Ազատության կորուստը ինձ համար այլևս ոչ մի արժեք չունի, եթե պետք է ապրեմ կապիտուլյացիայի ենթարկված երկրի քաղաքացու կարգավիճակում։

Փլված ու ծուռվիզ, դժգույն ու դժբախտ դեմքով, խուլ ու վախվորած ձայնով փորձում է մի բան ասել:

Ադրբեջանական պատերազմը հուշարձանների հետ շարունակվում է:

Արդյունքում՝ գիժը փշրեց իր համար խաղալիքը, որը մեր երկիրն էր, Հայրենիքը։

Համ վերցնում են հող հանձնողի պիտակը, համ էլ դրանով իսկ խաչ քաշում ապագայի վրա։

Լավ է՝ չեն ասում՝ թշնամին դիմել է «դագդիգագան նահանջի»։

Միակ նախկինը, որին վերադարձ չի լինելու և չի կարող լինել, դավաճան ներկաներն են։

Արմեն Սարգսյանի դավաճանությունը տասնամյակների պատմություն ունի:

Սրա համար ամենաշատը ցավում են ռուսների հետ դաշնակցային հարաբերությունների կողմնակիցները։

Մեր վերջին օրերին հետևողն ապշում է՝ լա’վ, մտածելու ունակությունը կորցրել եք, մարդի’կ, ինքնապահպանման բնա՞զդն էլ եք կորցրել։

Մանե Գևորգյանը կարող ա տեսներ ու հին սովորության համաձայն՝ վառեր։

Երեկվանից հետո, երբ ՌԴ նախագահը քննարկում է Արցախի ջեռուցման ու այլ ենթակառուցվածքների հարցեր, դուք դեռ ձեզ հպարտ ու ինքնիշխա՞ն եք համարում։

Ողբերգություն է, երբ սեփական առաջնորդի դավաճան չլինելու մասին այլ պետության ղեկավարի խոսքով ուրախանում են։

Ինչո՞ւ անգամ հիմա չի բացահայտվում «զրոյական կետից» սկսված բանակցությունների ընթացքը։

Ո՞վ ենք մենք այսքանից հետո՝ որպես ազգ և ժողովուրդ, և արդյո՞ք ապագայի այդ երիտասարդն ունենալու է որևէ ցանկություն։

ՀՀ վարչապետը և նրա բոսյակ կառավարությունն ամեն ինչ արել են, որպեսզի հնարավորություն տան ալիևին՝ հասնել Շուշի։

Վերադարձ պիտի լինի պրոֆեսիոնալներին, տեխնոկրատներին, նվիրյալներին, ազնիվներին։

Եթե չպայքարենք, ապա կկորցնենք այն ամենը, ինչը դեռ մնացել է՝ Հայաստանը, Արցախի մնացած հատվածը, հայի տեսակը։