Հարցազրույցում թեև անուններ չհնչեցին, բայց դե, ժողովրդական լեզվով ասած, դուզ խոսքն ավանակին են ասում. «պատկան մարմինները» կարող են իրենց գտնել այդ «ոչ դուզ» խոսքում, իսկ հանրությունը՝ հետևություն անել։

Հայաստանը սեփական բախչա չէ, որ ինչպես ուզենան, այնպես վարվեն երկրի ու նրա պաշտպանության, անվտանգության հետ:

Ժողովուրդն ինքը պետք է որոշի, թե որն է կարեւորը՝ 10 դրա՞մը, թե՞ սրանց կրկին տարիներով հանդուրժելը:

«Մեկ օլիգարխի տնտեսության» կառուցման դեպքում բնական է, որ շաքարավազի և մյուս բիզնեսները պետք է մենաշնորհայնացվեն, քանզի նոր Սահմանադրությամբ «օրինականացվել» է քաղաքական մենաշնորհը։

Հայկական կողմի բանակցային (և ոչ միայն բանակցային) դիրքերն ուժեղացնելու համար պետք է անել երկու բան ...

Ղարաբաղը պետք է ձգտի դառնալ ինքնուրույն գործոն: Դրանից հետո մեր բանակցային դիրքերը կամրապնդվեն: Նաև ներքաղաքական մթնոլորտի դրական փոփոխություն տեղի կունենա:

2008-ին, երբ Սերժ Սարգսյանը խորհրդարանի ամբիոնից ելույթ էր ունենում եւ բոլորիս խոստանում «գերծրագրերի» իրականացում, պարզվեց, այս ամենը բլեֆ էր: Նա ուներ մի «գերծրագիր»՝ հրահրել բոլորի պատերազմը բոլորի դեմ:

Ադրբեջանը չի ցանկանում փոխզիջում, այլ ձգտում է ամբողջին, իսկ դա նշանակում է, որ բանակցային սեղանի շուրջ հիմա ոչ մի հարց չի կարող լուծվել, եթե իհարկե չենք որոշել կապիտուլյացիայի գնալ:

Տարածք հանձնածին երկրի ղեկից 8000 հեկտար հեռու պահելը: Որպեսզի հերթական 800 հեկտարը չկորցնենք:

2013-ի հունվարին, նախագահական ընտրություններին ընդառաջ՝ ՀՀԿ-ն շախով-շուխով կազմակերպեց «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմի պրեմիերան (ֆիլմի շուրջ ապահովելով քարոզչական «տորնադո»): Ո՞վ է հիմա հիշում այդ ֆիլմը:

ՀՀԿ ղեկավարի անմիջական մեղավորությամբ մենք կորուստներ ունեցանք, և այժմ ուզում են դա ներկայացնել որպես հաղթանակ, իսկ ռազմավարական դիրքերը հանձնելը որպես Սերժ Սարգսյանի մարդասիրության դրսևորում:

Չորսօրյա պատերազմը ցույց տվեց, որ «Սուրբ սարի» տակ կորցրել ենք 800 հեկտար տարածք, եւ չնայած պետականության տակ չդրված «ականին»՝ ունեցանք զգալի մարդկային կորուստ:

Ուշագրավն այն է, որ ադրբեջանական կողմի հետ հավասար ԼՂՀ ՊԲ նախկին ղեկավարի վերադարձը ծանր են տանում նաև հայաստանյան որոշ շրջանակներ:

Ինչքան էլ հիմա Բ26-ից փորձեն քավության նոխազներ ու կեղծ թիրախներ հրամցնել հանրությանը, միևնույն է, չի ստացվի:

Սերժ Սարգսյանը Հայաստանի հակաանկախական սուբյեկտների դրոշակակիրն է դարձել:

Աշոտյանի գերագույն գլխավոր հրամանատարի ողջ կեցվածքը, բանակցային գործընթացում բռնած դիրքն ու հանձնելու պատրաստակամությունը մաքուր պարտվողականության սերմանում է նշանակում:

Գաղտնիք չէ, որ հեղուկ վառելիքի շուկայում Սերժ Սարգսյանը հասել է գերիշխող դիրքի: Նա մասնավոր բիզնես շահեր ունի այդ ոլորտում: Եվ ահա այդ շահերը նրան ստիպում են թանկացնել բենզինի գինը:

Որտե՞ղ է լսված, որ իշխող ուժի «հեղինակության» և այդ ուժի ղեկավարի կուսակցական այցերի համար պետք է վճարեն ՀՀ հարկատուները (իսկ բանակն էլ մնա բահի հույսին):