Մենք իրավունք չունենք լուռ հետևել, թե ինչպես են ուզում ադրբեջանական մոդել ներդնել Հայաստանում ու Ղարաբաղում՝ անունը դնելով «սահմանադրական փոփոխություններ» կամ էլ՝ «դեմոկրատական ընտրություններ»։

Ընտրողը հասկանում է, որ ինքն ընտրելու բան չունի։ Կա՛մ չի գնում ընտրության, կա՛մ «ընտրում» է իշխանական ուժերից որևէ մեկին։ Սա էլ կոչվում է «Ձիմակրածիա պո կառաբախսկի»։ Բայց հիմա այդպես չի լինելու։

Սրանց ձեռքին ճար լիներ՝ տարվա բոլոր օրերը Ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օր կհայտարարեին, ու ամեն տարի կնշեին Ցեղասպանության 100–ամյա տարելիցը։

Հայաստանյան իշխանությունները, բացի վարկային օգնությունից, ԼՂՀ իրենց թիմակիցներին նաև «բնամթերքով» են աջակցում։ ԼՂՀ է գործուղվել տխրահռչակ Ահարոն Ադիբեկյանը։

Եթե Կրեմլում մտածում են, որ հայ ժողովրդի հետ կարելի է հարաբերվել այնպես, ինչպես Սերժ Սարգսյանի հետ, ապա նրանք չարաչար սխալվում են։

Քլինթոնը Ցեղասպանությունը գործնականում մոռացության տալու և դրա միջազգային ճանաչմանը խոչընդոտելու արձանագրությունների «քավորներից» է։ Ապրիլի 24–ին գալիս է Երևան, որ ի՞նչ անի։

Քանիեն հեղափոխություն արեց։ Նա հայաստանցիներին հասկացրեց, որ պետք է լավ իմաստով «պոֆիգիստ» լինել և թքել հաստատված նորմերի վրա՝ չենթարկվելով վերևից պարտադրված խաղի կանոններին։

Հայաստանի հետ հաշվի կնստեն, երբ մենք մեր ներսում կարողանանք մեր խնդիրները լուծել։ Ա՛յ, այդ ժամանակ էլ թղթե շերեփի փոխարեն կունենանք երկաթե շերեփ ու խեղճի հոգեբանությամբ չենք թռվռա ուրախությունից երբ մեզ կտան «կոտորված ազգ» ձևակերպումը։

Ուրիշ էլ ի՞նչ պետք է անեին։ Պետք է անմոռուկներով շոու սարքեին, սեփական փիառն անեին ու էժանագին սերիալի վերածեին անմեղ զոհերի ոգեկոչման արարողությունը։

Քիմի ու Ֆրանսցիսկոսի ֆոնին փիառվող իշխանությունները հիմա փորձում են «հայրենասիրություն» և «պահանջատիրություն» խաղալ, բայց դա առնվազն ժպիտ է առաջացնում:

ժողովուրդն ի՞նչ մեղք ունի, որ այս կամ այն «պայքարիստը», քաղաքական լիդերը կամ ուժը ախմախ է կամ քաղաքականապես անմեղսունակ։

Նողկալի է հետևելը, թե ինչպես են «Ֆուտբոլային» դիվանագիտության գաղափարախոսներն ու այդ գաղափարախոսությունը կյանքի կոչողներն այժմ իրար հետ «սկզբունքային» դիրքերից բանավիճում։

Զարմանալի է, որ ՀՅԴ-ն դեռ չի շտապում փակել աշխարհի բոլոր ծագերում գործող Հայ դատի գրասենյակները:

Քիմը ցույց տվեց, որ միջազգային լրատվամիջոցների ուշադրության կենտրոնում հայտնվելու համար պարտադիր չէ Գյուլին Երևան կանչել ու անջատել Ծիծեռնակաբերդի լույսերը։

Անժելան հայաստանցի է, իսկ նրան գեղեցկության և մտավոր զարգացածության հարցերում զգալիորեն զիջող Քիմը՝ ամերիկացի, ուստի առաջինին հասնում է անարգանքի սյունը, իսկ Քիմին՝ աղ ու հացը։

«Լճից լիճ Հայաստանին» փոխարինելու է եկել «Ծովից ծով Հայաստան» ռազմահայրենասիրական հայեցակարգը, իսկ «Մոռուկին»՝ «Անմոռուկը»։

Բոլոր լավ բաներին կողմ լինելը դիրքորոշում չէ։ Ավելի ճիշտ՝ անմեղսունակ դիրքորոշում է։ Այդ տրամաբանությամբ կարելի է նաև Կարս–Ախալքալաք–Թբիլիսի–Բաքու երկաթգծի կառուցումն էլ ողջունել։ Չէ՞ որ երկաթգիծը լավ բան է։

Իրանական գազի արտահանումը կլինի ՌԴ–ի հետ համատեղ նախագի՞ծ, թե՞ ՌԴ–ի կենսական շահերի դեմ իրականացվող քայլ՝ կախված է մի շարք գործոններից, այդ թվում՝ Ղարաբաղի հարցից։