Պերմյակովի հայտնաբերումից հետո ավելի շատ հարցեր առաջացան, և ավելի շատ մշուշապատվեց դեպքը, քան մինչ նրան հայտնաբերելը։

«Շառլի Էբդոյի» խմբագրակազմի վրա կրակելու հրամանն արձակվել է ռեալ պոլիտիկի շրջանակներում։ «Ալլահ աքբար» գոռացող մարդասպաններն ընդամենն այդ հրամանն են կատարել։

Հիմա ՄԻԵԴ-ի դատավորի պաշտոնում Հայաստանի Հանրապետության կողմից առաջադրվող թեկնածուների ընտրության նոր մրցույթ անցկացնելու անհրաժեշտություն է առաջացել:

Գործող իշխանությունը ցանկանում է սահմանադրական փոփոխությունների միջոցով վերարտադրվել։ Դա կանխելու միակ ճանապարհը քաղաքական եղանակով դրա դեմն առնելն է։

Միգուցե Սերժ Սարգսյանն իր անմիջական շրջապատի համար հաջողակ է, բայց դրանից Հայաստանին ի՞նչ։

Իսլամական աշխարհը, որը պայմանականորեն Մերձավոր Արեւելքն է, պետականության կառուցման գործում հետ է մնում Արեւմուտքից, ինչը խոր ճեղք է գոյացրել երկուսի միջեւ:

«Ալֆոնս» կամ «դինամո» իշխանության պարագայում խնդիրը լրիվ այլ է: Երևույթն այս լրջագույն սպառնալիք է ցանկացած պետության համար:

Վարկով կամ պարտքով նշած տոնը, ամեն դեպքում, մի տեսակ արհեստական է դառնում:

Հայտնի է՝ ով բան չունի անելու՝ ձեռքը գցում է խաչին ու Ավետարանին։ Իսկ որ գործող իշխանությունը տարիներ շարունակ ոչինչ չի անում, փաստ է:

Հայաստանի իշխանությունը, բացի ցավակցական ուղերձներ հղելուց, պետք է վերջապես հասկանա պարզ ճշմարտություններ՝ դրանից համապատասխան հետևություններ անելով:

Էլի ես ու Շմայսն ծաղրանկարեինք, ջայնամ, բայց դուք ի՞նչ գործ ունեիք Մուհամմեդ ձյաձյայի հետ, որ սաղ աշխարհի դեմ կայնում ծաղրաքֆրտում եք։

Ղարաբաղի մասով իրար հաջորդող «խաղաղասիրական» հայտարարությունները հուշում են, որ Սերժ Սարգսյանը կրկին որոշել է «նախաձեռնողական» դառնալ, այն էլ՝ Ադրբեջանի հարձակողական վարքագծի ֆոնին։

Գողական «սխոդկայի» ժամանակ ՀՀ–ն արտաքին քաղաքական ոլորտում իր հերթական ձեռքբերումն է արձանագրել ու հարվածներ հասցրել Ադրբեջանին։

Նալբանդյանի համար կարևոր է Փարիզում խոսքի ազատության համար և ահաբեկչության դեմ պայքարը, սակայն նրան շատ քիչ են հետաքրքրում Հայաստանի ներսում տեղի ունեցող գործընթացները:

Թե՞ ձեր կարծիքով ողբերգությունը միայն այն է, երբ «Ալլահ Աքբար» գոռալով գնդկահարում են պատահական անցորդներին:

Հայտնի չէ, թե երբ է «հայոց» եթերը մաքրազարդվելու էս ամբողջ «ժելեա-ոսկեզօծված» զիբիլից: Ինչ խոսք, առանձին բացառություններ կան, սակայն հայաստանյան հեռուստաեթերի ընդհանուր պատկերը դա է։

Իրականում սա հանթինգտոնյան քաղաքակրթությունների բախումը չէ, որովհետև խնդիրը կառավարման մոդելներն են:

Պատերազմական, ավելի ճիշտ՝ լայնամասշտաբ պատերազմի պոտենցիալ պարունակող վիճակում գտնվող Հայաստանը Մոլդովայից շատ քիչ բանով է տարբերվում: