Դեկտեմբերի 10-ը կարելի է հռչակել, որպես Հայաստանում մարդու իրավունքների ոտնահարման օր։

Քննարկեք ոչ թե ընդդիմության սխալները, այլ այս ապազգային իշխանության մնալու բոլոր վտանգները։

Հայաստանն ու Արցախը աղետի ենթարկելուց հետո Աննա Հակոբյանն ու Նիկոլ Փաշինյանը հենց միայն նրանով էլ զբաղված են, որ «զուռնա-դհոլի հնչյունների տակ խլացնեն» ամեն ինչ: Ու խլացնում են:

Առավոտից իրիկուն խոսում են էն մասին, որ տնտեսությունը արդեն 15 տոկոս աճ է ունենալու, բայց արտաքին պարտք են վերցնում։ Էդ ո՞նցա լինում։

Հունական փորձագետների մտահոգությունները անտեղի չեն, քանզի Շուշիի հռչակագրի համաձայն՝ թուրք-հունական բախման դեպքում Ադրբեջանը պարտավորվել է ռազմական աջակցություն ցույց տալ իր «մեծ եղբորը»:

Պադավատապետություն քննադատողը հսկայական միջոցներ է ծախսում իրեն սպասարկող ավտոպարկի թարմացման համար։ Սահմանվել է պադավատապետության նոր նշաձող։

Ես հասկանում եմ դրանից ամեն կերպ խուսափելու մարդկային ցանկությունը, բայց իրականությանը կարող ենք հաղթել միայն դրան բաց աչքերով նայելու դեպքում:

Որն արդեն «բորբոքվել է», և առավել սրացման պահին վիրահատվելու է, և դեն է նետվելու…

Սրա գրառումներից հասկանում եմ, որ իր համար կարևորը ոչ թե իր զավակների անհատականությունն է, այլ քանակն է...

Միակ հուսադրող բանն առաջնագծին պինդ կանգնած զինծառայողներն են, ովքեր ճակատագրի ու իրավիճակի ծանր հարվածներից հետո շարունակում են պինդ կանգնել սահմանին։

Թիվ մեկ պատասխանատուն չի գիտակցում, չի հասկանում, չի ընկալում հանրապետական նշանակության հուշարձանի նկատմամաբ կատարված վանդալությունը։

Այդ անցքերի հետքերը խարան են լինելու այսօրվա անմշակույթ իշխանության ճակատին։

Ջերմուկցի 10 տարեկան Արամի նամակը Ձմեռ պապիկին.

Հայաստանի իշխանության միակ «պաշտպանական» արձագանքն այն է, որ Արցախը ռուս խաղաղապահների պատասխանատվության գոտին է։

Մեր օրերի ողբերգության ամբողջական պատկերը պարզ ու հասկանալի կդառնա գալիք սերունդներին։

Սահմանին կանգնած ձեր զինվորներն էնքան էլ ապահով չեն։

Ես հասկանում եմ, որ սրանք ամոթ, աբուռ, նամուս չունեն, բայց ամեն դեպքում տարածեք:

Այդ ո՞ր արածներիդ վրա եք տոնական սալյուտ խփում, այդ ինչի՞ համար եք այդպես հորթատռճիկ հրճվում։