Սարգսյանն ու Նալբանդյանը պարբերաբար հայտարարում էին, որ Թուրքիան Ղարաբաղի հարցով նախապայման առաջ չի քաշում։ Հիմա բողոքում են, որ Թուրքիան նախապայման ունի։ Ումի՞ց են բողոքում։

Բաղրամյան 26–ից մոռացել են զգուշացնել, որ փետրվարյան հայտնի իրադարձություններից հետո այլևս ձևականությունների հետևից ընկնելու կարիք չկա։

ՀՀ քաղաքացիներն ապրիլի 25–ին կպարզեն, որ 100–ամյակը դեռ ռեժիմի հետ է, թևակոխում ենք տնտեսական կոլապսի նոր փուլ, և քաղաքական դաշտում կատարյալ մարազմ է տիրում։

Պետք չէ զարմանալ, որ նախագահականի աշխատակցուհին, դիմելով լրագրողներին ու օպերատորներին, ասում է՝ «մաքրվե՛ք» այստեղից։ Հիմա կբացատրեմ, թե ինչու։

«Արևմտամետ», «նախաձեռնող», «պահանջատեր» այս իշխանություններն անդրդվելի են։ Նրանք անմոռուկ են նկարում, հիշում ու պահանջում են։

Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ «Սիստեմի» մատուցած երաժշտությունը ոստիկաններից շատերի ականջների համար կարող է դաժան փորձության վերածվել՝ պետք է նրանց նախապատրաստել։

Մեր խորհրդարանը ծովից ծով Հայաստան պահանջելուց առաջ նախ պետք է փորձի Հայաստանում Ցեղասպանության հետ կապված խնդիրները կարգավորել, ապա նոր միայն անցնել աշխարհին։

Քաղաքական դաշտում ամեն տեսակ «կենդանի» կա։ Շատերն են «շուստրի», բայց ահա «հարիֆներ» գտնելու խնդիրը բաց է մնացել։

Բոլորս էլ հիշում ենք, թե ինչ աժիոտաժ էին սարքել իշխանական դեմքերը Թուրքիայի նախագահ Գյուլի՝ Երևան գալուց առաջ, ընթացքում և հետո։ Հիմա նույն դեմքերը նույնանման աժիոտաժ են սարքել։

Հացադուլը պայքարի հրաշալի և արագ արդյունք ապահովող մեթոդ է, եթե, իհարկե, խնդիր ես դրել ավելորդ կիլոգրամներդ կորցնել, կամ պարզապես «շուխուռ» անել։

Բոլորս էլ շատ լավ գիտենք թե՛ Ադիբեկյանի «հարցումների» գնի մասին, թե՛ նրա առաքելության։ Նա աշխատում է «Շատ կտաս (փող)՝ շատ կտամ (տոկոս), քիչ կտաս՝ քիչ կտամ» սկզբունքով։

Ցեղասպասնության հարցում էժանագին «փիառը» գավառամտության և հակապետականության վառ դրսևորում է։

Մենք իրավունք չունենք լուռ հետևել, թե ինչպես են ուզում ադրբեջանական մոդել ներդնել Հայաստանում ու Ղարաբաղում՝ անունը դնելով «սահմանադրական փոփոխություններ» կամ էլ՝ «դեմոկրատական ընտրություններ»։

Ընտրողը հասկանում է, որ ինքն ընտրելու բան չունի։ Կա՛մ չի գնում ընտրության, կա՛մ «ընտրում» է իշխանական ուժերից որևէ մեկին։ Սա էլ կոչվում է «Ձիմակրածիա պո կառաբախսկի»։ Բայց հիմա այդպես չի լինելու։

Սրանց ձեռքին ճար լիներ՝ տարվա բոլոր օրերը Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օր կհայտարարեին, ու ամեն տարի կնշեին Ցեղասպանության 100–ամյա տարելիցը։

Հայաստանյան իշխանությունները, բացի վարկային օգնությունից, ԼՂՀ իրենց թիմակիցներին նաև «բնամթերքով» են աջակցում։ ԼՂՀ է գործուղվել տխրահռչակ Ահարոն Ադիբեկյանը։

Եթե Կրեմլում մտածում են, որ հայ ժողովրդի հետ կարելի է հարաբերվել այնպես, ինչպես Սերժ Սարգսյանի հետ, ապա նրանք չարաչար սխալվում են։

Քլինթոնը Ցեղասպանությունը գործնականում մոռացության տալու և դրա միջազգային ճանաչմանը խոչընդոտելու արձանագրությունների «քավորներից» է։ Ապրիլի 24–ին գալիս է Երևան, որ ի՞նչ անի։