Փաշինյանը մտածել ու գտել է «նախորդ կոռումպացված իշխանություններից» ստացած մի ատրիբուտ, որ վարչապետի աթոռին նստելուց հետո չի մերժել` չի գցել աղբանոց ու տեղը «3 միլիոն վարչապետերից մեկին» սազական մի բան չի դրել։

Դա ի՞նչ «հեղափոխություն» է, առհասարակ, որին տարին մեկ «այո» ասելու անհրաժեշտություն է ծագում:

«Նիկոլ Ամենափրկչի» հորինած ցինիկ սուտը (Սևակի խոսքերով ասած` սարքովի ճշմարտությունը) դեռևս պահանջարկ ունի գեբելսյան «թավշյա պրոպագանդայից» տուժածների շրջանում։

Պատկերացրեք, օրինակ, թե ամենահաս վարչապետ Փաշինյանը որքան լավ կնայվի նույն Սուպերմենի կերպարում ու հանդերձով կամ, ասենք, Չղջկամարդու փոխադրամիջոցով՝ Բեթմոբիլով:

Նիկոլ Փաշինյանը Գյումրիից Երևան էր գալիս արագաչափերի օբյեկտիվները փակելով ու «Սերդեչնի պրիվետ ատ Զիմզիմովա» ասելով։

Իսկ իրականությունն այն է, որ, տղե՜րք, ձեր ամեն ինչը շինծու-ցուցադրական է: Խոսակցականով ասած՝ ֆալշ է: Ֆա՛լշ:

Դա քաղաքացիական գիտակցության դրսևորում էր։ Ոչ ֆուտուրիստական պերֆորմանս։ Հակառակ իմաստով՝ նիկոլություն։

Այսօր «քրեական ենթամշակույթ» ասվածի դեմ կրքոտ պայքարի ելած անձինք ժամանակին ամենևին էլ չեն խորշել այդ ենթամշակույթին առնչվող անձանց հետ կապեր հաստատելուց, նրանց օգնությանը դիմելուց և այդ աջակցությունն ընդունելուց:

Ինքնահաստատվել Վստրեչի Ապոր ընտանիքի հաշվին և, որպես «պարգևավճար», հաստատվել ոստիկանապետի պաշտոնում։

«Սոցիալական աջակցություն՝ ընտրակաշառքի հարկադրվող քաղաքացիներին»։

Երկու տարի իր բաժին «ժողովրդին» վհուկների որսով, բռնոցի-բացթողոցի-պախկվոցիների զգայացունց տեսարաններով, վարչա(հրամայա)պետական ճղավոցներով ու բղավոցներով, սատանաների, սևազգեստ մարդկանց, դավադիրների փնտրտուքով զվարճացնելուց հետո Փաշինյանը հայտնվել է ելման կետում`կոտրած տաշտակի առաջ։

Խաղում է դատախազության և ՀՔԾ-ի խաղը, և լիովին ինտեգրվել է վարչա(հրամայա)պետ Փաշինյանի սահմանած «կանոններին»։

Հասկանալի է, իհարկե, որ նման անձինք «մենակ չեն, մենակ չեն, մենակ չեն»: Բայց անկեղծ, խղճահարություն են հարուցում:

Փաշինյանն իրենով է փոխարինել պետությունը և աշխատում է ամեն ինչ։

Աչք է ծակում ակնհայտ անտարբերությունը, որով Միացյալ Նահանգներն ու նույն եվրոպական կառույցները հետևում են Ռոբերտ Քոչարյանի (և ոչ միայն նրա) նկատմամբ իրականացվող քաղաքական հետապնդումներին։

Իշխանության ընդգծված կողմնակից-քարոզիչները հին ճախարակն են պտտեցնում։

Նույնիսկ դժվար է միարժեքորեն ասել, թե ի՛նչն ավելի տհաճ նստվածք ու տպավորություն թողեց. Մարտի 1-ի զոհերի հիշատակին Մյասնիկյանի արձանի մոտ ծաղկեպսակ դնելու ժամանակ փռված կարմիր ուղեգո՞րգը, թե՞ նույն օրվա երեկոյան «քյոհնա քեֆչիների նման» Ծաղկաձորի ռեստորաններով շրջելը:

Միայն փաստը, որ «բանակցությունները» տեղափոխվել են Թուրքիայի դաշտ և «պաշտոնապես» դարձել թուրքական օրակարգի մի մասը, արդեն խոսում է իր փոխարեն։