Մնում է հասկանալ, թե Արցախը Հայաստանից խլելուց հետո, հիմա որն է դրանց լռության գինը։

Շուտով՝ Հայաստանի բոլոր մայրուղիներին։

Պատմության մեջ հազվադեպ են դեպքերը, երբ այդ ամենն եղել է միաժամանակ։ Հիմա հենց այդ դեպքն է։

Իրենց ուրախությունը չեն թաքցնում միայն գեյ հանրության ներկայացուցիչները:

Թյուր է այն պատկերացումը, որ Արևմուտքը ոչինչ չշահեց Արցախյան պատերազմից:

Հայրենիքի ճակատագրով ապրող հայրենակիցներ, դարձյալ ու դարձյալ դիմում եմ ձեզ։

Դու պետք է փետրվարի 20-ին ոտքի կանգնես որպես ԱԶԳ։

Մեզ լավագույն դեպքում ամիսներ են մնացել։ Հետո արդեն անդառնալի բաներ են լինելու։ Արդեն լինում են։ Ի վերջո, մենք կա՛մ վաճառքի առարկա կդառնանք, կա՛մ մեզ պարզապես կգրավեն։

Ոչ թե երկրի վարչապետն է հրամայել կալանավորել ընդդիմադիր գործչին, այլ հակառակը։

Տականքը պետք է հեռանա:

Իրականություն կդառնա առաջին թեզը, թե երկրորդը, կորոշի Հայ Ազգը։

Պոպուլիզմն ու կեղծիքը դրեք մի կողմ։

Այսօր մեր Պետությունն ու Հայրենիքը կանգնած են դժվարին կացության առջև՝ լինել-չլինելու խնդրի առջև։

Լկտիաբար սեփականաշնորհում են Շուռնուխում բարերարների կողմից կատարվող ծրագրերը այն վերագրելով իրենց։

Փետրվարի 20-ն իմ հիշողության մեջ դաջվել է՝ որպես հայի միասնության օր։

Եթե այնուհանդերձ սխալը կրում է համակարգային բնույթ, ապա անհրաժեշտ է շատ արագ ու «սուսուփուս» փոխել իրավակիրառական պրակտիկան։

Կապիտուլացված իշխանությունը երկիրը տանում է դեպի կործանում։

Հովիկ Աղազարյան՝ «Ապուշը», Դավիթ Տոնոյան՝ «Հրաժեշտ զենքին», Հայկ Մարության՝ «Անտեսանելի մարդը»։