Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Ստրուկն իշխան լինել չի կարող, սողալու համար ծնվածն էլ թռչել չի կարող հայտնի ասույթը մի տեսակ սկսում է բովանդակազրկվել հայ իրականության որոշ դրվագներ դիտարկելու պարագայում»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Այստեղ օգուտ չի կարող բերել նույնիսկ ինտելեկտուալիզմը, եթե ենթադրենք, որ «պլանի» կրողը Ս. Սարգսյանի ինտելեկտուալ համարվող փեսան ու նրա «ջահելներն» են»։

Հարութ Սասունյան. «Էրդողանը մի շարք անարգալից դիտողություններ և ժխտողական հայտարարություններ է արել Վաշինգտոնում իր հինգ հրապարակային ելույթների ընթացքում»։

Րաֆֆի Հովհաննիսյան. «Աբդուլլահ Գյուլը, Էրդողանը, Դավութօղլուն և մյուսներն ի սկզբանե կողմնակից են եղել, որ Հայաստանի հետ հարաբերությունների բնականոնացումը և Ադրբեջանի հետ ԼՂ հակամարտության հանգուցալուծումը միատեղվեն...»:

Արտակ Սարգսյան. «Կարելի է ակնկալել, որ շուտով, այնուամենայնիվ, կստորագրվի մի ինչ-որ հայ-ադրբեջանական համաձայնագիր, որից հետո կվավերացվեն հայ-թուրքական արձանագրությունները»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Պետք է շատ զգույշ լինել լիբերալ ինտելեկտուալներից, որոնք հակված են իրենց կարծիքը մեծամասնության կարծիքի փոխարեն հրամցնել, իսկ հանդուրժողականության անվան տակ քարոզում են դոգմատիկ և անառարկելի «աքսիոմներ»...»։

Վահե Սարգսյան. «... մեր հայրենի գործիչները, իրենց իսկ ստեղծած իրադրությունից ելքեր չգտնելով, որդեգրել են ազգային չերևալու և այդպիսով օտարներին իրենց կողմը գրավելու քաղաքականություն»։

Հարութ Սասունյան. «Օբաման այլևս կասկած չի թողնում, որ նա պատրաստվում է զոհաբերել Հայոց Ցեղասպանության մասին ճշմարտությունը հայ-թուրքական պատրանքային հարաբերությունների վերականգնման զոհասեղանին...»։

Սիմոն Կամսարական. «Շուրջ երեք ամիս է խոսեցինք, ասեցինք, ազգովին քննարկեցինք, վիճեցինք, լարվեցինք, անգամ զայրացանք, սակայն այդպես էլ եզրահանգման չեկանք»:

Թաթուլ Հակոբյան. «Մայենդորֆյան և Աթենքյան փաստաթղթերը, կաթիլ առ կաթիլ կուտակվելով, աշխատելու են հայկական կողմի դեմ, չեզոքացնելով տարիների աշխատանքի արդյունքում հայկական կողմի ձեռք բերածը»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Կարծում եմ՝ հայ-վրացական հարաբերություններն իրոք արժե քննարկել արդեն այսօր, որովհետև թերևս միտում կա դրանց ակտուալիզացիային հայ-թուրքական հարցի «կարգավորման» ֆոնին»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Արձանագրությունների պատմական նշանակության վերաբերյալ մակերեսային եւ ինքնագոհ գնահատականները' անկախ նրանից, թե որտեղից են դրանք հնչում' Վաշինգտոնից, Բրյուսելից կամ Մոսկվայից, կարծես միտումնավոր թաքցնում են հիմնարար մի քանի ճշմարտություններ»։

Հարութ Սասունյան. «Եթե հայերը Հայոց Ցեղասպանության ժխտողներին արագորեն դատապարտում են, ապա հաճախ ժամանակ չեն գտնում ճշմարտությունն ասողներին ըստ արժանվույն գնահատելու համար»։

Արամ Ենոքյան. «Դուրս գանք փողոց և առաջին հադիպած ՀՀ հարյուր քաղաքացու հարցնենք՝ ի՞նչ օր է դեկտեմբերի 10-ը (կամ սեպտեմբերի 2-ը): Կարող ենք վստահաբար պնդել, որ ճիշտ կպատասխանի նրանցից... լոկ 5-ը, առավելագույնը՝ 7-8-ը»։

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան. «Մենք պարտավոր ենք տարածաշրջանում լուծել մեր խնդիրները: Իսկ եթե Մոսկվան փորձի միջամտել, ուրեմն անհրաժեշտ է հեռու պահել նրան ազգային առաջնահերթություններից ու շահերից»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Իշխանություն-հասարակություն հարաբերությունների հնուց հայտնի երկու մոդել կա: Մեկն այն է, որ նախընտրում են բռնակալները, թույլ կառավարիչները և ուղղակի ծույլերը...»։

Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգության ու ապագայի համար առավել կարևոր են վերջին շրջանում տեղ գտած Ադրբեջան-Ռուսաստան աննախադեպ բարեկամացումը ու Ադրբեջանի կոշտ հայտարարությունները…»։

Հարութ Սասունյան. «Արդեն պարզ է դառնում, որ չնայած բոլոր առարկություններին, Հայաստանի կառավարությունը մտադիր է մինչև վերջ գնալ արձանագրությունների հարցում...»։