Հեղափոխություններն ունենում են 3 հիմնական փուլեր՝ ժիրոնդիստական, յակոբինյան և թերմիդորական:

Եթե մենք չենք ուզում գնալ համայնավարների ճանապարհով, ապա չպետք է «Նոր Հայաստանում» պավլիկմորոզովություն քարոզենք:

Մարությանը, կամա թե ակամա, բացահայտեց, որ իր շեֆի պատկերացմամբ՝ Հայաստանում ընդդիմադիր ուժ չպետք է լինի:

Ի տարբերություն նախորդ խորհրդարանի՝ մենք անգամ ձևական ընդդիմություն չենք ունենա. բոլորը կլինեն հավասար, իսկ ոմանք՝ ավելի՛ հավասար:

Հայաստանում հիմա առնետավազք է: Ընդ որում՝ «դուխո՛վ»:

ՀՀԿ-ական այն պատգամավորները, ովքեր լքում են խորտակվող նավակը, ոչ թե ընտրակեղծարարներ ու «առնետներ» են, այլ հպարտ քաղաքացիներին միացած հպարտ պատգամավորներ:

Գագիկ Ծառուկյանը քաղաքական «ջոկերի» կարգավիճակը վերջնականապես կորցրեց: ԲՀԿ-ի մասով նոր իշխանություններն ունեն մինիմում և մաքսիմում ծրագրեր:

Հայաստանում հիմա «առնետավազքի» բաց առաջնություն է: Հպարտ քաղաքացիներին միանում են հպարտ պատգամավորները:

2018-ին մենք ականատեսն ենք դառնում «առնետավազքի»: Սա «թավշյա» իշխանափոխություն է, որին մասնակից են դարձրել հպարտ քաղաքացիներին:

2011-ին ու 2018-ին ստորագրած հուշագրերի տարբերությունների մասին. Ծառուկյանի անվերադարձ նահանջը:

Պետք է թողնել, որպեսզի աշխատի կառավարությունը, աշխատի Երևանի քաղաքապետ Հայկ Մարությանը, որպեսզի տեսնենք, թե ինչի են նրանք ունակ բացի փողոցային պայքարից:

Ծառուկյանը, վերջին հաշվով, դեմ է նաև Փաշինյանի վարչապետությանը (ԲՀԿ առաջնորդը սեփական սցենարն ունի), բայց այս պահին չի բարձրաձայնում այդ մասին:

Իշխանության գալուց հետո ցանկացած հեղափոխական  դառնում է խիստ պահպանողական ու հակահեղափոխական։

Հեղափոխության ախորժակն ուտելիս է բացվում, բայց հեղափոխությունը նաև իր զավակներին խժռելու հատկություն ունի։

Փաշինյանն առաջնորդվում է «Ամբողջը և հիմա» կարգախոսով, ինչը կոնֆլիկտածին է։

Սուտը և մանիպուլյացիան կամավոր ստրկացման լավագույն գործիքներն են։

Չի բացառվում ուխտագնացությունը: Մեր Մեքքան կարող է դառնալ Գյումրի-Վանաձոր ճանապարհահատվածը:

Կաշխատե՞ն արդյոք Ալիևի հետ ձեռքբերված պայմանավորվածությունները: