Սեփական վարկանիշնը իրատեսորեն է գնահատում և ընդունում է, որ իր կողմից տրված խոստումները այնքան էլ լավ չի կատարել, սխալներ են եղել:

Ինչպե՞ս են հույժ դեմոկրատ երկրներն այս իշխանությանն այդքան գումար վստահում:

Հեղափոխական իրավիճակների հնարավոր դրսևորումները կամ դրանք կանխելու վճռականությունն ինչ-որ ծրագրով կամ կուսակցական «դիրեկտիվներով» չեն կարգավորվում:

Եթե երկրում իրականացվող քաղաքականությունը ՀՀ քաղաքացիների դեմ է, այդ դեպքում ինչ հեքիաթ ուզում են՝ թող պատմեն ՀՀԿ-ականները: Ո՞վ է նրանց հավատացողը:

Ի՞նչ է տալու պարտադրանքով կազմակերպված այդ «ներհոսքը», եթե, ընդհանուր առմամբ, Հայաստանը զրկվում է մարդուժից:

ԽՄՀՀԿ համագումարում բազմաթիվ ձևակերպումներ հնչեցին:

Մի քիչ տրանսֆերտներն են քչացել, բայց դե, ոչինչ. փոխարենը հեսա բոլ-բոլ ընտրակաշառք կբաժանեն, ու այդ բացը կլրացվի:

Որտեղի՞ց մոգոնվեց այդ թեզը, թե եկել են կուսակցականացվելու ժամանակները:

Ահարոն Ադիբեկյանը սրանց համեմատ ազնվության և անաչառության խորհրդանիշ կարող է դառնալ:

Սկսվում է շենք-շինություններ ծախծխելու, «ազատ» տարածքները ունիվերսալ ձևով շահագործելու գործընթաց: Ի՞նչ մշակույթ, ի՞նչ բան:

Պետաշխատողների կրճատված զանգվածը 2017-ին իշխող ուժին մերժող պոտենցիալ ռեսուրս է։

Հայտնի բան է՝ վախեցիր անկայուն հոգեվիճակում գտնվող հասարակությունից:

Ոչ ոք չի հավատում դրան, բացի ՀՀԿ-ից և ՀՅԴ-ից, որոնք հայտարարել են, որ կողմ են քվեարկելու։

Կառավարման մոդելն է խեղդում ու ստիպում անդամագրվել մի ուժի, որին ժողովրդի մեծամասնությունը պարզապես ատում է:

Ահա թե ինչ է լինում, երբ միահեծան իշխանություն ենք ունենում։

ՀՀԿ-ն «թարմ արյուն» է ներարկում ինքն իրեն՝ երկրին ու ժողովրդին թողնելով կոմայի մեջ:

Ուրեմն, այս երկրում օրենք գոյություն չունի, եթե ունի էլ՝ չի գործում: «Քֆուր դնելու» մեխանիզմն է գործում: «Պետք է ասենք՝ ով փողերը կերավ, նրա մմզ-պպզ-ն»:

Մնում է՝ ժողովուրդը վերջապես ինքնագիտակցության գա, համախմբվի և 2017-ի ընտրություններում իր քվեարկությամբ մերժի «1000-դրամանոց իշխանությանը»: