Մեր պետության սրբազան հողում անբռնազբոս լյտիությամբ տեղակայված են Բաքվի բռնապետական վարչախմբի զինված բաշիբոզուկները։

Սա դավաճանական հերթական դրսևորումն է։

Մենք շատ մեծ պատմական ողբերգության շեմին ենք։

Ուշագրավն այն է, որ Զատուլինի մուտքն արգելված է նաև Ադրբեջանում՝ Արցախ այցելելու և Արցախի շահերը պաշտպանելու համար։

Նիկոլ Փաշինյանը շատ լավ է հասկանում, որ նույնիսկ զոհաբերելով Արցախի խնդիրը՝ ոչ մի երաշխիք չկա, որ Ադրբեջանը չի հավակնի Հայաստանի տարածքների վրա:

Այդ օրենքը չի գործելու Սև լճի համար չպատերազմող իշխանությունների դեմ։

Այս պահին Հայաստանին բաժին է հասել մի իշխանություն, որն անվերջ զիջում/հանձնում է, սակայն այս պարտությունների շղթան պետք է կտրել և սկսել Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության համակարգի վերակառուցումն ու պաշտպանական հնարավորությունների ընդլայնումը։

Մնում է հասկանալ՝ Հայաստանի քաղաքական ու տնտեսական վերնախավը կկարողանա՞ կանխել Փաշինյանի ծրագրի իրականացումը։

Միայն 3 տարվա մեջ 1973-1976 թվականներին բնիկ կանանց 25 տոկոսին, մեկ քառորդին, ստերջացրել են, որ սերունդ չտան, բնիկ էրեխա չծնվի աշխարհի էրեսին։

Որքան էլ Էրդողանն ու Ալիևը պայքարեն Դաշնակցության դեմ, միևնույն է մենք չենք շեղվելու մեր ճանապարհից՝ ուժեղ Հայաստան կերտելու առաքելությունից։

Արդյունքում ողջ երկրում մեր հայրենակիցները նորից մտածելու են՝ դե այդ հարիֆն ու խեղճն ի՜նչ աներ։

Նոր «Մեծ Մրցախաղը» դեռ նոր է սկսվում ու հիմնական իրադարձություններն առջևում են, ոչ ոք չի պատրաստվում մյուս կողմին զիջել:

Նա կանգ չառավ ոչ մի միջոցի առաջ ու արդյունքում ստացանք աղետ։

Հայաստանը կարիք ունի սառը, սթափ կառավարման, քաղաքական կայունության, որը հնարավոր է միայն նոր իշխանության դեպքում։

Նիկոլ Փաշինյանը մտնում է իր ու Հայաստանի համար դրամատիկ զարգացումների փուլ։

Նիկոլ Փաշինյանին 4 տարվա ընթացքում հաջողվեց հաղթող ազգին դարձնել պարտված ու վախեցած ժողովուրդ։ Այլ կերպ ասած՝ «հպարտ»։

Իրանը տեսնում է, որ Հայաստանի օտարածին իշխանությունները խճճել են բոլոր կողմերի շահերը։

Ագրեսոր թշնամու հետ այսքան սինխրոն, այսքան քստմնելի, այսքան ակնհայտորեն ծառայասեր, իսկ Սփյուռքի հանձնակատարը լուռ է, գուցեև՝ գործակից: