Այն, որ 2008 թվականից հետո «նորին մեծություն» ՔԾՆԱՆՔԸ դրվեց իրականացվող պետական քաղաքականության հիմքում, ապացուցելու կարիք, կարծես թե, չկա: Իսկ վերջին ընտրությունների ժամանակ ի հայտ եկած չեբուրաշկաների կենացային ճառերի մասին լռում եմ:

Իսկ դուք վստա՞հ եք, որ Սերժ Սարգսյանը կձգի ևս հինգ տարի։ Առողջականը նկատի չունեմ։ Զուտ քաղաքական առումով եմ հարցնում։

Պարույրն ու Ռազմիկն, իրենց այսօրվա շեֆ Սերժ Սարգսյանի հետ միասին, Սովետի մնացուկներն են՝ Լեոնիդ Բրեժնևի փոխակերպված հետևորդները։

Բոլորս էլ գիտենք, թե նման գործերն ինչու չեն բացահայտվում Հայաստանում: Կոռուպցիայի դեմ պայքարելը դժվար գործ է, իսկ Հայաստանում՝ գրեթե անհնար, քանի որ բոլորն էլ նույն գործող անձինք են:

Գոհ է «մտավորականությունը», անգամ՝ երջանիկ, երբ մանավանդ՝ իրենց հոբելյանի առիթով կազմակերպված ռեստորանային բանկետի փողը վճարում է Սերժ Ազատիչը՝ իրեն հպատակ մնալու պայմանով:

Մինչև վարդապետի խազը «փչացնելու» ենք բոլոր այն դեմագոգներին և «զապչաստային գեոպոլիծիկայով» զբաղվողներին, ովքեր «արևմտամետ» դիրքերից ծառայություններ են մատուցում Սերժ Սարգսյանին։

Նախագահական վերջին ընտրությունները հաջող բիզնես գործարքի վերածած Պարույր Հայրիկյանին դուր է եկել այդ ամենը, և նա շարունակում է այսպես ասած մնացորդային ռեժիմով հաճախորդություն անել Սերժ Սարգսյանի համար։

Հիմա պարզվում է՝ իր ժողովրդին պատերազմի պատրաստող Ալիեւը, որը 4 միլիարդ դոլարի զենք է գնել ՌԴ-ից, ամենաձեռնտուն է Սերժ Սարգսյանի համար:Գուցե բազեականների առաջ սիրտը բացելով Սարգսյանն ա՞յլ բան է ակնարկում, ինչն արդեն «վերծանել» են շատերը:

Սարգսյանի մոտ մի տեսակ բարի նախանձ կա առ Ալիև, քանզի վերջինս հաջողացրել է ցմահ սուլթան դառնալու մեխանիզմ ստեղծել՝ ընդդիմադիր տարածքը զիջելով սեփական կնոջը։ Դա նույնն է, թե Հայաստանում մենք ընդդիմություն ունենայինք ի դեմս, ասենք, Սաշիկի։

Սերժ Սարգսյանը Հայաստանի համար 4 ճակատ է բացել՝ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ ուղղակի, իսկ ՌԴ–ի ու Իրանի հետ՝ անուղղակի։ Հետևաբար՝ «Հայաստանն առանց Սերժ Սարգսյանի» կարգախոսը դառնում է միակ ընդունելին։

Այս անդորրը, որ փոթորկից առաջ տիրող անդորր է հիշեցնում, հենց այն ժամանակն է, որ ընտրություն կատարենք: Բայց ո՛չ աշխարհաքաղաքական կենտրոնների միջեւ: Այդ հարցը հետո կքննարկենք, երբ լեգիտիմ իշխանություն կունենանք:

Երբ ի հայտ եկան վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի օֆշորային կյանքի մանրամասները, նա «սուխոյ ատկազի» մարտավարությունն ընտրեց։ Հանցանքի վայրում բռնված գողն այդպես իրեն չէր պահի, ինչպես որ վարչապետը պահեց։

Եթե ՀՀԿ-ի տատիին հարցնեն՝ ի՞նչ կասեք ԵՄ-ի հետ ասոցացման համաձայնագրի մասին, այն մեզ համար լա՞վ է, թե՞ ոչ, անմիջապես կպատասխանի՝ «Մեր թագավորը ինչ ասում ա, ըտենց էլ պտի ըլնի, վսյո՛»: ՀՀԿ տատիի նման են իրենց պահում նաև պալատական փորձագետները։

Սերժ Սարգսյանն այնքան արևմտամետ է, որ Սաշիկին ստիպել է Մաքս Վեբեր կարդալ, իսկ ինքն էլ սերտում է Ադամ Սմիթին։

«Նախաձեռնող» Միխայիլ Գորբաչովին էլ Արևմուտքը փողեր խոստացավ, բայց չտվեց, մինչդեռ ՍՍՀՄ առաջին ու վերջին նախագահը վճարել էր Արևմուտքի սիրելին դառնալու գինը և դեռ մի բան էլ ավելին։

Բնականաբար՝ հայ ժողովրդի գլխին:

«Նախաձեռնողականությունը», որն իբր խաղաղասիրական բնույթ և ՌԴ–ի ազդեցությունը Հայաստանում թուլացնելու նպատակ ուներ, կարող է հանգեցնել պատերազմի և Ռուսատանից Հայաստանի է՛լ ավելի մեծ կախվածության։

Սերժ Սարգսյանն արդեն այնքան հեռու է գնացել իր նախաձեռնություններում, որ այլևս չի կարող լուծել Հայաստանի անվտանգության խնդիրը։ Հետևաբար՝ իշխանափոխությունն ազգային անվտանգության ապահովման միակ տարբերակն է մնացել։