Մի՞թե կարելի էր թույլ տալ, որ այդ գործակալական ցանցերն այսպես անարգել վխտան։

Վարչապետը հանրային դժգոհությունը «չաղացնում» է Արսեն Թորոսյանի և Արայիկ Հարությունյանի վրա։

Հիմա հասել ենք մի վիճակի, որ ոնց նայում ես, մնացելա մի Նիկոլ, ինքը համ վարչապետա, համ վարչապետի դեմ միտինգ անող, համ պարետ, համ համաճարակաբան։

Անգրագետ ու սեռաշեղ ծրագրեր ես հրապարակում և այսքան թուքումուր ուտելուց հետո էլ սպառնո՞ւմ ես:

Դա կարող է լինել մեկ ժամից կամ մի քանի ամսից:

Արտասահմանյան գրականության անհասկանալի ընտրությունն ու մասնավորապես ռուս գրականության բացակայությունը երևի նույնպես անմեղ մոռացումի շարքում է:

էն, որ հանրապետության մեխի գլուխ նախագահը հպարտությամբ «չորրորդ հանրապետություն» էր անվանում։

Դասագրքերում մեր պատմությունը սկսելու է Ուրարտու պետությունից և մինչ ուրարտական ժամանակաշրջանի մասին խոսք չկա:

Ապրիլից գովազդում են, մայիսից ասում են՝ «էսա շուտով, օրերի հարց է»։

Խոսք ես տվել, ինչի՞ չես անում, հո՞ դու ստախոս չես։

Արհամարհանքը նկատվում էր, նույնիսկ նախարարի նստելաոճից և հայացքից։

Գիտության նախարար, ով տարրական գիտելիք չունի սեփական երկրի պատմության վերաբերյալ:

Պետական շահը «հասկացող» Արայիկ Հարությունյանը խփում է ուղիղ պետության հիմքերին։

Չենք նկատում կամ չենք ուզում նկատել, հասկանալ դա։

Ստախոս բանսարկու, որը փայլատակում է իր պրիմիտիվ դատողություններով։

Հանկարծ համակարգչի մոտ նստած հերոսները չփորձեն հայրենասիրության դասեր տալ:

Սա կանաչ միջավայրի ոչնչացում է, ուրիշ ոչինչ։

Այնպիսի շեշտակի վեթինգի ենթարկվեց, որ դարձավ նոր, թավշյա, ժողովրդական, ոչ բռնի ռեժիմի ՍԴ դատավորի թեկնածու։