Դատելով ամենից՝ Տիգրան Սարգսյանն արդարաբար է իրականացրել թալանը, իսկ Իշխանն էլ միլիմետրի ճշգրտությամբ ամեն ինչ հաշվել է։

Պուտինը ստացել է իր ուզածից ավելին, իսկ Սարգսյանը տվել է ավելին, քան ունի՝ Զորի Գայկովիչի միջոցով «մեյդան» նետելով Գյուլիստանի պայմանագիրը։ Այսինքն, կողմերն իրար այլևս բան չունեն ասելու։

Շանթը Նաիրի Հունանյանի պես «ռոմանտիկ» է։ Նա մարդկանց այն տեսակին է պատկանում, ովքեր հավատում են իրենց արածներին ու համոզված են, որ մեծ բան են անում։ Այլ հարց է, որ այդ տիպի մարդկանց արածներից օգտվում են այլ մարդիկ, իսկ շատ հաճախ՝ սրիկաները։

Նույն հաջողությամբ մենք էլ կարող ենք ասել՝ մեր ժողովրդին պատիվ չի բերում նման իշխանությունը եւ հատկապես՝ Սերժ Սարգսյանի գոյությունը:

Հեղափոխությունը կգա անսպասելի պահի, առանց նախազգուշացման ու դիմակները դեն նետած։

Այն, որ երեկվա «հեղափոխությունը» պետպատվերի շրջանակներում էր, չգիտեր միայն Շանթ Հարությունյանը։ Նա մի քանի օրով վերածվեց հեղափոխության Շանթարգելի։

Եվ այսպես, «հեղափոխություն» ենք սկսում։ «Կեվորկովի կոկտեյլները» պատրաստ պահեք։ Արտաշես Գեղամյանի փոխանցիկ «բրոնեժիլետը» «վ ստուդիյո՛ւ»։ Փայտիկները չմոռանաք, փայտիկները։ Որ հետո թքեք փայտիկին։

Մարդիկ բաժանվեցին երկու մասին. մի մասը ողջունում եւ ծափահարում է Շանթին, իսկ մյուսը մասը կատարվածը «իշխանության պրոեկտ», «թատրոն» ու «դիմակահանդես» է համարում:

Ցանկացած այլ ֆիգուրի պարագայում, ով նաև նորմալ հարաբերություններ կունենա խորհրդարանի հետ, Սերժ Սարգսյանը գիշերները «վալերյանկա» խմելով կանցկացնի։

Իշխանությունը փողոցում ընկած է։ Ո՞վ կվերցնի այն։

«Նախաձեռնողական» քաղաքականությունը դեռ շատ «գազ» է տանելու։

Տարոնը արժանապատվությունից զուրկ դրածո է և նրա համար ոստիկանության ու թաղային խուժանի համատեղ ջանքերով տոկոս են «խփել», որպեսզի հնազանդորեն կատարի նախագահական նստավայրի թելադրանքը։

Սերժ և Տիգրան Սարգսյաններն ուզում են «օն լայն» ռեժիմով տեղեկանալ, թե ինչքան փող է հավաքվել բյուջեում, կամ որ նույնն է՝ ինչքանով է մեծացել «ատկատներ» անելու իրենց հնարավորությունը։

Կարմիր կետագծերի առկայությունը դարձել է Սերժ և Տիգրան Սարգսյանների վարած տնտեսական քաղաքականության խորհրդանիշը։ Կարմիր կետագիծը նաև մեր հասարակության հեզության ու հնազանդության խորհրդանիշն է։

Հայ իրականության մեջ լայն քննարկման երկու թեմա կա՝ քաղաքական եւ շոու-բիզնեսային: Կամ՝ ավելի ճիշտ՝ շուխուր-բիզնեսային:

Դե, վերջում էլ Սերժ Սարգսյանը հայտնվելու է կառավարությունում եւ մի քիչ ջղայնացած ասելու է՝ «Տիգրա՛ն, էս մասին մենք արդեն 6 տարի խոսում ենք…գլխից է պետք բռնել, գլխից»: Ու վերջ:

Աշոտյանական փայլուն մտքի արգասիքը բացահայտում է Սերժ Սարգսյանի իրական դերակատարությունը արտաքին քաղաքական ասպարեզում, իսկ Յուրի Վարդանյանը, պարզվում է, փաստաբանի փող ունի։

Եթե Արամ Սարգսյանը ռուսական «շպիոն» չէ ու «թունդ արևմտամետ» է, ապա թող առաջադրվեր նախագահական ընտրություններում։ Ինչո՞ւ չառաջադրվեց։