Թավշյա կառավարությունը թիթեռնիկի կյանքով է ապրում. ո՛չ ծրագիր ունի, ո՛չ ռազմավարություն, ո՛չ մարտավարություն։

Ստախոսության լիմիտը սպառվել է, իսկ նախկինների վրա հղում անելով՝ սեփական խոստումները չկատարելու «կռուտիտը», մեծ հաշվով, չի աշխատում:

«Գաղտնի» զեկույցը հրապարակայնացնելով՝ Փաշինյանը փորձում է լեգիտիմացնել իրենց ապաշնորհ կառավարումը, բայց դա չի հաջողվելու:

Իշխանություններին 10 զոհերի հարցը չի էլ հետաքրքրում։ Իսկ եթե հետաքրքրում է, ապա միայն շահարկման առումով։

«Բիչոկ» հավաքելը շոու է, իսկ աղբահանությունը՝ կառավարչական հմտություններ պահանջող գործընթաց։

Նիկոլ Փաշինյանը փողոցի մարդ է։ Նա կաբինետում իրեն անհարմար է զգում, քանզի անելիք չունի։ Կաբինետում պրոֆեսիոնալիզմ է պետք, այլ ոչ թե դատարկաբանություն։

Կարո՞ղ է «ժողովրդի վարչապետը» դեռ չի կողմնորոշվել` մե՞նք ենք մեղավոր մեր զինծառայողի սպանության համար, թե՞ ադրբեջանական կողմը։

Արցախի դեմ սանձազերծած «պատերազմից» հետո, որի մասին անթաքույց ուրախությամբ ծանուցեց ադրբեջանական մամուլը, այնքան «երես» ունի, որ ելույթ էլ է ունենալու։

Փաշինյանը սկսեց «կռուտիտ» լինել ու սեփական ձախողումները թաքցնելու համար Ադրբեջանին հերթական նվերը մատուցել:

Փաշինյանը դեռ չի գրել ի՛ր «Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն»-ը, բայց, դատելով ամենից, հարցը օրակարգից դուրս չի եկել։

Ինքն ընդամենը ղժժում է իր ընտրազանգվածի վրա ու հասկանում, որ «Քաջ Նազարը» հեքիաթը ժողովրդի ծոցից է դուրս եկել:

Պոպուլիստն ապրում է տվյալ պահով: Նրա ուշքն ու միտքը աթոռի պահպանությունն է և «Նիսան Քաշքայի» «բարի» ժամանակներին չվերադառնալը:

Իր ողջ գիտակցական կյանքում դեղին մամուլի «լավագույն չափանիշներով» սրա-նրա վրա ցեխ շպրտող, սրա-նրա հասցեին վարկաբեկիչ հոդվածներ տիրաժավորելու կամ հակառակը` չտիրաժավորելու («ստոպ» տալու) միջոցով հացի և ոչ միայն հացի խնդիր լուծող նախկին լրագրողը տանել չի կարողանում, երբ իր մեթոդներով իր դեմ են աշխատում։

Սրանց միավորում է աբիժնիկությունը: Ռոբերտ Քոչարյանից աբիժնիկ լինելը: Իսկ թե ինչու է այդպես ստացվել, կներկայացնենք ստորև:

Մարտի 1-ի արյունից մաքրվելու, ինչպես նաև քաղաքական հակառակորդին ֆիզիկապես մեկուսացնելու նպատակով է Փաշինյանը դատում Քոչարյանին:

Վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձը որևէ ընդհանուր եզր չունի սկզբունքայնության և հետևողականության հետ. ձեռնոցի պես փոխում է իր մոտեցումները

Երբ էլիտաները հեռացան լայն զանգվածներից, հաբռգեցին, լճացան ու ձախողվեցին, իշխանությունն անցավ գեղցուն:

Կարծում է` հեշտ ու հանգիստ կո՞ւլ է տալու 37-ականների ոգով «բուդկի պես» սեփականաշնորհած արդարադատության այլանդակ դրսևորումները։