Սերժ Սարգսյանին պետք են մեծ ցնցումներ, իսկ մեզ պետք է մեծ համախմբում, որի շնորհիվ կարող ենք խուսափել ցնցումներից ու գնալ զարգացման ճանապարհով։

«Ամբոխն» այլեւս առաջվանը չէ, որ ականջ կախի հերյուրհանքներ տարածողներին, մանավանդ, որ տարածողները ոտքից գլուխ վարկաբեկված ու ծախու արարածներ են: «Ամբոխը» պարզապես փոփոխություններ է ուզում։

Երրորդ գույնն այսօրվա քաղաքական դաշտում չկա։ Փոփոխություններին խանգարող ցանկացած քայլ սևացնում է «չմիացողներին»՝ նրանց դարձնելով ժողգործիքների անսամբլի բաղկացուցիչ մաս։

Դուր է գալիս ոմանց, թե դուր չի գալիս, ուզում են ոմանք, թե չեն ուզում՝ քաղաքական դաշտում ջրբաժան է առաջացել։

Թերեւս, մի հարցում ճիշտ է Գ. Սահակյանը. իրենք «հզոր» են ժողովրդին չոքացնելու, հայրենիքը դատարկելու, երկիրն էլ թուլացնելու առումով: Ամեն ինչ, սակայն, ունի սկիզբ և վերջ։ Գալիս է պատասխան տալու ժամանակը։

Սերժի քարոզչագործիքները հայտարարում էին, թե Հայաստանը դուրս է գալու ՀԱՊԿ–ից ու մտնելու է ՆԱՏՕ։ Ինչպես տեսնում եք, Սերժն՝ օճառը ձեռքին, իրոք, մտել է, բայց լրիվ ուրիշ տեղ։

6 տարի շարունակ ոչ թե կանխատեսվում, այլ հիմնավորվում է Հայաստանի իշխանությունների անարդյունավետությունը։ Ավելին, երկրի վիճակն ինքն է փաստում ամեն օր հասցվող վնասների չափը։

Հիմա գնդակը, «Վերջի բոլշևիկի» սիրած ձևակերպմամբ, գտնվում է իշխանության դաշտում։ Յանուկովիչի օրինակն էլ բոլորիս աչքի առաջ է։

«Նախագահը «ֆեյք» է։ Բոլորն արդեն գիտեն դրա մասին»։

Մի՞թե Տարոն Մարգարյանի համար «պուտանկեքի» ու թաղային խուժանի օգնությամբ Սերժ Սարգսյանը տոկոս է «խփել», որ քաղաքապետ կոչվածն աչքերը փակ ստորագրի նույն Սերժի ընկերներին կարմիր ներկի օգնությամբ փողոցից փող քամելու իրավունքն ամրագրող որոշումները։

2008-ից հետո, երբ նախագահական պալատի ցուցումով TV–ների մեծ մասն սկսեց Սերժ Սարգսյանին ներկայացնել այսպես՝ «Երկրի առաջնորդը», «Հանրապետության առաջնորդը», ես հիշեցի Լենինին եւ Ստալինին:

Սերժն այդպես էլ չի հասկացել, որ իր յանուկովիչությամբ միայն խորացնում է խնդիրն ու ոչ մի Կրեմլ նրան չի կարող և չի ուզենա փրկել այնպես, ինչպես չուզեցան ու չփրկեցին Յանուկովիչին։

Տեսարանը ողբալի էր: Տիգրան Սարգսյանի գլխավորությամբ ներկա հայ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ամենայն ուշադրությամբ եւ գլխի շարժումով հավանություն տալով լսում էին մի ռուս տիկնոջ ելույթը:

Սերժ Սարգսյանն իր կառավարման վեց տարիների ընթացքում ցույց է տվել, որ իր քաղաքական հայտարարությունները որևիցե արժեք չունեն:

Խոսքը խաղաղ ճանապարհով կառավարության հրաժարականին հասնելու և ապա ամբողջական փոփոխություններ անելու մասին է, իսկ եթե իշխանությունը համառում է, բնականաբար չի բացառվում «ցնցումային» ճանապարհը։

«Էս տուրիստները մեր՝ հարկատուներիս հաշվին գնացել են Լաթաքիա՝ ֆոտոսեսիայի՞»։ «Գնացել էին, որ մոտիկից տեսնեին Ասադին»:

Ինքներդ ձեր գլխին կտտացնում եք ու նետվում Կրեմլի գիրկը՝ մոռանալով հերթական «հորս արևը» և սեփական «նախաձեռնողականությամբ» զարմացնում ոչ միայն աշխարհին, այլև կոնկրետ ՌԴ–ին։

Բա ու՞ր մնան «և, և»–ի քաղաքականությունը։ «Եվ, և»–ը ենթադրում էր ձեռնպահ քվեարկել ՄԱԿ–ում, այլ ոչ թե ինքնամոռաց նետվել Ռուսաստանի գիրկը։ Հիմա մենք Զիմբաբվեի ու Նիկարագուայի հետ միասին հայտնվել ենք բաժանարար գծի այս կողմում, ընդ որում՝ «չուժոյ պախմել»։