Եթե Սերժ Սարգսյանն իր վարած քաղաքականության բացասական հետևանքներն ուզում է կոմպենսացնել խաղաղապահներով, ապա դա իր խնդիրն է և չի բխում մեր երկրի շահերից։

Սերժ Սարգսյանի սահմանած «հին ադաթով ու կարգով» արտագաղթի թեմային վերաբերող հարցերը հնչում են միայն ԵԿՄ համագումարում եւ «Բազե» ճամբարում:

Երեկ Հովիկ Աբրահամյանը լրագրողների ներկայությամբ հայտարարել էր, որ չգիտի, թե ում է պատկանում «Ալեքս Գրիգ» ընկերությունը կամ «Կրպակ» խանութների ցանցը: Իսկ օրեր առաջ էլ հայտարարել էր, որ չգիտի, թե ում է պատկանում Վանաձորի քիմիական գործարանը:

Ինչպես բոլորս, Թանկյանն էլ, երեւի, հետո հասկացել է, որ անիմաստ ու անհեթեթ զբաղմունք է գիտակցության կոչել եւ ցանկալի փոփոխությունների իրականացման գործին մղել մի մարդու, որի միակ նպատակը ամեն գնով սեփական իշխանությունը պահելն ու այն հավերժացնելն է:

Եթե ՀՀ–ն էլ եվրաասոցացման համաձայնագիրը կնքեր, ապա Սեյրան Օհանյանն էլ հնարավորություն կստանար, կամ, ավելի ճիշտ, ստիպված կլիներ մեկնել Նախիջևան և հայր ու որդի ալիևների նկարի տակ լուսանկարվել մեր երեք հարևանների պաշտպանության նախարարների հետ։

Տիգրան Սարգսյանին վերջերս ստիպված եղան հանել աշխատանքից, բայց նրա դավանած բլեֆային ու փուչիկ կառավարման մեթոդից դեռ շարունակում են օգտվել, քանզի այդպես ավելի հեշտ է։

«Հայկական աշխարհի» նոր «պռառաբը» լիսկաների «կամանդիռն» է և դրանով իսկ ավելի հոգեհարազատ Սերժ Սարգսյանին։

Սահմանային լարվածության մեղմացումից հետո կամաց-կամաց երկիր են վերադառնում Սերժ Սարգսյանի թիմակիցները: Դե, իսկ «Ֆեյսբուքում» թշնամու դիվերսիոն խմբերը հետ շպրտելուց հետո ՀՀԿ-ական ջահելությունը մեկնեց Ծաղկաձոր։

Իշխող ուժն՝ իր առաջնորդի գլխավորությամբ, գիտե, թե ինչպես է «ամրացնում» պետությունը և «ապահով Հայաստան» կառուցում:

Հավաստիացումները, թե «մարդակենտրոն» համակարգի ձևավորմանն ու բորենիներից ազատվելուն ուղղված սահմանադրական փոփոխությունները նոր որակի երկիր ունենալու համար են, սուտ է:

Սահմանային լարվածությունը ՀՀ իշխանության ձախողվածության յուրօրինակ չափիչ սարքն է։ Կա ուղիղ համեմատական կապ մեր երկրի տնտեսական վիճակի վատացման, բնակչության արտագաղթի, աղքատության աճի և սահմանային լարվածության աճի միջև։

Առաջին քայլը սահմանադրական փոփոխություններից հրաժարվելը պետք է լինի։ Եթե դա չարվի, ապա կնշանակի, որ պատերազմ է հայտարարվում հիմնական քաղաքական ուժերին ու հայության առնվազն 80 տոկոսին։ ՀՀԿ ղեկավարը պատրա՞ստ է նման ռիսկերի։

Երեկ «արևմտամետ» ես, այսօր կարող ես «ռուսամետ» լինել, իսկ վաղն անդամագրվել, ասենք, իսլամական երկրների լիգային ու Բաքվին հրավիրել Եվրասիական տնտեսական միություն՝ քո պատկերացումների մեջ անգամ չտեղավորելով Ղարաբաղը։

Հակառուսական արշավներ կազմակերպելով՝ Սերժ Սարգսյանն ուզում է Կրեմլին ցույց տալ, որ Հայաստանում լուրջ հակառուսական ալիք կա, և ինքը մի կերպ է կարողանում դրա դեմն առնել։

Ընդդմիությունն ահազանգում է խնդիրների մասին, իսկ խնդիրներ ստեղծողը հենց Սերժ Սարգսյանն է: Եվ այս վիճակը երկար շարունակվել չի կարող։ Փոփոխությունները Հայաստանին պետք են օդ ու ջրի պես։

Ցանկացած տեսակի հետ շփվելու դեպքում առաջին հերթին պետք է հիշել նրա ինչպիսին լինելը: Նաև սա՛ պետք է հաշվի առնեն ոչիշխանական ուժերը առաջիկայում սպասվող գործընթացների համատեքստում:

Կա՞ մի պետություն, որի ղեկավարը ձախողվել է բոլոր առումներով և հետընթաց ապահովել բոլոր ոլորտներում, սակայն վերարտադրվելու հայտ է ներկայացրել։ Ո՞վ է հավատում, որ ՀՀԿ ղեկավարը Սահմանադրությունն ուզում է փոխել հանուն մարդու իրավունքների պաշտպանության։

Մարդասպան Բրեյվիկն այսօր 10 անգամ ավելի լավ պայմաններում է ապրում, քան Հայաստանի բնակչության կեսից ավելին: