Իշխանափոխության հարցը ձեռքի հետ կլուծի նաև «պուտինկեքի» հարցը, և բոլորը կտեսնեն, թե ով ով է եղել «Հաճախորդաց միությունում»։

Երբ դուք ինքներդ ձեզ ծափահարում էիք, հարյուրավոր մարդիկ ձեր ղեկավարի նստավայրի առաջ վանկարկում էին՝ «Ա՛շ-խա՛-տա՛-վա՛րձ»: Եվ դա միայն մեկ գործարանի «քցված» քաղաքացիներն էին:

Շարմազանովը, «անկախ» մամուլի ներկայացուցիչները և «արևմտամետ» հաճախորդները գրեթե նույն ձևակերպումներով զբաղված են Սերժ Սարգսյանի «PR»–ով։

Այն, որ հայաստանյան «արևմտամետները» որևէ սկզբունք չունեն և վաղուց սեփականաշնորհված են Բաղրամյան 26–ի կողմից, զարմանալի չէ։ Զարմանալին այն է, որ ռուսական ընկերությունները ֆինանսավորում են սրանց։

Ազգային ժողովում քաղաքական մեծամասնություն կազմող ուժը ողջ տարվա ընթացքում տառապեց-տանջվեց, իրեն պատեպատ խփեց, որպեսզի կարողանա ընդունել «ազգանպաստ» օրենքներ:

Եթե Սերժ Սարգսյանը որոշի «վա բանկ» գնալ ու սահմանադրական հանրաքվեի օր նշանակել, ապա դրանով իսկ կստորագրի սեփական հրաժարականի տակ։

Այսօր յուրաքանչյուր անցնող օր է՛լ ավելի է պարտադրում փոխել իրավիճակը՝ ունենալ «այգուց» հասկացող իշխանություն։ Այնքան հասկացող, որ ամեն ինչ չդառնա «խիար», ու թարս բուսնի։

ԱԺ-ում արված հայտարարությունից մի դրվագ. կերկերուն ձայնով ՀՀԿ խմբակցության պատգամավորը (արդեն հասկացաք՝ ով) ասում է, թե «Time» ամսագրի վարկանշային հարցման արդյունքներով՝ Պուտինը Օբամայից մի գլուխ առաջ է։

Նման դեպքերում ընդունված է, որ պետության առաջին դեմքը հանդես է գալիս հայտարարությամբ։ Բայց դե, Սերժ Սարգսյանի վարկանիշն այնքան ցածր է, որ ավելի լավ է՝ նա մարդկանց աչքերին չերևա, քանզի նրա ասածները հակառակ էֆեկտն են տալու։

Մինչև Կրեմլի «պադվալում» հայտնվելը Սերժ Սարգսյանը «արևմտամետ» էր դարձել է եվրաասոցացում էր խաղում։ Նման «նախաձեռնողականություն» դրսևորելու համար ՀՀԿ ղեկավարն ուներ երկու հիմնական մոտիվացիա։

Մոտ կես ամսվա մեջ ունենք դրամի փոխարժեքի 10–տոկոսանոց փոփոխություն։ Այն տեղի ունեցավ երկու փուլով, և երկու փուլին էլ նախորդեցին խուճապը և անորոշությունը։

Վասն 20 միլիոնի՝ կոնկրետ անուն չի տալիս: Փոխարենը՝ անհասցե «քլնգում» է բոլորին, բացի «Վերջի բոլշեւիկից»:

Երկխոսության կուտն այլևս չի անցնում, ու փորձ է արվում հերթական անգամ հանդես գալ նախաձեռնողականությամբ։ Լյուստրացիայից էին խոսում՝ «լյուստրացվեցին» այնպես, ինչպես «երկխոսվում» էին։

Գեղամյանի «եզրակացությունը» նույնքան ծիծաղելի է, որքան Նիկոլի իմպիչմենտի գործընթացը:

Հիմա էլ՝ Բոլիվիան: Հուսանք՝ վերջինիս կառավարությունը թուրքական կողմի ներողամտությունը չի հայցի: Սա՛ է Սերժ Սարգսյանի «ֆուտբոլային» դիվանագիտության «արդյունքը»:

Այսօրվա իշխանության բարձր հովանու ներքո՝ քաղաքական ասպարեզ են մտնում (մտցվում) մարդիկ, որոնց տեղը միանշանակ այլ դաշտում է։

Սերժ Սարգսյանի «Ապահով Հայաստանում» և Տարոն Մարգարյանի «Ավելի լավ Երևանում» «քցելը» պետական քաղաքականության հիմնական սկզբունքն է։

Ես չգիտեմ՝ կա՞ արդյոք աշխարհում Հայաստանի պես երկիր, որտեղ ԳԱՂՋԸ այսքան նվիրյալներ կհավաքագրի, ավելի ճիշտ՝ կառնի: «Ինքնահրկիզմանը»՝ միշտ պատրաստ: