Իշխանությունը իներցիա է, իսկ հանրային պրոցեսները չեն բերել մեր վերապրած փոփոխություններին համարժեք «ոչիշխանության» ձևավորմանը։

Արմեն Ասատրյանին մեղադրանք դեռևս չի առաջադրվել, սակայն հաշվի առնելով «քոռ խոզ» արտահայտության կրողին, կարծում եմ, որ մեղադրանք անպյման կլինի:

Երբ ձեզ կառավարում է թուրքը։

Մեր ժողովուրդը ինչքա՞ն կարող է ձգել իր առօրյա ծախսերի գոտին, մինչև ո՞ւր:

«Քայլողների» խաղաղության զուգընկերները Երասխում Հայ զինվոր են սպանել:

Պուտինն առաջնորդվում է «Ո՞ւմ է պետք աշխարհը, եթե այնտեղ չի լինելու Ռուսաստանը», իսկ Արևմուտքի կարգախոսն է՝ «Աշխարհն առանց պուտինյան Ռուսաստանի ավելի անվտանգ ու բարգավաճ կլինի»։

Սրա հոր վրա մեր նախագահն ու ողջ հայ ազգն էր «թափ տալիս»։

ՀՀ կոլաբորացիոնիստական իշխանություններին թուրքերը բանակցությունների սեղանի շուրջ «կուտ են տալիս», որ թշնամանքի միակ պատճառը «7 շրջանն» էին։

Ուկրաինայի նախագահ Վլադիմիր Զելենսկին է:

Արևմուտքի համար ուկրաինացիների արյունն ավելի կարմիր է, քան հայերինը։

Հայաստանը կործանման տանող այս սայլի անիվը կոտրել ու սայլը հակառակ ուղղությամբ շրջելու առնվազն մեկ հնարավորություն մենք դեռ ունենալու ենք։ Բայց այդ հնարավորությանը պատրաստվել է պետք։

Սրանք նախարարների ինքնուրույն որոշումները չեն, այլ կատարվել են վարչապետ-բռնապետիկի ցուցումումներով։

Ժողովուրդը դեռ լսում ու հավատում է պոպուլիզմի և ստերի մեծն վարպետ՝ Նիկոլին:

Երևանը մի մայրաքաղաք է, որի բնակիչները չեն ճանաչում քաղաքապետին, նույնիսկ անունը չեն հիշում:

Իրականում չեմ հասկանում այն ՀՀ քաղաքացիների ոգևորությունը, ովքեր «մատաղ հորթի խանդավառությամբ» են մոտենում Փաշինյանի «գարնանային սրացմանը»։

Գալիք ճգնաժամը ավելի լուրջ է լինելու, քան բոլոր նրանք, որոնք առ այսօր եղել են երրորդ հանրապետության պատմության մեջ:

Ուկրաինական կողմը ոչ միայն հրաժարվեց բանակցային սեղանի շուրջ նստել ԴԺՀ-ի և ԼԺՀ-ի ներկայացուցիչների հետ։

Գուցե իսկապես, այդ հոգեբանական ճնշումները անհաղթահարելի ուժ են, և կարիք կա պաշտպանել դատավոր Դանիբեկյանին։