Քաղաքական գործիչ Նիկոլ Փաշինյանն ակնհայտորեն քաղաքական ամնեզիայով է տառապում:

Ինքը միայն զրոներ է փնտրում։ Ինքն իրեն մեկ է համարում, իսկ մյուսներին՝ զրո։ Իսկ ինչպես հայտնի է՝ միավորի ու զրո արտադրյալը զրո է։

Նրա կյանքն ուրախ է, իսկ ապրուստը՝ հարկատուներիս հաշվին, բայց միևնույն է սովածության զգացողությունը չի անցնում իր մոտ։

«Թավշյա» ռեժիմը, օգտվելով համավարակի դեմ պայքարի համար (իբր թե, էլի) հայտարարած արտակարգ դրությունից, այս երկու ամսվա ընթացքում մի շարք խնդրահարույց օրենքներ դակեց «իրքայլական» Ազգային ժողովում:

Ալիկ Սարգսյանին վերջապես հիշել են` հրավիրել են ՀՔԾ ու էսօր-էգուց կհարցաքննեն։

«Թավշյա» կառավարության անդամներն առանձին-առանձին, իսկ հետո՝ նաև միասին վերցրած, մասնակցում են «Օրվա (շաբաթվա, ամսվա, տարվա) ամենից անհեթեթ որոշում» մրցույթի։

Քոչարյանի մեկուսացումն է այն «փրկագինը», որի դիմաց երկրիս թիվ 1 «փաշիստը» հույս ունի ստանալ։

Նիկոլ Փաշինյանի քաղաքական «պապա» Վանո Սիրադեղյանն էլ անվտանգության ապահովման պատրվակով բոլորին պարտադրում էր ավտոմեքենաների մեջ կրակմարիչ ունենալ։

Մի օր այդ դժգոհությունը ժայթքելու է, և ինչ-որ բան հուշում է, որ առանձնապես հեռու չէ այդ օրը:

Ռոբերտ Քոչարյանին Նիկոլ Փաշինյանն ուզում է բանտում սպանել, այլ ոչ թե հասնել արդարադատության։

«Նախկինները» դիմանում էին, հիստերիաներ չէին սարքում, չէին ընկնավորվում, ատամներ չէին կրճտացնում ընդդիմության վրա։

Դա ոչ այնքան անձնավորված թիրախավորում է, որքան կոնկրետ պետական ևս մեկ ինստիտուտ «զոռով-շառով» զավթելու հեռահար նպատակի նախերգանք:

Իշխանության սխալների մասին խոսելը հոգեբանական բռնության կիրառման եղանակ է և դատապարտվելու է ժողովրդի անունից։

«Ելք» կա՛ ցանկացած իրավիճակից։ Ուղղակի ամեն մեկը պետք է ստանձնի իր բաժին պատասխանատվությունը։

Թուրք–ադրբեջանական ծրագրերում շատ կարևոր նշանակություն ունի Արցախյան պատերազմն իրենց ուսերին կրած ռազմաքաղաքական շրջանակների վարկաբեկումը։

Վարչապետը «քցել» է ՀՀ քաղաքացիներին և ՀՀ ներդրումային միջավայրի հերն անիծել։ Ու սա թեմա է դառնալու։

Նիկոլ Փաշինյանն ինչի՞ դիմաց է պատրաստ վայր դնել վարչապետական լիազորությունները:

ԱԺ-ում առաջարկում են «ստրուկների» փոխանակություն՝ մանդատը մանդատի դիմաց։ Տխուր է։