Երանի այն օրերը, երբ Պարույր Հայրիկյանը զբաղվում էր գրականությամբ եւ անգամ հրապարակեց իր արձակ ստեղծագործությունը՝ «Լուսինե» վիպակը:

Վարչապետի մոտ 3 բան է լավ ստացվում՝ 1. մեռելոցի օրեր հայտարարելը, 2. Հայաստանի արտաքին պարտքն ավելացնելը, 3. պետբյուջեն «ատկատահան» անելը։

Թվում էր, թե Պարույրը սեպտեմբերի 3–ից հետո պետք է տուն չգնար Ազատության հարապարակից ու պահանջեր իր սիրելի Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը, բայց «իշտայներիդ քացախ»։

«Արևմտամետ» և «ռուսամետ» խաղալն ընդամենը «մուտիլովկա» է և գավառական «շուստրիություն»։

Հանրապետականների շրջանում պլանային հայրենասիրության փուլ է սկսվել:Բայց խնդալուն այն է, սույն պատգամավորները ոչ միայն ողջունում էին հայ-թուրքական արձանագրությունները, այլեւ «Ֆուտբոլային դիվանագիտության» պիկ պահին ծափահարում էին իրենց առաջնորդին։

Անկախության երթը վերածվեց Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի պահանջի, ինչը չէր մտնում Մաքսային միության «վկաների» պլանների մեջ։

Ազատիչի համար գաղափարաները և սկզբունքները շատ հարաբերական բաներ են. նա կարող է այսօր լինել հավատավոր նժդեհական, իսկ վաղը՝ համոզված մարքսիստ կամ մոլի ռուսաֆոբ։

Անկախությանը ձեռնոց է նետված ոչ թե դրսից, այլ ներսից։ Պետք է, հետևաբար, վերցնել այդ ձեռնոցը։

Սերժ Սարգսյանը սեփական դիրքորոշումը վերահաստատող վարչապետին 10 րոպե անց չի ազատել զբաղեցրած պաշտոնից:

Այսպես որ գնա՝ վաղը Սերժը Վորկուտայի պաշտոնյաներին էլ կշնորհավորի, չհաշված՝ Սիկտիվկարը։

Կիրակոսյանին Եվրախորհրդարան գործուղելով` Սերժ Սարգսյանն ու ՀՀԿ-ն համաձայն են ԼՂ հարակից շրջաններից զորքերի դուրս բերմանը եւ որոշ տարածքների հանձնմանը:

Հայաստանյան «արևմտամետները» շատ «մազալու» դեմքեր են։ Սրանք կուրծք են ծեծում և ողբում Մաքսային միության մեջ մտնելու որոշման թեմայով, բայց համառորեն չեն տեսնում գլխավոր հերոսին կամ ավելի ճիշտ՝ հակահերոսին։

Խե՜ղճ Սերժ, նա ուզում էր Սաշիկի հետ մեզ ասոցացնել ԵՄ–ի հետ, սակայն չար և մութ ուժերը թույլ չտվեցին։ Ա՛յ, ա՛յ, ա՛յ...

Բաղրամյան 26 հրավիրված են եղել ոչ բոլոր «անկախները», այսինքն՝ գեբելսյան քարոզչամեքենայում ոմանք հավասար են, իսկ մյուսները՝ ավելի՛ հավասար։

Երբ առիթ եղավ զրուցելու Սոս Սարգսյանի հետ՝ բավական անկեղծ զրուցի ընթացքում համարձակվեցի մեր ժամանակների մեծագույն արտիստին հարցնել, թե 1991 թվականին ինչպես համաձայնեց դառնալ ՀՅԴ-ի նախագահի թեկնածու:

Սերժ Սարգսյանը հասկանում է միայն ճնշման լեզուն։ Նա պարզապես սարսափում է Ազատության հրապարակից, եթե, իհարկե, այնտեղ ոչ թե թատրոն կամ քաղաքական շոու է կազմակերպվում, այլ իրական խնդիրների մասին հնչեցվում։

Վահան Հովհաննիսյանն էլ, Արթուրի պես և դաշնակցական վերնախավի ծափահարությունների ներքո, «քցում» է ՀՅԴ ընտրազանգվածին, քանզի միանում է տխրահռչակ «ֆուտբոլային» դիվանագիտության ռահվիրաներին։

«Եթե կա Բենթլի Սամո, տերտերական սուտի բարեպաշտ վարչապետ, որոնք օֆշորներում են ֆռֆռում ու մեռոլոցը սարքել են ազգի «հարատեւման» բանաձեւ, էլ ով է հավատում եկեղեցուն»։