Պաշտոնական Երևանն այն օրերին խուլ էր կամ խուլ էր ձևանում, քանզի անձնական բնույթի հարցեր էր լուծում, իսկ ՀՀ և ԼՂՀ քաղաքական շահերն ուղարկում էր գրողի ծոցը։

Շատ հնարավոր է, որ նախագահական նստվայրից այն կողմ Սերժ Սարգսյանն իրականում մարդակենտրոն անձնավորություն է։

Վատ չէ, երբ մինչեւ հանրահավաքը «հակահանրահավաքային» բզզոց է լսվում: Նույն եռանդով կարող են շարունակել. դա միայն մեծացնում է հանրային հետաքրքրությունը հանրահավաքի, նրա օրակարգի նկատմամբ։

Արդյոք Սարգսյանը կհասցնի՞ բոլոր բիզնեսմենների հարցերով զբաղվել։ Եվ եթե զբաղվի, ապա ինչո՞վ կավարտվի այդ «զբաղմունքը»։

ՀՀԿ–ից էլ ավելի ՀՀԿ–ական վարքագիծ է դրսևորում է ՀՅԴ–ն, որի վերնախավը ներկայացնողները բաց տեքստով են հայտարարում, որ իշխանության մեջ ուզում են իրենց մասը՝ փոխարենն առաջարկելով իրենց ծառայությունները Սարգսյանի ունեցած ամբողջի պահպանության համար։

Միայն այն հանգամանքը, որ քաղաքական մարմնավաճառներին սկսել են իրենց քարոզչական պաշտպանության տակ առնել ՀՀԿ–ականներ Էդուարդ Շարմազանովն ու Կարեն Ավագյանը, արդեն հերիք է։

Եթե հանկարծ Սերժ Սարգսյանը գնա մինչեւ վերջ, ապա Հայաստանում տեղի կունենա այն, ինչ եղավ Վրաստանում: Արդյունքում կտուժեն ե՛ւ Սարգսյանը, ե՛ւ, որ ամենավատն է, Հայաստանը:

Հայաստանում պետական (իշխանական) մեդալների ու մրցանակների շքերթ է։ Մեդալակիրներ, ովքեր, մեդալից բացի, կրելու ոչինչ չունեն։

ՀՀԿ-ական բարձրաստիճան պաշտոնյա տիկնոջ երկու որդիները արտասահմանում են ապրում, եւ, ո՜վ հրաշք, նրանք սեպտեմբերի 21-ին զանգել եւ Անկախության տոնի կապակցությամբ շնորհավորել են մայրիկին: Վա՛խ, վա՛խ, վա՛խ… Հայ ժողովրդի սիրտը լցվեց:

ՀՀԿ–ն ի պաշտոնե է կողմ այդ «մարդակենտրոն» փոփոխություններին, իսկ մյուսները կողմ են «մարդակենտրոնին», քանզի քաղաքական կեղտոտ առևտուր անելու հնարավորություն են ստանում։

Իրական փոփոխություններ են առաջարկում ոչիշխանական ուժերը՝ առաջին հերթին դեմ լինելով սահմանադրական փոփոխություններին։

Սահմանադրական փոփոխությունները, որոնք նախաձեռնել է Ս. Սարգսյանը, և որոնց նպատակն է սեփական իշխանության վերարտադրության ապահովումը, մեծ վտանգ են Հայաստանի ժողովրդավարացման գործընթացին:

ԴԱՀԿ–ԿԲ–ՃՈ «Բերմուդյան եռանկյունու» ներսում խառնաշփոթ է, պետբյուջե վճարված գումարներն անհետացել են, բայց տուժում է քաղաքացին, որին ստիպում են ապացուցել, որ վճարել է, ասենք, նախորդ տարվա տուգանքը։

Ընկեր Ալվարդն անկեղծ դաշնակցական է։ Եվ եթե նրա անդամությունը դեռևս սառեցված վիճակում է, ապա դա մեծագույն անարդարություն է նրա նկատմամբ։

Սրանք, որ մինչեւ հիմա «ապահով Հայաստան» էին կառուցում, որտեղից երիտասարդությունը փախչում է, հիմա էլ պոռոտախոսում են «ուժեղ Հայաստանի» մասին:

Ղարաբաղում խորհրդարանական կառավարման մոդել էր գործում։ Այդպես էր մինչև 1992 օգոստոս ամիսը, երբ, ի դեպ, հանձնված էր նախկին ԼՂԻՄ տարածքի կեսից ավելին։

Առնվազն 80%-ի դեմ լինելու պարագայում հարցնելու են. «Ցանկանո՞ւմ եք, որ այսօրվա նախագահն այլ կարգավիճակով ցմահ ղեկավարի, թե՞ ոչ»։

Անհրաժեշտ է հրապարակավ գնահատել իշխանությունների վարած ներքին քաղաքական տապալումները, ինչն էլ քողարկելու համար վեց տարի նրանք զբաղված էին արտաքին ճակատում «նախաձեռնողականություն» դրսեւորելու գործով: