Հովիկ Աբրահամյանին վարչապետ նշանակելու ստորագրության թանաքը դեռ չչորացած՝ Բաղրամյան 26–ին կցված «Գեբելսյան» քարոզչամեքենան սկսեց «շուրջօրյա հանրահավաքներ» կազմակերպել։

Կան, չէ՞, ֆիմեր, որ դեռ չսկսած՝ արդեն գիտես՝ ինչպես են վերջանալու։ Դա դեռ հերիք չի, դերասաններն էլ իրենց խաղով հոգնեցրած, իրենք էլ վաղուց մարած դեմքեր են։

Ուշագրավն այն է, որ Սերժ Սարգսյանին լքում է անգամ Արթուր Բաղդասարյանը։ Այսինքն, կոալիցիայից մնում է միայն ՀՀԿ–ն, այն էլ՝ պառակտված վիճակում։

Անհասկանալի է, թե ինչու է կեղծված մեծամասնության փոխարեն «կրակն իր վրա վերցնում» մեկը, ում դեմ չէ ուղղված ՀԱԿ հայտարարությունը:

Փողոցային մատնոց «ֆռռացնողները» հիմա անհետացել են։ Սակայն երևույթը տրանսֆորմացիայի է ենթարկվել ու հայտնվել վերևներում։

Եթե Հովիկ Աբրահամյանի կաբինետը շարունակի Տիգրան Սարգսյանի կուրսը, ապա ԲՀԿ–ից կարժանանա նույն բացասական վերաբերմունքին։

Իհարկե լավ է, որ պետական բյուջեի անձեռնմխելիության ու կաշառքի արգելման «միամսյակ» է հայտարարված, բայց վատ է, որ նոր են գլխի ընկել այդ մասին։

Եթե Աբրահամյանը չի հասկացել, որ Տեր–Պետրոսյանի վրա իրեն հարձակվել են տալիս՝ իր իսկ վիճակը վատացնելու համար, ապա դա վատ է (նորանշանակ վարչապետի համար)։

Առայժմ Հովիկ Աբրահամյանը «և, և» է փորձում խաղալ, բայց դա երկար տևել չի կարող։ Հիմա «կամ, կամ»–ի հարց է։

Հովիկ Աբրահամյանին ուղիղ տեքստով հրահանգվեց շարունակել տխրահռչակ Տիգրան Սարգսյանի գիծը։ Դա նույնն էր, ինչ ասվեր. «80 տոկոսը դեմ է, բայց դու պետք է անես»։

Ես, օրինակ, Սերժ Սարգսյանի այս հայտարարությունը արտառոց եմ համարում: Ահա՝ «Պետական բյուջեն անձեռնմխելի է, կաշառքն՝ արգելված»: Սա առնվազն մառազմ է:

Ես ուզում եմ Գագիկ Հարությունյանին խամաճիկային նախագահ նշանակել, Տիգրան Սարգսյանին հետ բերել «ատկատային» վարչապետի պաշտոնին, իսկ ինքս գնալ ու ցմահ բազմել ԱԺ նախագահի աթոռին։

«Հայկական աշխարհը» կառուցելու «ձգտումով» Հայաստանն ավիրած Տիգրան Սարգսյանն ո՞ւմ շահերն է ներկայացնելու դրսում։

Սերժը գիտի, որ ինքը ժամանակի ու հանգամանքների ճնշման տակ է գնացել Աբրահամյանի նշանակմանը։ Աբրահամյանն էլ իր հերթին գիտի, որ Սերժ Սարգսյանը ստիպված է եղել իրեն առաջարկել վարչապետի պաշտոնում։

Սերժ Սարգսյանը գոհ ու շատ–շատ շնորհակալ է Տիգրան Սարգսյանից, քանզի նա նվիրված ու հավատարիմ է եղել անձամբ իրեն՝ նպաստելով «Մեկ օլիգարխի տնտեսության» կառուցմանը։

ԲՀԿ–ն քաղաքական դաշտ է տեղափոխվել, իսկ Սերժը մնացել է «մուտիլովկաների» դաշտում։

Առավել հետաքրքիր է բոլոր պաշտոններից «հրաժարիմք»-ով հանդես եկած Սերժ Սարգսյանի ասածն իր «վերջին հանգրվանի» մասին:

Սերժ Սարգսյանի միակ մրցակցային առավելությունը եղել է ռեսուրսներին տիրապետելը: Այժմ երբ ուժերի բալանսը խախտվել է, նա նաև զրկվել է այդ առավելությունից և հայտնվել ցուգցվանգ իրադրությունում: