Իշխանությունների գործընկեր հանդիսացող կայքերն իրար «պաս» տալով՝ արտատպում են Սամվել Բաբայանի նամակները՝ ուղղված ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին ու պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանին։

Գլխավոր դատախազի քվեարկությունը որոշվել էր հերթական «մուտիտի» վերածել՝ «Նիկոլ» կոդային անվանմամբ (նույնանման թատրոն էլ այդ օրերին ԵԽԽՎ–ում բեմադրվեց՝ «Զառա» կոդային անվանմամբ)։

Մինչ Սփյուռքը խոր նիրհի մեջ է և արագ տեմպերով համալրվում է ՀՀ քաղաքացիներով՝ Հայաստանում մեկնարկել է Սփյուռքը «համակարգող» գերատեսչության հոբելյանական միջոցառումները:

Հիմա բոլորս «Պեպոյի բարաթն» ենք փնտրում՝ շարունակելով գազի համար վճարել բարձր գին:Միաժամանակ, Տիգրան Սարգսյանը երկնային ոլոլոլոլրտներում սավառնելու համար թանկ ինքնաթիռով թռավ ՌԴ երկրորդ մայրաքաղաք:

Սկսվում է քաղաքական բնական մի գործընթաց, որտեղ արհեստական ոչ մի միջամտություն դերակատարում չի կարող ունենալ:

Հայաստանյան պահանջատերերի աստվածաշունչը տխրահռչակ Սևրի պայմանագիրն է, իսկ նրանց հոգևոր հովիվը՝ ԱՄՆ նախագահ Վուդրո Վիլսոնը՝ յուր իրավարար վճռով։

Վարպետի մահից հետո Սերժ Սարգսյանը իր համար հարմար «ծաղկաքաղ» է անում Սոս Սարգսյանի հրապարակային խոսքից կամ նամակից:

Թե ինչպիսի ճակատագրի կարժանանա «գազեր» ունեցող Տիգրան Սարգսյանը, «հերձումը» ցույց կտա։

Ստրասբուրգում Սերժ Սարգսյանը շարունակեց այն սուտն ու կեղծիքը, որի օգնությանն է դիմում նաև երկրի ներսում։ Նրա խոսքում դեմագոգիայի պակաս նույնպես չկար։

Տիգրան Սարգսյանը, պետբյուջեի հաշվին, հսկայական գումար է դուրս գրել, որպեսզի VIP կարգավիճակով մեկնի Սանկտ Պետերբուրգ և «շոպլիկություն» անի ռուսների մոտ։

Իշխանությունը նախընտրում է հոգալ նունեներին բիզնեսներով ապահովելու հարցը, քանզի նրանք են պալատական աշուղները, նրանք են տարատեսակ ծառայություններ մատուցում տոկոս խփող Սերժ Սարգսյանին:

Սերժ Սարգսյանը վախենում է ոչ թե «Սերժի՛կ, հեռացի՛ր» կարգախոսից, այլ այդ կարգախոսն օգտագործող մարդկանց քանակից։ Նա պաթոլոգիկ վախ ունի «փողոցից»։

«Հայկական աշխարհի» տիրակալը շարունակում է թոզ փչել մեր աչքերին, ինչից ավելի ավելի մշուշոտ է երեւում «ապահով Հայաստանը»՝ «էկոնոմ Հայաստանն» էլ հետը:

Դեսպաններ են նշանակվում կա՛մ տվյալ տարածքում բիզնես–հետաքրքրություն ունեցող ազգությամբ հայերը, կա՛մ էլ Սերժ Սարգսյանից հաճախորդական փոխհատուցման ակնկալիք ունեցողները։

Պարզվում է, որ գեներալ–պատգամավոր Մանվել Գրիգորյանին հունից հանում են ոչ թե ազատամարտիկներին հուզող խնդիրները, այլ այն, որ նրանք այդ խնդիրները քննարկում են ԲՀԿ–ի ու ՀԱԿ–ի հետ։

Սերժ Սարգսյանի «նախաձեռնողականության» արդյունքում մեր արտաքին քաղաքականությունը ենթարկվեց կոմերցիալիզացիայի։

Մեր քաղաքական դաշտում «Ֆունտի» կարգավիճակ ունեցող Խոսրով Հարությունյանին նույնպես չեն մոռացել (նա նստել է «Կերենսկու» օրոք, Տեր–Պետրոսյանի օրոք, Քոչարյանի օրոք ...) և տարել են խորհրդարան։

Այդ ինչպե՞ս է պատահում, որ Տ. Սարգսյանի ու Ն. Կճոյանի օֆշորային արկածների դեմ չեն ընդվզում «ակտիվիստները», բայց հետևողական են լֆիկների հարցում։