Ամեն ինչ ավելի քան պարզ է. Սերժն ուզում է Հայաստանում նեոբոլշևիկյան ռեժիմ հաստատել՝ ինքն իր համար հավերժ իշխանություն ապահովելու նպատակով։ Դրա գործիքը սահմանադրական փոփոխություններն են։

Տեսե՛ք, թե ով է նախաձեռնում սահմանադրական փոփոխությունները։ Նա, ում բոլոր նախաձեռնությունները ոչ միայն ձախողվել են, այլև հարվածել են թե՛ պետությանը և թե՛ նրա քաղաքացիներին։

Հիմա, երբ «արևմտամետներն» ու նրանց սիրելի Սերժ Սարգսյանը Օբամային քծնելով հայտնվել են Պուտինի համապատասխան վայրում, պետք է իրենք իրենց մեղադրեն ու չփորձեն «հայրենասեր» երևալ։

Այո՛, մեր օրենսդրությամբ՝ ԼՂՀ–ն ՀՀ մարզի կարգավիճակ չունի, բայց որ Ղարաբաղը մեր պատկերացումներով էլ Հայաստանի մաս չի կազմում, դա արդեն բացահայտում է Սերժի մտածողությունը, ինչպես ասում են, ըստ Ֆրեյդի (88–ի շարժման հիմնական կարգախոսն, ի դեպ, «Միացում»–ն էր)։

Իշխանափոխությունից հետո յուրօրինակ Նյուրնբերգյան դատավարություն պետք է կազմակերպել «անկախ» լրատվամիջոցների ղեկավարների ու այդ լրատվամիջոցներում ներգրավված «մուտիլովչիկների» համար։

Հայաստանը չի կարող դառնալ պատվերով լացողների երկիր։ Առանց այդ էլ պատվերով հաչացողները չափից երկար են հանդուրժվում։

Դիվանագիտական աշխատանքի է անցնում նաև օֆշորային սկանդալի ակտիվ մասնակից Տիգրան Սարգսյանը։ Օտարերկրյա ներդրողները նրան տեսնելուց հետո անմիջապես կշտապեն գալ Հայաստան։

Դևի մոտ պետք է ուղարկել մեր անտրամադիր լինելու մեղավորին։ Ուղարկել ու տեսնել, թե ինչպես է կարողանալու դուրս պրծնել, առավել ևս, որ այնտեղ են լինելու նաև անեկդոտի պարտադիր մյուս հերոսները՝ ռուսն ու վրացին, կամ բելառուսն ու ղազախը։

Բոլոր դերերը բաժանված են, ինքը՝ Սերժ Սարգսյանն է բաժանել ու հիմա հանկարծ հիշել է, որ երկրում կա նաեւ ԱԳՆ ու արտերկրում՝ ՀՀ ներկայացուցչությունների ղեկավարներ, որոնց պասիվ կեցվածքը «ճոխություն է»:

Եթե Սարգսյանին տհաճություն է պատճառել Նազարբաևի ասածները, ապա հայ ժողովրդի ճնշող մեծամասնության համար տհաճ էր Սարգսյանի լռությունը։ Եվ «KBH»–նն այստեղ կապ չունի։

Համացանցում բոլորը հեղափոխական են։ «Ծախվածներին», «խուրդվածներին», «հաճախորդներին» ոչ միայն անուն առ անուն բոլորը գիտեն, այլև այնպիսի մանրամասներից են տեղյակ, որ թվում է, թե համատարած մոմ բռնող են։

Հիմա Սերժ Սարգսյանն ուզում է գնալ ՀՀ–ի դեմ հերթական արկածախնդրության՝ փորձելով նեոբոլշևիկյան մոդելի սահմանադրական փոփոխությունները կյանքի կոչել։ Նպատակը շատ պարզ է՝ «գենսեկի» կարգավիճակով վերարտադրվել և ցմահ իշխել Մելիք–Ադամյան փողոցից։

Սերժից այլ բան սպասելն անիմաստ է։ Իսկ ո՞վ ա ասել, որ նա Հայաստանի ու Ղարաբաղի շահերն է ներկայացնում։ Նա ասե՞լ է այդպիսի բան։ Իհարկե՝ ոչ։ Նա ճիշտ հակառակն է ասել ու արել։

Մեր օրերում ազգուտակի, «ախպերության» կասկածելի ճաշակի տեր եւ ինտելեկտից ու գիտելիքից մղոններով հեռու քվեարկողների շնորհիվ կարող են տարվա գրող ու գիտնական, կոմպոզիտոր ու գեղանկարիչ, դերասան ու ռեժիսոր հռչակվել...

Սերժ Սարգսյանի մտքով նման բան երբեք չի անցել՝ ինչ Ղարաբաղ, ինչ բան՝ «Իսկ ո՞վ է ասել, որ մենք…» ... «Իսկ ո՞վ է ասել, որ Աղդամը մեր հայրենիքն է»:

Կրեմլում թող իմանան, որ այսպես չի մնալու։ Հայաստանում Գյուլիստանի պայմանագրին իրենց հավատարմությունը մի քանի մարդ է հայտնել, ոչ ավելին։

Փաստորեն, ավելի լավ է՝ Սերժը քնած լիներ։ Գոնե կասեինք, որ մարդը քնած է եղել, ու այդ իսկ պատճառով չի կարողացել տեղը դնել Նուրիկին՝ Նազարբաևին։

Տիգրան Սարգսյանից հետո եկել է Սերժ Սարգսյանի հերթը։