Հայաստանում մարդ չկա, ով չհասկանա, որ Բաբայանի դեմ «կարված» գործը քաղաքական որոշման արդյունք է: Մեղադրողն այդ գործում կատարեց գործիքի, իսկ դատավորը՝ դակիչի ֆունկցիա:

Տնտեսական զարգացում մեզ համար չի ապահովելու ԵՄ-ն կամ ԵԱՏՄ-ն: Մեր անվտանգությունը չի ապահովելու ՀԱՊԿ-ը կամ ՆԱՏՕ-ն: Պատրանքներ պետք չէ ունենալ:

Հայաստանում, ինչպես Զիմբաբվեում, կարող է խափանվել «Ցմահ և անփոխարինելի առաջնորդ» օպերացիան: Հատկապես 2018-ի ապրիլից սկսած մեզանում խաղի կանոն են դառնալու քաոսը և անկայունությունը:

Աշխարհում կրկին ակտիվացել է «անփոխարինելի առաջնորդների» փոխարինման գործընթացը՝ զենքի միջոցով:

Եթե ոմանց թվում է, թե ամեն ինչ «խախանդ» է, հայ ժողովրդին հաղթել են, «խաղ չկա» և իրենց կարող են թույլ տալ ինչ ուզեն, ապա չարաչար սխալվում են:

Գործարքը հիմա դարձել է միակ խաղի կանոնը: Հայաստանում այլևս անսպասելի ու անկանխատեսելի բան չի լինում: Նման դեպքերում ֆորս մաժորը դառնում է միակ անսպասելի բանը: Կդիմանա՞ Հայաստանը ֆորս մաժորին:

Մուգաբեի կինը քաղաքական իմաստով իրեն ուզում էր մեր Ջիգարխանյանի կնոջ՝ Վիտալինա Ցիմբալյուկի պես պահել՝ սեփականաշնորհել ամուսնու ունեցածը, «ֆուկ» անել նրան ու իշխել:

Ամեն ինչ ընթացավ ժանրի կանոնների համաձայն: Իշխանության տարբեր թևերը միմյանց կծոտեցին՝ ձեռքի հետ օգտագործելով «թունդ ընդդիմությանը», ինչպես նաև՝ ուսանողությանը:

Արքունիքում իրար են ուտում: Իսկ դեռ ինչե՜ր ենք տեսնելու 2018-ի ապրիլին ընդառաջ: Առայժմ իրար վրա կրակում են «մուտիլովկաներով», բայց հետո ավելի կոշտ մեթոդներ կլինեն:

Ալիևը չի համաձայնում 5 շրջանը միանգամից ստանալուն, քանզի դրա գինը խաղաղապահների տեղակայումը պետք է լինի:

Հիմա հայ ժողովուրդը խոր դեպրեսիայի մեջ է: Գավառականությունն ու հետընթացը մնացել են: Սրան գումարած՝ վերջին շրջանում Մխիթարյանը վատ է խաղում:

Միակ քաղաքական օրակարգը դարձել է այն, թե 2018-ին ով ինչ պաշտոն կզբաղեցնի, ով մուտիլովկաների զոհ կդառնա, ով կդրժի իր խոսքը, ով կվերածվի «անգլիական թագուհու» և ով կձևակերպվի որպես «Կալիգուլայի ձի»:

Վարդանյանին հիմա հանել են դեսպանի պաշտոնից, բայց անհանգստանալ պետք չէ, քանզի մի բան կտան. չէ՞ որ պետությունը վերածվել է անձնական հարցեր լուծելու և լավություն անելու գործիքի:

Երևանում մի կողմից թամաշաներ են սարքում «Ազգ-բանակ» ծրագրի շրջանակներում, իսկ մյուս կողմից՝ շինծու մեղադրանքով կալանավորում ու դատում հաղթանակած պատերազմի հրամանատարին:

Հիմա տարկետման ու բանակից խուսափելու հարցը նորից հիշել են: Հարցն այդ շատ արդիական է, որովհետև վերջին տարիներին արձանագրված լուրջ արտագաղթի ֆոնին բանակում մարդկային ռեսուրսի խիստ պակաս է զգացվում:

Մենք կրկնակի պարտություն կրած հասարակություն ունենք: Ու պետք չէ այս պայմաններում զարմանալ, որ Ալիևը չի պահում պայմանավորվածությունն ու կրակում է:

Քսյուշան կկատարի այն դերը, ինչը մեզ մոտ կատարում են Բ26-ի հաճախորդները (2017-ի ԱԺ ընտրությունների ժամանակ մեր «Քսյուշան» «Ելք» դաշինքն էր):

Սարգսյանն ու Ալիևը ֆիքսեցին, որ այս պահին լուծման չեն կարող հասնել: Այլ բան չէր էլ սպասվում: Պայմանավորվածությունները զրոյական են, հայկական կողմի նախապայմանները՝ «մոռացված»: