Խեղճ, թշվառ, սեֆիլ ժողովուրդներին սպասում է մոտավորապես այն, ինչ տեղի ունեցավ անցած դարասկզբին մեզ հետ։

Այստեղ խոսքը սերունդներ դաստիրակողների մասին է։ Եթե նման պետությունների օրինակներ իմանաք խնդրում եմ գրեք։

Այս տարածքում մենք կսկսենք լիաթոք ապրել միայն այն ժամանակ, երբ կհասկանանք այս ցավալի, ճշմարտությունը` դադարելով սավառնել ամպերում և մեզ իբր եվրոպացի երևակայել։

Սա նույն տեքստերը ասում էր Արցախը հանձնելիս, նման տեքստ ասողը և երկրով անհանգստացողը արդեն վաղուց քայլեր կաներ` Սյունիքը վկա։

Ուղղակի մի բան է հույս տալիս, որ ոչ մի լավ բան անպատիժ չի մնալու գուցե նաև իրենց մոտ, ինչպես մեզ մոտ եղավ։

Թուրքի դեմ կռվողներին ձերբակալում են, իսկ գերի ընկածին՝ մեդալ տալիս:

Ապօրինաբար և անհիմն կալանավորեցին Գորիս համայնքի ղեկավար Առուշ Առուշանյանին։

Երբ քաղաքական էլիտան, երբ գործարար էլիտան ադեկվատ չեն, ապա այդ ժամանակ այլասերվում է ժողովրդի արժեհամակարգը:

Հարգելի «ապագա կա» ընտրող անասուններ, էլի «ինչուներով» հարցեր գրե՞մ, թե էսքանի պատասխանը կտաք։

Այսօրվա իշխանության հիմքում դրված է հայերնիքի դավաճանությունը և գիտակցված շուրջ 5 հազար զինվորների մահի տանելը։

Սև լճի տարածքից անհետացած զինծառայողների որոնողական աշխատանքները մինչև այս պահը որևէ արդյունք չեն տվել։

Նիկոլի չտես ազգականը, ով բախտի բերմամբ հայտնվել է ԱԺ֊ում, երեսով է տալիս, որ թոշակառուների թոշակն այս երեք տարում բարձրացել է 10 հազար դրամով։

Հրամայում է գործեր թխել, ասֆալտին պառկեցնել, նվաստացնել, կալանավորել իրեն չհնազանդվող գործիչներին։

Եթե թավիշը փափուկ ուժի կիրառմամբ պետականության հիմքերի քայքայումն էր, ապա մուրճը կոչված է բիրտ ու բացահայտ կերպով դրա վերացմանը։

Պատերազմում պարտվածը բանակից նույնիսկ չի խոսում, իսկ հաղթածն էլ ավելի շատ զենք է գնում։

Քանի դեռ ազգովի զարմանքի, ապատիայի, ընկճախտի, հոգեխանգարմունքի, նիկոլացավի և նիկոլահիացմունքի մեջ եք, ալիևը կգա և կհասնի Սևան, Երևան։

Սովորություն եմ դարձրել ասել` դե ծափ տվեք, արա։ Բայց այս անգամ չեմ ասի։ Աղոթեք։

Ավաղ, 5 օր անց՝ նոյեմբերի 5-ին, Իշխանի սիրտը կանգ առավ... Նա հավերժ մնաց 18 տարեկան։