Կա մենաշնորհ, և մենաշնորհատերը գերշահույթներ է ստանում բարձր գնի միջոցով։

Հերքվում է «դասականի» հայտնած այն մտքերից մեկը, թե չի սխալվում նա, ով ոչինչ չի անում։

Փոքրացել է տնտեսությունը, դժվարացել է բանակի թվակազմ ապահովելը, քչացել է սպառումը, կրճատվել են հարկերը, վճարունակ պահանջարկի անկումը վատացրել է բիզնես միջավայրը։ Կրճատվել է ալյուրի, հոսանքի ու վառելիքի սպառումը։

Նախորդ միտքը կապ չունի հաջորդ մտքի հետ այն առումով, որ անկեղծ չէ ինքը բանախոսը:

Փետրվարի 18–ին կերևա, թե իրականում ինչքանով կկարողանա Ադրբեջանը դուրս մնալ իր համար անցանկալի թակարդից։

Տպավորությունն այնպիսին է, որ կա ինչ–որ պարբերաշրջան, և ամեն անգամ այդ պարբերաշրջանի սկզբում կամ վերջում պետք է, պատկերավոր ասած, կկուն կանչի, այն է՝ Ուորլիքը պետք է խոսի «օկուպացված տարածքների վերադարձից»:

Արժանապատվության ոչ մի նշույլ այլեւս չի մնացել ՀՅԴ վերնախավի շրջանում:

Հայաստանին բացասական զարգացումներից կարող է հեռու պահել միայն պատահականությունը, կամ էլ՝ մեր հանրության գիտակցված ընտրությունը՝ գնալ քաղաքական փոփոխությունների և ձևավորել քաղաքական նոր վերնախավ։

«Սրբագրելով» ու «խմբագրելով» քիրվայական հռետորաբանությունը՝ փորձ է արվում ներկայանալ նոր իմիջով։

Մարդը ապառնի ժամանակով 7 տարի խոսում է ու հիմա էլ նույնը խոստանում է սահմանադրական «բարեփոխումների կենսագործման» շրջանակներում:

Չեմ հասկանում՝ էդ պալատը բանսարկուների ու մուտիլովշիկների արտադրամա՞ս է, թե՞ պետական ինստիտուտ:

ՀՀԿ ղեկավարի ոճն է՝ «երկխոսացնել» և զուգահեռաբար «փչացնել»։ Այնպես որ, ՀՅԴ–ում պետք է համակերպվեն այդ փաստի հետ. ինչո՞վ են Արտաշես Գեղամյանից լավը։

Հայաստանի շուրջ լարվածությունն աճում է, իսկ Սերժ Սարգսյանին ու նրա թիմին պաշտոնները, փողերն ու վերարտադրվելն են հետաքրքրում։

Եթե հանրությունն իր քաղաքական ներկայացուցիչն ունենա, և տեղի ունենա լայն քաղաքական համախմբում, ապա կարելի է ջարդել «տոկոս խփող» մեքենան։

Ալիևն ամեն ինչ անում է, որպեսզի Ադրբեջանը դառնա իրանական գազի տարանցիկ գոտի, իսկ Սարգսյանն ամեն ինչ անում է, որպեսզի ՀՅԴ–ն դարձնի իր ապագա ծրագրերի իրագործման «տարանցիկ գոտի»։

Մեր կարծիքով իրապես տեղի ունեցած «պատմական պահն» արդեն անցել է, երբ Բաղրամյան պողոտայում Աշոտյանին մի 20 րոպե «ս» էին անում:

Կրեմլը Սարգսյանին վերահսկելու խնդիր չունի, քանզի նա ինքնավերահսկման սկզբունքով է շփվում ռուսական վերնախավի հետ։

Հայաստանի կռիվը չէ սա, և մենք մեր շահերը պետք է պաշտպանենք, բայց ունենալով այսպիսի գավառամիտ ու սեփական գրպանից այն կողմ չտեսնող իշխանություն՝ կարելի է ասել, որ ՀՀ–ն անպատրաստ է։