Այս սուբյեկտը, առաջին հերթին իր ազգային արժանապատվությունը նսեմացնող օրական մի խայտառակություն է մոգոնում։

ԲԱՅՑ մեր ազգն իրական նժդեհներ էլ ունի, մոնթեներ էլ, որոնց առերեսվելու եք հայրենավաճառներ։

1878 թվականից սկսած հայ ժողովուրդը մասնակցում է մի մարզաձևի, որը կոչվում է ուզվորություն։ Այդ մարզաձևում մենք աշխարհի չեմպիոն ենք։

Դե ինչ, Միխայիլ Աֆանասյեվիչ, ես կզարմանայի, եթե նիկոլական Հայաստանի իշխանությունները հարգեին Ձեր ստեղծագործությունները:

Ռուսաստանին ատող Նիկոլը դարձավ Ռուսաստանի ստրուկ, Նիկոլից զզվող արևմտամետ ՀԿ-ները դարձան ռուսի ստրուկ Նիկոլին սատարողներ։

Նիկոլ Փաշինյանը այսօր ավելի քան ակտիվորեն շարունակում է տապալել Սահմանադրությունը։

Պոպուլիզմը նույնպես պետք է ունենա սահմաններ և իմաստ:

Այդ դեպքում վախկոտին հուշեք, նրա ուսապարկերին հասկացրեք, որ մտքներով անգամ չանցնի մասնակցել հնարավոր արտահերթ ընտրություններին։

2020 թվականին Հայաստանը ղեկավարել է Նիկոլ Փաշինյանը, իսկ Արցախը՝ Արայիկ Հարությունյանը։

Արցախյան պատերազմի մասնակիցների հասանելիք գումարները չեն տալիս, հազար ու սոցիալական, անվտանգային խնդիր չեն կարողանում լուծել, բայց նոր քարոզչական աղբ են ստեղծում։

Այն փառապանծ Հայաստանը, որն ունի Նժդեհ, Մոնթե, Լեոնիդ, որն ունի Շուշիի, Քարվաճառի, Բերձորի ազատագրման փայլուն ռազմական գործողություններ։

Չի կարելի անտեսել իշխանությունների հերթական կամայականությունը։

Նա դա կարողանում է։

Արդյո՞ք ինչ-որ մեկը մտածում է, որ մեր գերիները ազատ են արձակվելու ԵԽԽՎ բանաձևի հիման վրա։

Դերերում՝ քրեական հեղինակություններ «Կացին», «Կաղին», «Պնդուկ», «Քյարթու», «Թզբեխ», «Դուշեշ», «Իքիբիր» և այլն։

Այսինքն, ձեզ չի՞ նյարդայնացնում, որ մեր ռազմագերիների հարցը նույն հարթակում են դրել ինչ-որ ավանտյուրիստի հարցի հետ։

Սթափվե՛ք, հայ լինելը հեշտ չէ, բայց դավաճանները անիծվում են դարերով։

Ահա հենց այդ ժամանակ է պարզորոշվում, թե այդ ավազախառն քամիների պայմաններում որքանով են մարդն ու անապատն իրար ներդաշնակ։