Սերնդակիցներս կհասկանան։

Իհարկե, ֆեյքերը վռազ-վռազ 12,5 հազար լայք ու սրտիկ ճպցրին վիդեոյի տակ, բայց ֆեյքերը հո չէի՞ն նստելու ու վիդեոն նայեին։

Մեր և ադրբեջանական լրատվությունն արևելյան բաժակաճառ են հիշեցնում, ուր երկար-բարակ խոսվում է հարազատ իշխանությունների խոհեմության, համավարակի դեմ շուտափույթ հաղթանակի, բիզնեսին և սոցիալական խոցելի խավերին հնարավորինս անչափ տրամադրվող օգնություն-աջակցության մասին:

Մտքի փոխարեն եկավ նստատեղը արժևորվելու, խոսքի փոխարեն՝ բարբաջանքը։

Վարչապետն ասաց, որ վիրուսի տարածման հարցը քաղաքացիների վրա է թողնվում։

Հանուն գրանտների, հովանավորում, կրծքով պաշտպանում, քարոզում և տարածում են այլասերվածությունն ու այլասերվածներին։

Իսկապես առանց զգացմունքի ենք սկսել ընկալել բոլոր լուրերը: Համարյա առանց բացառության:

Նիկոլ Փաշինյանը հարց էր հնչեցրել․ «Կորոնավիրուսն ո՞ւմ շունն է», հիմա պարզվում է, որ հենց իր շունն է։

Նույնիսկ հիմա շատերը պնդում են, որ իրենք այնտեղ չեն էլ եղել:

Արցախ շահած Նախագահը եռատոնին հանրությանը կներկայանա մեղադրյալի աթոռին։

Սա զավեշտ չէ, սա ծաղր չէ..․ սա որպես իրավաբան չեմ կարող ասել՝ ինչ է։

Փակ տարածք այցելած մարդկանց բազմաթիվ հերթեր ու կուտակումներ են գոյանում:

Այն տեղի ունեցավ հռչակված գաղափարների և լոզունգների սնանկության պատճառով:

Փաստացի շատ քիչ դատավորներ են մնացել, ովքեր որոշում են կայացնում օրենքի և խղճի համաձայն:

Ոմանց համար իրոք կյանք է լինելու կորոնավիրուսից հետո եկող ներդրումների հոսքը։

Կա՞ մեկը`այնտեղ, «թավշյա ընտրովի, սարքովի արդարադատության» արատավոր համակարգում, որ կարող է պատասխանել այս հարցին։

Հայաստանի դատավորներին կարելի է պայմանականորեն բաժանել երկու խմբի։

Նիկոլը փոխանակ զբաղվի երկրի արդյունավետ կառավարմամբ, ողջ օրը բլիժնի բոյ է մտել իր անցյալի հետ։