Իշխանությունը հանգիստ է թողել մյուսներին, նրանց նկատմամբ «ախպերական» վերաբերմունք է դրսևորում: Եվ լուսարձակները միայն ուղղել է «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքի վրա:

«Օհանյան–Րաֆֆի–Օսկանյան» դաշինքի շուրջ բարձրացրած իշխանական ողջ գործիքակազմի («անկախ» մամուլ, «անաչառ» փորձագետներ, «թունդ ընդդիմադիրներ» և այլն) վայնասունը կանխատեսելի էր։

Օրենսդիր իշխանության ղեկը ստանձնելուն պատրաստ քաղաքական խումբը պարտավոր է հանրությանը ներկայացնել оրենքների անխափան ու արդյունավետ կատարման պատասխանատվությունը կրող թեկնածուին։

Ստացվում է, որ մի կողմից նրա բախտը բերել է, մյուս կողմից էլ «թախտին» նստած սպասել է, որ ինքնիրեն երկրում տիրող իրավիճակը կլավանա:

Անել ամեն ինչ, որպեսզի բացառվի այդ բացառիկ գործիքի նույն ապաշնորհ ու հոռի օգտագործողներից որևէ մեկի վերարարտադրությունը։

ՀՀԿ-ն և նրա ղեկավարը հատկապես նախընտրական փուլում հենվում են հենց ադմինիստրատիվ ռեսուրսի վրա և ամենևին էլ դա արջի ծառայություն չեն համարում:

Ցանկացած բանական էակի համար էլ պարզ է, որ Լապշինի արտահանձնման համար ՀՀ Բելառուսի դեսպանի հրաժարականը պահանջելը նույնն է, ինչ տխրահռչակ «Ֆուտբոլային» դիվանագիտության համար գոռաս «Էձի՛կ, հեռացի՛ր»:

Որպես «իսկական ընդդիմություն» հո չի՞ կարող վազել Բաղրամյան 26 ու այնտեղ բղավել՝ «Հե՛-ռա՛-ցե՛ք»: «Իսկական ընդդիմությունը» հո խելքը հացի հետ չի՞ կերել, որ Ս. Սարգսյանին անհանգստացնի:

Անհնար է չզարմանալ, թե հիմա սրանք ինչ հանդգնությամբ են խոսում «հանուն»-ի դիրքերից:

Եթե դա նրա համար շահեկան չէր, ապա կարող էր հայտարարել, որ ինքը տասը զոհի գնով չի ցանկանում դառնալ նախագահ:

Երկիրը ՓԲԸ-ի վերածած օրթախների ամենաարժանի հանգրվանը քաղաքական աղբանոցն է, իսկ դրանից խուսափելու միակ ճանապարհը` օրթախությունից հրաժարվելը։

Սերժ Սարգսյանը թաքնվում է «ռեյտինգային» թեկնածուների հետևում: Թեկնածուներ, ովքեր արդեն իրար «միս» են ուտում:

Ափսոս, իսկ Սերժ Սարգսյանը շատ էր ուզում ապրիլի 2-ը և հաջորդող օրերը «նվիրել մեր հերոս տղաներին»:

Տարրական հարց է առաջանում՝ պարոնա՛յք, արդյոք դուք գիտե՞ք, թե ինչ են արդար և թափանցիկ ընտրությունները, հետևաբար ունա՞կ եք արդյոք դրանք կազմակերպել և անցկացնել։

Կազանից հետո Ալիևը սկսեց ինտենսիվորեն պատրաստվել պատերազմի, իսկ Սարգսյանը՝ սեփական իշխանության վերարտադրության՝ տոկոսխփոցիի: Վերջինիս չմտահոգեցին Սամվել Բաբայանի ասածները:

Մեկ բան պետք է լավ իմանաք, որ հայն, ի վերջո, արձագանքելու է «Հերի՛ք է» կոչին:

Արդյունքում՝ դաշտից կվերանան անգրագետ և պատեհապաշտ իշխանավորները, իշխանական և ընդդիմադիր դաշտի ծաղրածուներն ու սազանդարները։

Լսում եմ, ու ակամա ականջիս զնգում է. «Էս ի՞նչ ա ասո՜ւմ, էս ի՞նչ եմ լսո՜ւմ»: