում արտահայտված մտքերին` կապված հայ-թուրքական հարաբերություններում Հայ ազգային կոնգրեսի և ներկա բանդիտական ռեժիմի դիրքորոշումների նույնականության հետ»:

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Այս տարվա սեպտեմբերի 10-ին Ռուսաստանի նախագահ Դ. Մեդվեդևը մի հոդված է տեղադրել kremlin.ru կայքում (http://kremlin.ru/news/5413), որը ռուսական և արևմտյան վերլուծաբաններից շատերը որակել են որպես «նոր պերեստրոյկայի» հռչակագիր»:

Արթուր Ազարյան. «Այդ անհիշելի ժամանակներում էր, որ Նա ասաց. «Արդարը թող քար նետի…»: Այդ օրվանից էլ Հայաստանը դարձավ քարաստան…»։