Մեզ շրջապատող բորենիների ծղրտոցը միայն մեկ նշանակություն ունի՝ պարզել նրանց կարգավիճակը ոհմակում։

Պետք է փակել մեր երկրի գլխավոր քաղաքական «ֆեյքի»՝ նախագահի աթոռին հայտնված Սերժ Սարգսյանի էջը, և նոր էջ բացել մեր նորագույն պատմության մեջ։

«Գլխից բռնելու» մասին հայտարարությանը զուգահեռ Սերժ Սարգսյանը, ըստ ամենայնի, «տակից» սեղմել էր պետական ապարատի «ոտքը», բայց պարզվեց, որ մասնավորապես՝ Վերահսկիչ պալատի մասով նա «սախատին» էր հանդիպել։

Իշխանական «պուզատի» կանանց խորհուրդը ցուցահանդես է կազմակերպում կուսակցության «բրենդի» ներքո:

Մարդն արդեն մոռացել է, թե ավանդների հարցը շահարկելով քանի ընտրություն է «հաղթել» «Օրինաց երկիր» կուսակցությունն ու նրա առաջնորդը:

Վերջին բոլշևիկն այսօր, փաստացի, մնացել է միայնակ ու շուտով ստիպված է լինելու պատարազմ տալ բոլորի դեմ:

Փաստորեն, դժվար է նաև Սերժ Սարգսյանի համար։ Իսկապես որ...

Որքան հասկանում ենք, իշխանությունները արտագաղթի խնդիրը որոշել են լուծել` երեւույթին թեթեւ նայելու ձեւով:

«Եվրամայդանի» հայաստանյան «լեգիոնի» ներկայացուցիչներն այնքան են տարվել իրենց հակառուսականությամբ և «թունդ արևմտամետությամբ», որ պատրաստ են անգամ թուրքական ու ադրբեջանական դրոշներ ծածանել Ստեփանակերտում։

Իշխանությունների բոլոր նախագծերը տապալվել են։ Դա հատկապես վերաբերում է «Առաջադեմ և արևմտամետ Սերժ Սարգսյան» նախագծին։

Եզն ընկավ, դանակավորները շատացան: Ընկած եզին էլ չեն խփում։ Արդյոք բոլորի՞ վրա է տարածվում ժողովրդական այս ասացվածքը։

Որքան Սարգսյանն է իր նեոբոլշևիզմով զիջում Սահակաշվիլուն, նույնքան էլ Ծառուկյանն է իր կոշտությամբ զիջում Իվանիշվիլուն։ Բալանսը, սակայն, նույնն է։

Այլ կերպ, քան «ընկած եզան» վիճակն է, հնարավոր չէ բնութագրել Տիգրան Սարգսյանի «դիրքն» այսօր: Ռոբերտ Նազարյանը պարզապես պետական «գաղտնիք» բացահայտեց։

Ժողգործիքներին հիմնականում երկու թեմատիկ ուղղությունների վրա են մասնագիտացրել։ Այդ թեմատիկ ուղղությունները հետևյալն են՝ Մաքսային միությունը և Գագիկ Ծառուկյան–Բիձինա Իվանիշվիլի համեմատությունը։

Ո՞ւմ է պետք 30 արծաթը (մի քանի զրո ավել կամ պակասն էական չէ), երբ այլևս չունեք երեկվա օրը։ Ապրանքը կենսագրություն չունի։ Վաղվա օրն էլ ձեզ համար չկա։ Կան միայն տերեր։

Մի կողմ թողնելով, թե ինչու է այդպես ստացվել, պարզապես արձանագրենք՝ մեր հաղթանակներում իրենց կարևորագույն դերն ու նշանակությունն ունեցած Վազգեն Սարգսյանը սպանված է, իսկ Սամվել Բաբայանը Հայաստանում չէ։

Մարդը շնորհանդես է գնում, ելույթ է ունենում, ծափեր է լսում, շփվում է իր օֆշորային գործընկերոջ հետ, իր երկու նախարարներին է տեսնում, ֆուրշետի է մասնակցում…

Մի քանի տարի առաջ քաղաքական անեկդոտ էր պտտվում համացանցում՝ «Ուկրաինայում սկզբից նախագահ կլինի Յուշչենկոն, հետո՝ Յանուկովիչը, և վերջ... Ուկրաինայում նախագահներ այլևս չեն լինի. այբուբենն ավարտվեց (Ю, Я)»։