Այս պահին ՔՊ–ում դոմինանտայինը սորոսաթուրքական թևն է, քանզի Նիկոլը Ղարաբաղը համարում է Ադրբեջանի մաս ու բնական է, որ մարիակարապետյաններն են տոն տվող դառնում։

Նիկոլը կեղծեց ՔՊ ընտրությունները, որպեսզի թույլ չտա իր հարստացած կուսակիցներին առանձին կամ իր թիկունքում գործել, քանզի վախենում է նաև ներքին դավադրությունից։

Նիկոլը սիրում է բոլորին, հպարտանում բոլորով ու խոնարհվում բոլորի առաջ, իսկ Ալենը շատ պատկերավոր ցույց է տալիս, թե ինչպես է դա տեղի ունենում։

Հասարակ քաղաքացուն «թավշյայից» բաժին հասան կորոնավիրուսային մահերը, պատերազմները, զոհերը, գերեզմանները, թանկացած գները, նիկոլականների հաբռգածությունը, ոստիկանական բռնապետությունը։

Նիկոլն ուզում է, որ ՀԱՊԿ–ը պատերազմ սկսի Ադրբեջանի դեմ, ինչը նշանակում է, որ Հայաստանը պետք է վերածվի Թուրքիայի, Ռուսաստանի, Ադրբեջանի, Իրանի, Արևմուտքի ռազմական բախման թատերաբեմի։

ԱԱԾ–ի հետ ու ԱԱԾ–ի ներսում տիրող վիճակի մասին արխիվներից շատ ավելի խոսուն է ԱԱԾ նախկին պետի՝ Գեորգի Կուտոյանի ինքնասպանությունը (այդպես է որակված քրգործով)։

Երբ Նիկոլը բողոքում էր վնգստացող դատավորներից, իրականում ուզում էր վնգստացող դատավորներ ունենալ, որոնք կաշխատեն «ուզես-չուզես, պետք է կալանքը տաս» սկզբունքով։

Նիկոլը հիմա պետք է հայտարարի, որ իր թերթոնում աշխատող «Հավաստի աղբյուրն» իրականում հավայի աղբյուր է։

ՌԴ նախագահ Պուտինի ակտիվ միջամտությամբ «ջրվեց» Վաշինգտոնյան փաստաթուղթը։ Դրա համար էլ Ալիևը ԵՄ–ի ններկայացուցչի հետ հանդիպմանը բողոքում էր Պուտինից։

Ֆրանսիայի սենատի որոշումը ոչ միայն Ալիևի, այլ նաև Նիկոլի սրտով չէ։ Դա է պատճառը, որ պաշտոնական Երևանը գոնե ցածրաձայն չի անդրադարձել Սենատի որոշմանը։

Թալանի դեմ իրական պայքարն իշխանափոխությունից հետո կլինի, երբ բոլորը կտեսնեն, որ ՀՀ անկախության տարիների ամենաթալանչի իշխանությունները եղել են թալանի դեմ խոսող «թավշյա» թալանչիները։

Եթե քաղաքական կենացներով հնարավոր լիներ ամեն հարց կարգավորել, ապա Վուդրո Վիլսոնից ավելի լավ քաղաքական կենաց հայ ժողովրդի համար դեռ ոչ ոք չի առաջարկել։

Նիկոլ Փաշինյանն Ալիևի գլխավոր հաղթաթուղթն է։ Չլիներ նա Հայաստանի ղեկին, Ալիևի դիրքերն այսպիսին չէին լինի։

Ամեն մեկն իր գործով է զբաղված՝ Մակրոնը «թվիթ» է անում, լուսահոգի հաճախորդը՝ նույնպես, Նիկոլն ինքնաասուլիս է տալիս, Ադրբեջանը՝ կրակում։ Հարցն այն է, թե Հայաստանն ի՞նչ է անում։

Ինքնահարցազրույց, որի ժամանակ հարցեր կարդացող, իսկ երբեմն նաև սեփական նախաձեռնությամբ հարցեր տվող աղջնակն անհամեմատ հավասարակշռված էր, պատրաստված, տեղեկացված ու խելացի, քան պետության ղեկավարի դերում հարցերին պատասխանողը:

ՌԴ–ն ու Իրանը շատ մատչելի ձևով բացատրեցին Նիկոլ Փաշինյանին, որ ինքը եթե ուզի էլ, ապա չի կարող Ղարաբաղը հանձնել Ադրբեջանին ու ստիպեցին նրան հետ քաշվել Վաշինգտոնյան պլանից։

Եթե Էդմոն Մանրուքյանը Նիկոլի արածները նկատի ունի որպես արժեք, ապա նա, իրոք, լծվել է ժողովրդավարության ու իրավական պետության գաղափարների բռնաբարման գործին։

Օլիգարխ–պատգամավորը Քերոբյանին քննադատում էր «Վահա՛ն, քեզ ասում եմ, Նիկո՛լ, դու հասկացիր» տարբերակով։