Կրկնակի վիժվածք ու տականք են բոլոր նրանք, ովքեր փորձում են այս ողբերգության ու սգի գնով դիվիդենտներ հավաքել և իրենց հին «նաղլն» անել՝ ծառայելով «արևմտամետ» Սերժ Սարգսյանին։

Այնտեղ, որտեղ հնարավոր էր լղոզել իրավագիտությամբ, Կոստանյանը դեմագոգիկ ոճով արեց հնարավորինը։ Կոնկրետ հարցերին ոչ մի կոնկրետ պատասխան չտրվեց։

Հարց է առաջանում՝ մի գիշերվա մեջ ի՞նչ փոխվեց, որ որոշեցին հանցագործին չհանձնել այն պետությանը, որի քաղաքացին է նա: Գուցե սկզբում կարդացել են ՌԴ սահմանադրությունը, հետո միայն հիշել են ՀՀ սահմանադրության մասի՞ն:

Պատմությունը դաժանաբար կրկնվելու հատկություն ունի, բայց չի կարելի դա թույլ տալ։ Մենք մի անգամ պետություն ենք կորցրել ու մի անգամ էլ կարող էինք Ղարաբաղը կորցնել։

Հայաստանի գործող իշխանությունը ոչնչի տեր չի, բացի տոկոսներ խփելուց։ Իսկ ահա Հայաստանի քաղաքացիները պաշտպանված չեն ներսում և դրսում։

Սարգսյանի հրավիրած «սելեկտորային խորհրդակցությունը» զրո արդյունք է ունեցել:

Պերմյակովի հայտնաբերումից հետո ավելի շատ հարցեր առաջացան, և ավելի շատ մշուշապատվեց դեպքը, քան մինչ նրան հայտնաբերելը։

«Շառլի Էբդոյի» խմբագրակազմի վրա կրակելու հրամանն արձակվել է ռեալ պոլիտիկի շրջանակներում։ «Ալլահ աքբար» գոռացող մարդասպաններն ընդամենն այդ հրամանն են կատարել։

Հիմա ՄԻԵԴ-ի դատավորի պաշտոնում Հայաստանի Հանրապետության կողմից առաջադրվող թեկնածուների ընտրության նոր մրցույթ անցկացնելու անհրաժեշտություն է առաջացել:

Գործող իշխանությունը ցանկանում է սահմանադրական փոփոխությունների միջոցով վերարտադրվել։ Դա կանխելու միակ ճանապարհը քաղաքական եղանակով դրա դեմն առնելն է։

Միգուցե Սերժ Սարգսյանն իր անմիջական շրջապատի համար հաջողակ է, բայց դրանից Հայաստանին ի՞նչ։

Իսլամական աշխարհը, որը պայմանականորեն Մերձավոր Արեւելքն է, պետականության կառուցման գործում հետ է մնում Արեւմուտքից, ինչը խոր ճեղք է գոյացրել երկուսի միջեւ:

«Ալֆոնս» կամ «դինամո» իշխանության պարագայում խնդիրը լրիվ այլ է: Երևույթն այս լրջագույն սպառնալիք է ցանկացած պետության համար:

Վարկով կամ պարտքով նշած տոնը, ամեն դեպքում, մի տեսակ արհեստական է դառնում:

Հայտնի է՝ ով բան չունի անելու՝ ձեռքը գցում է խաչին ու Ավետարանին։ Իսկ որ գործող իշխանությունը տարիներ շարունակ ոչինչ չի անում, փաստ է:

Հայաստանի իշխանությունը, բացի ցավակցական ուղերձներ հղելուց, պետք է վերջապես հասկանա պարզ ճշմարտություններ՝ դրանից համապատասխան հետևություններ անելով:

Էլի ես ու Շմայսն ծաղրանկարեինք, ջայնամ, բայց դուք ի՞նչ գործ ունեիք Մուհամմեդ ձյաձյայի հետ, որ սաղ աշխարհի դեմ կայնում ծաղրաքֆրտում եք։

Ղարաբաղի մասով իրար հաջորդող «խաղաղասիրական» հայտարարությունները հուշում են, որ Սերժ Սարգսյանը կրկին որոշել է «նախաձեռնողական» դառնալ, այն էլ՝ Ադրբեջանի հարձակողական վարքագծի ֆոնին։