Տեսնես այդ ո՞ր շպիոն Օնոն էր մամուլին հասցրել, թե բա մեր քաջարիները իսլամիստ են բռնել (փաստորեն, ԱԱԾ-ից տեղեկատվական արտահոսքեր են լինում, այն էլ՝ ահաբեկչության թեմայով):

Գավառական բոլշևիզմն իշխանությունների մոտ արտահայտվում է փողի տեսքով: Փողի ձգտումը սրանց մոտ նույնքան անկյունաքարային հարց է, որքան Կարլ Մարքսի մոտ դասակարգային պայքարը:

2017-ին Ս. Սարգսյանը հռչակվեց որպես ՀՀԿ անփոխարինելի առաջնորդ ու ՀՀ միակ կառավարիչ: Աստված, իհարկե, երկար տարիների կյանք տա նրան, բայց դե որ ասում են՝ անփոխարինելի, նշանակո՞ւմ է արդյոք, որ ...

Եթե 1995-ից հետո այս կամ այն չափով կասկածի տակ է դրվել իշխանության լեգիտիմությունը, ապա վերջին տարիներին արդեն լեգիտիմության հարցը տեղափոխվել է այլ հարթություն:

Իշխանությունը (տվյալ դեպքում նկատի ունենք ՀՀԿ-ՀՅԴ կոալիցիան) հիմա բաժանված է երեք խմբի՝ ադեկվատներ (ռացիոնալներ), ոչ ադեկվատներ (հնամաշներ) և դիտորդներ («առնետներ»):

Իշխանությունը 10.000 դրամով գնեց պետությունը, բայց հիմա վախենում է, որ կարող են հայտնվել «ռոմանտիկներ» և փչացնել իդիլիան:

Սրանք երեկ չէ առաջին օրը անփոխարինելի էին համարում Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, երեկ՝ Ռոբերտ Քոչարյանին, իսկ այսօր՝ Սերժ Սարգսյանին:

Որքան շատ է նա ձգում հարցի պատասխանը, այնքան օդիոզ ՀՀԿ-ականները ավելի մեծ ագրեսիվությամբ են պահանջում Սերժ Սարգսյանից դառնալ վարչապետ:

Որքան շատ է Սերժ Սարգսյանը ձգում պաուզան 2018-ի ապրիլից հետո իր անելիքների մասով, այնքան ավելի քծնանքն ագրեսիվ է դառնում ՀՀԿ-ի քաղաքականապես հնամաշ հատվածի մոտ:

«Ելք»-ում շատ լավ գիտեն, որ Զեյնալյանն այս 10 հազար դրամանոց մեծամասնություն ունեցող խորհրդարանում չի կարող ընտրվել ՀՀ նախագահ: Շատ լավ գիտեն, բայց մտնում են նախապես պարտված խաղի մեջ:

Ինչ-որ բան հուշում է, որ մինչև 2018-ի ապրիլ «ահաբեկիչների» պակաս չի զգացվելու: Դե իսկ ապրիլից հետո «ահաբեկչությունը» դառնալու է միակ խաղի կանոնը, քանզի հիմքերը դրվել են նոր Սահմանադրության մեջ:

«Ֆուտբոլային» դիվանագիտության արդյունք էին և՛ բանակցային գործընթացում հայկական դիրքերի թուլացումը, և՛ 2016-ի ապրիլյան բախումները, և՛ մեր մարդկային ու տարածքային կորուստները:

Բոլորը խոսում են այն մասին, որ ՀՀԿ ղեկավարը չի ուզում հեռանալ, այսինքն՝ ուզում է անփոխարինելի դառնալ, բայց չեն ուզում նկատել, որ անփոխարինելիության սինդրոմով տառապում է քաղաքական վերնախավ կոչվածի 99 տոկոսը:

Իշխանությունն իր ներսից ընտրելու է վարչապետ: Համայնքների վրա մատ թափ տալը, թերևս, տեղավորվում է ՀՀԿ ղեկավարի «նախընտրական» քարոզչության շրջանակներում:

Այս նույն երկրում, նույն երկնքի տակ ստեղծվել է իշխանավորների դրախտավայր: Իշխանավորներն ապրում են շատ լավ տան մեջ, իսկ ահա մյուսների վիճակն ուղղակի խղճահարություն է առաջացնում:

Որքան շատ է Շարմազանովը կրկնում անփոխարինելիության մասին պնդումը, այնքան հասկանում ես, որ այդուհանդերձ խնդիրներ կան փոխարինելիություն-անփոխարինելիություն թեմայով:

Արդարությունն ըստ նեոբոլշևիկների այն է, երբ բոլորը հավասարապես վատ են ապրում:

Հենրիխի մարզական կարիերային մեծ ուշադրությամբ հետևող հայ ժողովուրդը ծանր է տանում այս ամենը: