Այսօրվա իշխանությունը Մարտի 1-ի ցավալի իրողությունները որպես քաղաքական խաղաքարտ է օգտագործում։

«Այո»-ի քարոզարշավը փաստում է, որ 2018-ին եղել է ոչ թե հեղափոխություն, այլ հեղաշրջում։

Իշխանական պատգամավորների կարծիքը, թե «ինչ օրենքի մասին կարող է լինել խոսքը, երբ կա ժողովրդի կարծիքը», տարրական անգրագիտություն է և վիրավորական է բանականության տեսանկյունից։

Այդ ի՞նչ համաձայնություններ են, որ թաքցնում է Փաշինյանը։

Սահմանադրության հոդված 2-ի «Իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին» արտահայտությունը չպետք է մեխանիկորեն հասկանալ:

Ցանկացած հարց վարչապետը վերածում է բլեֆի։

«Մոնումենտի տներով վարչապետը նախկիններից հաշվեհարդար է տեսնելու. գնում է սեփականության վերաբաշխման»։

Անդրադարձել է ներքաղաքական մի շարք հարցերի։

«Մինչ կատաղած զանգվածի կոշտ ընդվզումը՝ իշխանությունը լծակները վերցնում է իր տոտալ հսկողության տակ»։

Վարչապետը հայտարարում է, որ 80-ական թվականների զենքերի ամոթալի էջը փակված է, բայց իրականում նա նկարվել է 1975 թ․ արտադրության համակարգերի դիմաց։

«Ոչ» քարոզչական նախաձեռնող խմբի անդամի խոսքով, իրենք քաղաքացուն բացատրելու են «Այո»-ի իրավական հետևանքները։

Ակնհայտ է, որ չի կարող գտնվել մի տարբերակ, որն ընդունելի կլինի Արցախի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ժողովուրդների կողմից:

Իրենց քարոզչությունն իրենց կերակրում է և մատուցում է, որ տեսեք՝ տասով զրո արեցինք:

Չի կարելի իշխանությունների տարանջատման սկզբունքը վերացնել։

Ավետիք Իշխանյանը չի ընդունում, որ ժողովրդի կարծիքը հարցնելը ժողովրդավարության միջոց է:

Փաշինյանը Մյունխենում խաղաղություն էր մուրում:

Բանակում կորուստների թեման բոլորիցս պահանջում է լինել զուսպ և խնդրին մոտենալ մեծ պատասխանատվությամբ:

ՍԴ-ի շուրջ գործընթացն ընթանում է այնպիսի ապօրինի կերպով, որ տարիներ կպահանջվեն, որպեսզի դրա տակից պետությունը դուրս գա։