Այս տրամաբանությամբ արտաքին քաղաքականություն վարելն ուղղակի թյուրիմացություն է:

Նրանք արդեն տեսել են բայրաքթար, էդ աներեևույթ բայրաքթարն հիմա Հայաստանում է, ամենուր է. նժարին Հայրենիք ունենալն ու չունենալն է։

Հայաստանը առանց հզոր բանակի և պետության:

Իշխանությունը չունի քաղաքական փաստարկներ վիճելու շարժման հետ և գնում է իր ստանդարտ, ճղճիմ ճանապարհով՝ մեղադրել դիմացիններին փող բաժանելու, թալանի և այլնի մեջ, այսինքն իր ստանդարտ խոսակցությունները։

Մեղավոր են, որ նիկոլ չեն։

Պատահական չի, որ հենց Ավետիքն է հայտնվել թիրախում այդ հատկանիշներից զուրկ այսօրվա իշխող խմբավորման թիրախում:

Ի զորակցություն բոլոր քաղբանտարկյալների։

Զավեշտը նրանում է, որ սույն մուտիլովշիկը ոչ միայն գերու բարեկամ չէ, այլ նաև բանակում չի ծառայել, իսկ Տարոնը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ կամավորագրվել ու մեկնել է Արցախ։

Թիմն ավտոմատ կերպով պետք է տեղափոխվի բարձրագույն խումբ, սակայն ֆուտբոլի ֆեդերացիան թույլ չի տալիս, արտոնագիր չի տրամադրում «Լեռնային Արցախին»։

Ոչ մի վայրկյան չփոշմանես հայրենիքդ առավել սիրելու համար ու պայքարդ կշարունակես հայրենիքիդ համար միշտ։

Ցանկի հաջորդը կարող է լինել մեզնից յուրաքանչյուրը:

Իրականում, մեր ուսանողության տարիներին աղջիկներին զապիս անող տղաներ չկային և ամբողջ ողբերգությունը ոչ թե ներկայիս կալանավորումներն են, այլ՝ արժեհամակարգի կորուստը։

Իր իշխանամետ պահվածքով՝ ՄԻՊ-ը արժեզրկում է նաև իր աշխատակազմի տիտանական աշխատանքը։

Այս փաստը ծանր տարած «Հայկական ժամանակը» դիմում է բացահայտ ստի։

Չալաբյանի գործով ձայնագրության մեջ, որը, բնականաբար, մոնտաժվածա ոտքից գլուխ, ինձ ավելի շատ հետաքրքրումա մի հարց։

Եթե սրանք մնան, սպասեք Թոռնիկին պետական որևէ պաշտոնում: Տղամարդկություն չմնաց, հանուն պաշտոնի ամեն ինչի պատրաստ են:

Վերջնական նպատակը Արցախը Ադրբեջանի կազմ մտցնելու, հայաթափելու, միաժամանակ Սյունիքը (Զանգեզուրյան միջանցք), 7 հայկական գյուղերը թշնամուն հանձնելու ծրագիրն իրականացնելու խոչընդոտների վերացումն է։

Պետական ռեպրեսիվ ապարատի գործադրմամբ փորձ է արվում սեփական մտածող օրգանը երկար պահել աթոռին, բայց պատմությունը հուշում է, որ սրանք մահամերձի խռխռոցներ են: