Տեր–Պետրոսյանի տված օգուտը պատերազմական օրերին եղել է շատ ավելի քիչ, քան փայլուն կոշիկներով խրամատում նկարված Լիսկայինը։

28 տարի չի հասկացել (չեն հասկացել), որ երկու անձ չի (չեն) կարող որոշում կայացնել։

Սերժ Սարգսյանը հիմա հայտնվել է փուլայինի ու «մադրիդյանի» արանքում՝ ընդհուպ մոտենալով տերպետրոսյանական ձախողված տարբերակին:

Հաղթանակը վերջնականապես մսխելուց առաջ շատ լուրջ և թիրախային աշխատանք է կատարվել։

Սա Հայաստանն է եւ վե՛րջ: Այստեղ օֆշորային սանդալի մեջ ներքաշվածների հանդեպ խտրական վերաբերմունքի «իրավասուն» եւ «երաշխավորը» մեկ անձ է:

Շարունակվող թալանի մասին չի կարելի քննադատություն հնչեցնել, որպեսզի Սերժ Սարգսյանը կարողանա ուժեղ զգալ իրեն Ղարաբաղի հարցով բանակցությունների ժամանակ։

Շա՜տ արտակարգ ռեժիմով էր աշխատում, դրա համար էլ 17 օր հետո միայն ժամանակ գտավ Արցախ մեկնելու համար: Դե, երբ ամեն բան հարաբերականորեն խաղաղվել էր:

Վերջին ութ տարիների ընթացքում ՀՀ պարտքն աճել է մոտ չորս անգամ։ Չորս միլիարդ դոլարի կարգի վարկ է վերցվել, ու դրա հետքը չի երևում։

Վերջին ութ տարիների ընթացքում վարվել է այնպիսի ներքին ու արտաքին քաղաքականություն, որը հանգեցրել է պատերազմի ու զոհերի։

Միհրան Պողոսյանն ու պետական համակարգում առկա մյուս միհրանպողոսյաններն ընդամենը թալանի գործիքներ են։ Այդ գործիքը տնօրինում է ՀՀԿ ղեկավարը։

Ապրիլյան առաջին կրակոտ շաբաթը սկսվեց «Առաջնագիծ-շոու»-ով, երբ իշխանությունը Արցախ նետեց «աստղային սմերչների ու տանկերի» բատալյոնը, որի անդամները մի լավ սելֆիախեղդ արեցին հայ ժողովրդին:

Ընտրական օրենսգրքի քննարկումները ցույց տվեցին, որ Սերժ Սարգսյանը որևէ զիջում հանրությանը չի պատրաստվում անել։

Պետական դավաճանություն են ընտրակեղծիքը և այդ ընտրակեղծիքի մասին լռությունը՝ «Հիմա դրա ժամանակը չէ» թեմայով:

«Ի դեպ, զարմացած եմ, որ ես այսքան կեղեքում եմ ՀՀ քաղաքացուն, իսկ նա սահմանի վրա անձնուրացաբար կռվում է ՀՀ-ի համար: Այ դա ինձ վախեցնում է»:

Հրազդանը ժպտացնելու խոստում տված «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անդամ Սասուն Միքայելյանը, պաշտոնական տվյալներով, պարտվել է («Մենք ժողովրդին պարտության չենք տանելու, քանզի ինստիտուցիոնալ ենք»):

Անցած 8 տարին ցույց տվեց, որ Սերժ Սարգսյանը չի ուզում և չի կարող բարեփոխումներ իրականացնել: Ու չկա ոչ մի նախանշան, որ քառօրյա պատերազմից հետո է ցանկանալու կամ կարողանալու:

Սերժալևոնական «եկեղեցու» վերջին օրերի «սրբերը» և ՀԱԿ-ի «հոգևոր հովիվը» ճիշտ նույն ձևով են իրենց պահում, ինչպես ՀԱԿ-ից հակաքոչարյանական «ատմազկայով» պոկված բոլոր հաճախորդները:

Հայաստանը Սերժ Սարգսյանի «նախաձեռնողական» (բողոքական) քաղաքականության արդյունքում այժմ առանց դաշնակից է մնացել, բայց դա արդեն մեր խնդիրն է, այլ ոչ թե դաշնակիցների: