Վարդան Օսականյան. Այսօր, իմ համոզմամբ, Թուրքիայի նկատմամբ վարվող քաղաքականության հիմնական բացթողումը այս բանակցությունների հրապարակայնացումն է և՛ գործընթացի և՛ քննարկվող հիմնական դրույթների բովանդակության առումներով:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ազատականությունն ու ազգայնականությունը վերջապես պետք է իրար ձեռք մեկնեն, քանի որ Հայաստանի պայմաններում մեկն անլիարժեք է առանց մյուսի»։

Արմեն Այվազյան. «Առկա տեղեկատվությունը թույլ է տալիս եզրակացնել, որ ՀՀ բարձրագույն քաղաքական իշխանությունը պատրաստվում է ճանաչել Թուրքիայի ներկա սահմանները, հրաժարվելով ցեղասպանության միջոցով հայ ժողովրդին հասցված աղետալի վնասի դիմաց տարածքային, քաղաքական, իրավական, մշակութային, բարոյական և այլ փոխհատուցումներից»։

Մարինե Պետրոսյան. «Եթե գործողության պատրաստ մարդիկ վերջնականորեն քչություն անեն, եթե 2008-ի շարժումը պարտվի, դա էն տեսակ հարված կլինի հայաստանցու հոգեբանությանը, որ դրանից հետո ոչ մի լուսավորական շարժումով վերքը չես բուժի»:

Վախթանգ Մարգարյան. «Այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ մեկը մյուսին հաջորդող իրադարձությունների և Հայաստանի ապագային ուղղակիորեն առնչվող գործընթացների պայմաններում, մենք նոր միայն փորձում ենք ճշտել Հայաստանի դիվանագիտության պատասխանատուների գործառույթները»։

«Անզիջող հարևանի հետ սահմանը բացելու պատրաստակամությունը զիջում է: Իրենց նախնիների գործած ցեղասպանության մերժումը հովանավորող կառավարությանը համագործակցության ձեռք մեկնելը փոխզիջում է՝ լուրջ, մեծ, անվտանգության տեսանկյունից հնարավոր հետևանքներ ունեցող փոխզիջում»:

Երվանդ Բոզոյան. «Հայ պահպանողականների, հեղափոխականների ու Հայոց ցեղասպանությանն առնչվող որոշ հարցեր իրենց պարզաբանումներն են պահանջում...»։

Արմեն Ռուստամյան. «Թուրքիան, ըստ էության, չի հրաժարվել իր նախապայմաններից, այլ պարզապես հասկանալով դրանց խոցելիությունը, մերթընդմերթ փոխում է դրանց վերջնագրային բնույթը և դարձնում դրանք առավել քողարկված»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ավարտին են մոտենում 2000-ական թթ-երը՝ մի տասնամյակ, որն ուրույն տրամաբանություն և ուրույն դեմք ունեցավ թե՛ համաշխարհային առումով, թե՛ ետսովետական տարածքում' տարբերվելով նախորդ, և, ինչպես երեւում է, նաև գալիք տասնամյակից»։

Վախթանգ Մարգարյան. «Ո՞րն է ԼՂ հիմնախնդրի հայանպաստ լուծումը և ի՞նչ ասել է՝ փոխզիջում։ Փորձեք այս հարցերը ճշտել մեր քաղաքական գործիչներից։ Կպարզվի, որ այնքան տեսակետներ կան, որքան որ գրանցված կուսակցություն կա Հայաստանում։ Դա լավագույն դեպքում։ Հաճախ առկա է դիրքորոշման իսպառ բացակայություն»։

Վարդան Ջալոյան. «2008 -ի նախագահական ընտրությունները, որոնք հետխորհրդային տարածքում միշտ էլ վճռական դեր են խաղում, համակարգային լուրջ փոփոխություններ չբերեցին»։

Մարինե Պետրոսյան. «Ես ձախն ու աջը որոշում եմ եղած քաղաքական ստատուս քվոյի հանդեպ վերաբերմունքով: Ձախը նրանք են, որ ուզում են արմատապես փոխել մեր ունեցած ստատուս քվոն»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Այսօր մեր իշխանությունը փորձում է գնալ պատմական գետի հոսքին հակառակ: Եթե ավելի խորը վերլուծենք, ապա իրական ընդդիմությունը այսօր հենց Հայաստանի իշխանությունն է, այնքանով որքանով նա ընդդիմանում է ներկայի հրատապ պահանջներին»:

Երվանդ Բոզոյան. «Ազգային ազատագրական միտքը հիմնականում եփվում էր ոչ թե աշխարհիկ իշխանական տոհմերի, այլ հայ հոգևորականների շրջանում»:

Գերասիմ Բարսեղյան. «Հայ-թուրքական հարաբերությունները ներկայում թևակոխել են ակտիվ զարգացումների փուլ»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Քաղաքապետարանի ընտրություններում Տեր-Պետրոսյանի առաջադրման հետ կապված պատմությունը նորից առաջ բերեց մի գործոն, որը առկա էր նաև վերջին նախագահական ընտրությունների ժամանակ»։

Վարդան Ջալոյան. «Այսօր ռուսական ընդդիմադիր մամուլն առատ է «պատժիչ հեգեբուժության վերադարձը» թեմայով հրապարակումներով»:

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Քիչ է ուղղակի արձանագրել Հայաստանի ներկայիս անկումային վիճակը: Պետք է փորձել հասկանալ, թե որքանո՞վ է դա պայամանավորված օբյեկտիվ, և որքանո՞վ սուբյեկտիվ գործոններով...»