Սասուն-Նիկոլ հարաբերության մեջ Ռոմանոսն ընդամենը գործիք է մեկ մարդու կուսակցություն և իշխանություն ձևավորելու ճանապարհին:

2018-ի ապրիլին հրապարակում հավաքվածները սա՞ էին ուզում ստանալ:

Նիկոլապետական «նոր» Հայաստանը ժողովրդավարարության բաստիոն հռչակած քայլարած վերնախավը ուրույն մոտեցում ունի արդարադատության և իրավունքի մասին։

Կա տեսակետ, որ Փաշինյանը վախենում է լուծում տալ հարցին, քանզի ժամանակին տոն է տվել «բնապահպաններին»:

Դավթյանը յենիչերիի ֆունկցիա է կատարում։ Նրան վերցրել են նախորդ իշխանություններից ու օգտագործում են։

Հայաստանում ամերիկյան հարկատուների գումարներով պահվող «Ազատություն» ռադիոկայանն ատամներով պաշտպանում է Փաշինյանին։ Ինչո՞ւ։

Նիկոլ Փաշինյանին չհաջողվեց գրոհով վերցնել Սահմանադրական դատարանը։ Անցել են այլ մեթոդների։

Կոռուպցիայի «անժամանակ մահվան» մասին լուրերը խիստ չափազանցված են` իրե՛նք էլ ամպոտ ոտքերով հրեշտակներ չեն եւ թուլություն ունեն կոռուպցիոն գործարքների նկատմամբ։

Ալիևը Փաշինյանին ժամանակ է տվել, որպեսզի վերջինս ամրապնդիր իր իշխանությունը, իսկ Ադրբեջանն այդ ընթացքում ամրապնդել է շփման գծում իր դիրքերը:

Փաշինյանը լավ գիտի՝ միայն Արցախը ծնկի բերելով, Արցախի դիմադրությունը կոտրելով կարող է (եթե, իհարկե, կարող է) կյանքի կոչել կարգավորման իր «տեսլականը»։

Այդ զանգվածի համար կյանքն անսկզբունքային բումերանգ է. իրենց համար դատավոր Արմեն Դանիելյանը մի օր կամակատար է, մեկ այլ օր՝ արդարադատության ռահվիրա։

Մասնագիտությամբ Վազգեն Սարգսյանի եղբայր աշխատող Արամ Սարգսյանը բազմակի օգտագործման հաճախորդ է։

Դավադրություն է ժողովրդի դեմ, որը հանդուրժել նշանակում է խաչ քաշել 30 տարվա մեր պատմության, հաղթանակների, պետության և պետականության վրա։

«Նիկոլը լավն է, իսկ թիմը՝ վատը» հեքիաթը հին է ու ոչ կիրառելի: Ինչպիսին թիմն է, այնպիսին կամ գուցե ավելի վատը Նիկոլն է:

Նիկոլ Փաշինյանի գաղափարական դատարկությունը մի օր պետք է լցվեր։ Եվ լցվել է։ Լցվել է Լևոն Տեր–Պետրոսյանի դավանած գաղափարներով։

Ի կատար ածել Ռոբերտ Քոչարյանին ճաղերի հետևում տեսնելու ադրբեջանական «մեծ երազանքը»։

Երբ ռացիոնալիզմն ու պոպուլիզմը կանգնում են դեմ–դիմաց, առաջանում է լուրջ կոնտրաստ։

Փաշինյանը հեռակա կարգով կռիվ է տալիս Պուտինի դեմ։