Հարկավոր է ներքաղաքական կյանքի ստատուս քվոն փոխել, որպեսզի պահպանվի Ղարաբաղի օգտին արձանագրված ստատուս քվոն։

Եթե Հայաստանում իշխանության ընդդիմախոսներին համատարած բանտ չեն նետում, դա դեռ ոչինչ չի նշանակում: Կարողանային՝ կանեին:

Այս ամենը մի տեսակ նմանվում է պահմտոցի խաղալուն։

Դժվար չէ հասկանալ Սարգսյանի հանկարծակի «դուխովանալու» պատճառը. սահմանադրական փոփոխություններ: Նրա վերջին հնարավորությունը՝ մնալու իշխանության: Բայց, ինչպես միշտ, Սերժ Սարգսյանը սխալվում է:

Սերժ Սարգսյանն «Աղդամը մեր հայրենիքը չէ» կամ «Մեր պատկերացումներով Ղարաբաղը Հայաստանի մաս չէ» ոգով շտապեց խոսել փոխզիջումների մասին այն դեպքում, երբ Ալիևը բառ անգամ չարտասանեց այդ թեմայով:

Սաղ հեչ։ Կարևորը որ Սերժ Սարգսյանն անհայտ բացակայողից դարձավ հայտնի հարց տվող։ Մնում է միայն պարզել, թե ինչո՞ւ նա եռակողմ հանդիպման ժամանակ հայտարարեց, որ պատրաստ է ազատագրված 7 շրջանները հանձնել։

Սերժ Սարգսյանի ու նաեւ Գագիկ Հարությունյանի համար այսօր «ռազմաճակատի գիծն» իրենց ու սեփական ժողովրդի միջեւ է՝ ամեն գնով վերջինիս վրա իշխանության պահպանման գերնպատակով։

Ստացվում է, որ Ալիևի ու Սարգսյանի տեսակետները Ղարաբաղի հարցում, մեծ հաշվով, չեն տարբերվում։

Միջազգային հարաբերությունների կառուցվածքի պատճառով պացիֆիստական շարժումները միշտ ձախողվել ու շարունակելու են ձախողվել՝ պարարտ հողի նախապատրաստելով պատերազմների համար:

Ժամանակն է, որ տեղերով փոխվեն սահմանին կանգնած, հայրենիքը պաշտպանող 18-20 տարեկան, աղքատ, ընչազուրկ ընտանիքների երեխաներն ու Ծաղկաձորում «հայրենասիրություն քարոզող» ու տեղեկատվական «պայքարում» մասնագիտացող «երիտնժդեհականները»:

Թեև Սերժ Սարգսյանին Մոսկվայում տեսնող է եղել, բայց քաղաքական առումով նա շարունակում է մնալ «անհայտ բացակայողի» կարգավիճակում։

Մինչ Ալիևի շնիկները կտտանքների էին ենթարկում մեր հայրենակցին, «խաղաղասերները» Բաքվի առաջ ստրիպտիզ էին պարում Երևանի փողոցներում՝ հայտարարելով, թե սա մեր կռիվը չէ։

... հայրենիքը «MasterCard»–ի ու «Visa Card»–ի վրա եղած կլորիկ գումարի հետ փոխելու պատրաստ ժելեոտածներին, սրբազան ավազակաորջի անդամներին, օֆշորներում հաշիվ բացողներին, բիոզուգարաններում փողի լվացք անողներին, թուրքի հետ «ֆուտբոլ» խաղացողներին...

Ե՞րբ է խիարը թարս աճում: Ի՞նչ է անում ազգը՝ չկրկնելու համար Բաբելոնի ճակատագիրը։ Ինչո՞ւ է հանդուրժվում անհանդուրժելին, և ո՞ւմ է հանդուրժում այս ու նմանատիպ այլ հարցերի պատասխաններն ունեցողը:

Բաքվում կարող է մեկնարկել իշխանափոխության գործընթացը, քանզի այնտեղ բոլորը չէ, որ ոչխար են ու հավատում են, որ Ղարաբաղը կարող են հետ բերել և մտնել Երևան։

Առաջինները վերջապես կմիանան իրենց գաղափարակիցներին (եթե այդպիսիք գտնեն այնտեղ), իսկ երկրորդները «հայրենասիրությունն» ապացուցելու հրաշալի առիթ կունենան։

«Սահմանդրական փոփոխություններ» ասվածը տեղին չէ բոլոր դեպքերում: Հայաստանին ու Արցախին միայն մեկ փոփոխություն է պետք:

Տասն օրվա ընթացքում Սերժ Սարգսյանը հասցրել է գրեթե ամեն ինչ՝ մասնակցել է ուտուշ–խմուշի, ցավակցական հեռագրեր և շնորհավորական ուղերձներ է հղել աշխարհի տարբեր ծայրերում գտնվող երկրներին, այցելել է Բրյուսել...